Η φανέλα με το «20»: Ο «μαέστρος» Νίκο Μαρτίνες

Νίκο Μαρτίνες. Ο «μαέστρος» του Παναιτωλικού τη σεζόν 14′-’15 που καθήλωσε τον κόσμο του Αγρινίου κι οδήγησε τον Τίτορμο μια «ανάσα» από το ευρωπαϊκό όνειρο.

Γεννήθηκε στην αργεντίνικη πόλη Βιέντμα κι όπως έχει δηλώσει όλη του τη ζωή ήταν… με μια μπάλα στα πόδια. Τα πρώτα του σοβαρά ποδοσφαιρικά βήματα έγιναν στις αναπτυξιακές ομάδες της Βελέζ, ενώ το 2009 συμμετείχε για πρώτη φορά σε επαγγελματικές κατηγορίες με την Αλμιράντε (στην 3η κατηγορία της Αργεντινής).

Η Ιντεπεντιέντε διέκρινε το ταλέντο του και τον ενέταξε στο δυναμικό της το 2009. Στους «κόκκινους διάβολους» της Αργεντινής έμεινε 2 σεζόν, αλλά δεν κατάφερε να στεριώσει. Ο επόμενος ποδοσφαιρικός του σταθμός ήταν η Σαντιάγκο Γουόντερερς. Στην ομάδα της Χιλής έδειξε καλά δείγματα γραφής (κυρίως τη δεύτερη σεζόν που είχε πιο ενεργό ρόλο).

Την επόμενη σεζόν ( 12′-13′) θα αναζητήσει τη τύχη τους εκτός λατινικής Αμερικής. Υπογράφει στη Ρεάλ Μούρθια, που στοχεύει στην άνοδο στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Ξεκινάει την χρονιά εντυπωσιακά σκοράροντας και μοιράζοντας ασίστ, αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη ούτε για τον ίδιο ούτε για τη Μούρθια, που αποτυγχάνει να ανέβει κατηγορία. Επιστρέφει στην Αργεντινή για λογαριασμό της Σαν Μαρτίν, αλλά φαίνεται πως… η Ευρώπη του ταιριάζει καλύτερα. Τον Ιανουάριο του 2014 έρχεται στο Αγρίνιο και τον Παναιτωλικό.

Στις 17 Ιανουαρίου του 2014 ο Παναιτωλικός ανακοινώνει την απόκτηση του με μια λιτή ανακοίνωση. Η ομάδα του Αγρινίου είναι σταθερά στη μέση της βαθμολογίας με τον Χάβο στο «τιμόνι» της.

Ο Έλληνας κόουτς διακρίνει το ταλέντο του εξαρχής στις προπονήσεις και σταδιακά τον εντάσσει στην ομάδα. Από τις αρχικές του εμφανίσεις η ποιότητα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής.

Το ντεμπούτο του θα γίνει με τον Άρη στο «βροχερό» και ατυχές για την ομάδα μας 0-0. Ο Νίκο σιγά-σιγά προσαρμόζεται και γίνεται βασικός ελέω και του τραυματισμού του «κάπτεν» Θεοδωρίδη.

Την πρώτη του σεζόν στην ομάδα «γράφει» 10 συμμετοχές (τις 8 ως βασικός) και πετυχαίνει 2 καθοριστικά τέρματα. Το 1ο με την Ξάνθη στο 1-0 επί των Ακριτών. Με τη νίκη αυτή ο Παναιτωλικός «καθαρίζει» την υπόθεση παραμονή. Το 2ο με τον Πανιώνιο στο 1-1 της Νέας Σμύρνης, μετά από εξαιρετικό σλάλομ και αλλεπάλληλες προσποιήσεις. Παρ’όλα αυτά δεν ήταν το γκολ το δυνατό του σημείο αλλά η παραγωγή παιχνιδιού και το μοίρασμα μπάλας.

Οι αρετές του Νίκο που άρχισαν να προδιαγράφονται από την αρχή της παρουσίας του στο Αγρίνιο, αποκαλύφθηκαν πλήρως τη 2η σεζόν. Ο Αργεντίνος γίνεται το βασικό 10ρι του συνόλου του Χάβου και αναγκάζει την ποδοσφαιρική Ελλάδα να… «τρίβει» τα μάτια της.

Μαζί με τον Βιγιαφάνες συγκροτούν ένα απίθανο μεσοεπιθετικό δίδυμο και σμπαραλιάζουν κάθε αντίπαλη άμυνα. Στα τέλη Φλεβάρη, ο Τίτορμος βρίσκεται στην τέταρτη θέση παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο, ενώ ο Μαρτίνες έχει καταφέρει να μοιράσει ήδη 10 ασίστ, που ίσως φαντάζουν λίγες αν συνυπολογίσουμε την επιθετική δυστοκία των φουνταριστών Άλβες, Βασιλείου.

Η καθίζηση της ομάδας συμπαρασύρει και τον ίδιο. Βέβαια, δεν χάνει ποτέ τη φανέλα βασικού, ενώ σκοράρει άλλες 2 φορές στα τελευταία παιχνίδια της χρονιάς. Συνολικά θα συμπληρώσει 32 συμμετοχές με 3 γκολ και 10 ασίστ, πραγματοποιώντας την καλύτερη σεζόν της καριέρας του.

Η τρομερή του απόδοση οδηγεί τους «μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου να τον διεκδικήσουν. Τελικά υπογράφει στον Ολυμπιακό για 4 χρόνια, με τον Παναιτωλικό να βάζει στα ταμεία του ένα αξιοσέβαστο ποσό.

Την απαράμιλλη τεχνική του κατάρτιση. Φοβερή, κοφτή ντρίπλα, μαγικές μεταβιβάσεις και εξαιρετικό αριστερό πόδι. Πραγματικός μαέστρος, «μιλούσε» στην μπάλα, διάβαζε άριστα και αποσυντόνιζε κάθε αντίπαλη άμυνα.

Τη συνεργασία του με τον Λούκας Βιγιαφάνιες. Ήταν οι «Διόσκουροι» του Παναιτωλικού και ίσως το καλύτερο μεσοεπιθετικό δίδυμο που έχει περάσει ποτέ από το Αγρίνιο. Έβρισκε ο ένας τον άλλον με κλειστά μάτια και αποτελούσαν διαρκή «πονοκέφαλο» για τους αντιπάλους.

Το γεγονός ότι ο κόσμος του Παναιτωλικού βρήκε στο πρόσωπο του έναν ποδοσφαιριστή-ίνδαλμα. Μπορεί εν τέλει ο στόχος της Ευρώπης να μην επετεύχθη, αλλά ακόμα μνημονεύεται ως ένας από τους κορυφαίους που πάτησαν το χορτάρι της Προυσιωτίσσης. Δεν είναι τυχαίο πως συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ενδεκάδα της σύγχρονης ιστορίας του Παναιτωλικού (σε ψηφοφορία του TitormosNet με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου) ξεπερνώντας τον παίκτη-σύμβολο Γιώργο Θεοδωρίδη.

Τον υποδειγματικό του χαρακτήρα και τον σεβασμό προς την ομάδα και τον κόσμο της. Δεν «καβάλησε» ποτέ το… καλάμι. Οι οπαδοί του Παναιτωλικού αναγνώρισαν την εν γένει συμπεριφορά του, αφού τον υποδέχθηκαν θερμά ως αντίπαλο (πλέον αγωνίζεται στον Άρη) ενώ και ο ίδιος δεν πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε την περσινή χρονιά στο Αγρίνιο, χαμηλώνοντας το βλέμμα του και χειροκροτώντας με τη σειρά του τη Θύρα 6.

Στον Ολυμπιακό δεν πήρε τις ευκαιρίες που θα ήθελε, φεύγοντας ως δανεικός 3 συναπτά έτη σε Ανόρθωση, Γουέστερν Σίδνεϊ και Απόλλωνα Λεμεσού. Και στις 3 ομάδες ήταν αρκετά αξιόλογος και βασικό στέλεχος.

Το καλοκαίρι του 2018 υπέγραψε στον Άρη, με τον οποίο αγωνίζεται μέχρι σήμερα. Στα 32 του, πλέον, δεν είναι βασικός, αλλά αποτελεί μια αξιοπρεπέστατη εναλλακτική για τη μεσοεπιθετική λειτουργία των «κίτρινων».

Στα μέσα της φετινής σεζόν ακούστηκε το όνομα του ως πιθανός στόχος του Παναιτωλικού, αλλά οι φήμες δεν επαληθεύτηκαν. Από τη μεριά μας, ελπίζουμε να τον ξαναδούμε κάποια στιγμή (γιατί όχι και του χρόνου) με τα κυανοκίτρινα. Η ποιότητα του θα μπορούσε να συνεισφέρει στην αγωνιστική αναγέννηση του Παναιτωλικού, ενώ ο ερχομός του (όπως κι αυτός του Ρόσα) θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για να «φτιαχτεί» ο κόσμος της ομάδας.

Επιπλέον τέτοιες κινήσεις θα σηματοδοτήσουν μια στροφή της διοίκησης προς σίγουρες λύσεις κι όχι νέους πειραματισμούς τύπου Κάστρο.