Μάριος Οικονόμου: «Δεν ήρθα τυχαία να παίξω στον Παναιτωλικό, βγάζω το καπέλο στην στάση του club στα δύσκολα»

Αποτέλεσε έναν από τους στυλοβάτες του Παναιτωλικού, σε μία ομολογουμένως δύσκολη σεζόν. Ο Μάριος Οικονόμου ξεχώρισε όχι μόνο για τις αγωνιστικές επιδόσεις του, μα και για το ήθος του.

Παρότι του ζητήθηκε επανειλημμένα κατά την διάρκεια της χρονιάς να μας «ανοίξει» την καρδιά του, ήταν κατηγορηματικός. «Πρώτα να μείνει η ομάδα», τα λόγια του. Πιστός στις δεσμεύσεις του, και ο Παναιτωλικός παρέμεινε και αυτός με μεγάλη χαρά παραχώρησε την πολυπόθητη συνέντευξη.

Και είχε πολύ όμορφα πράγματα να πει. Λόγια με αξία από έναν ποδοσφαιριστή που σε κερδίζει με τα όσα καταθέτει μέσα στο γήπεδο. Και όχι μόνο. Ο λόγος του πράος, οι κουβέντες του μετρημένες και οι εμπειρίες του τέτοιες που αναμφίβολα δίνουν στο οικοδόμημα του Παναιτωλικού πολλά.

Μιλά, λοιπόν, για την φετινή σεζόν, τον οργανισμό, τον κόσμο, τον Γιάννη Πετράκη ενώ δεν παραλείπει να παραθέσει και μία ιδιαίτερη ανάμνησή του από το Αγρίνιο, η οποία αποτέλεσε κατά τα φαινόμενα… οδηγό για να αγωνιστεί μετά από χρόνια με τον Τίτορμο στο στήθος.

Αρχικά, για την σεζόν που τελείωσε ο Μάριος Οικονόμου σχολίασε:

«Δεν μπορεί να μην πιστεύει κανείς ότι μία ομάδα με το ρόστερ του Παναιτωλικού δεν γίνεται να σωθεί. Πρέπει να σωθεί. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα έχασε χρόνο. Η προετοιμασία δεν ήταν ολοκληρωμένη γιατί ουσιαστικά η ομάδα ξεκίναγε μία σεζόν με χάντικαπ. Δεν ήταν δεμένη, δεν ήταν έτοιμη σωματικά και τακτικά.

Από ένα σημείο και μετά άρχισε να δουλεύει σωστότερα, έγιναν κάποιες αλλαγές στο σύστημα και στον τρόπο που έπαιζε η ομάδα. Απλώς ήταν δύσκολο, με ένα πολύ μεγάλο ρόστερ και με παιδιά αξιόλογα -και τα 30 του ρόστερ- που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν θέση βασικού, ακόμη και να το απαιτήσουν να είναι βασικοί, να βρεθεί μία ενδεκάδα, ένας κορμός. Έβλεπες από όλους ότι μπορούν να προσφέρουν. Υπήρξε ένα διάστημα που έπρεπε να δουλέψουμε στο φυσικό κομμάτι, ώστε να αναπληρώσουμε πράγματα που λείπανε.

Μέσα σε όλα αυτά, με αλλαγές προπονητή και στην εφαρμογή συστήματος αλλά και άλλων επιλογών, δεν είχαμε την συνοχή που θα έπρεπε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ομάδα με το ρόστερ του Παναιτωλικού δεν θα σωθεί. Δεν περίμενα όμως να σωθούμε τόσο αργά. Μας έφυγε ένα μεγάλο βάρος, ζήσαμε με πολύ άγχος τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν περιμέναμε το αποτέλεσμα με τον Βόλο στο Αγρίνιο. Από εκεί και μετά τα πράγματα έμπλεξαν πολύ. Ήταν μονόδρομος για εμάς να πάρουμε τα αποτελέσματα που θέλαμε αλλά δείξαμε χαρακτήρα».

Για το πώς βρέθηκε στον Παναιτωλικό, το αν υπήρξαν επαφές και προσέγγιση νωρίτερα:

«Δεν υπήρξε καμία επαφή νωρίτερα. Ήμουν στην Σαμπντόρια πέρυσι. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Απόφαση, επιλογή μου και μας ήταν να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Είχα επαφές με τρεις ομάδες, όπου δεν υπήρξε τρόπος να γυρίσω. Ήξερε ο μανατζέρ μου και η γυναίκα μου ότι έτρεφα μία εκτίμηση για τον Παναιτωλικό γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι ήταν και είναι ένα σωματείο που λειτουργεί καλά και είναι κομψό. Έχει ήθος και έναν μπούσουλα που τιμά εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό το πράγμα στις τάξεις των ποδοσφαιριστών, των Ελλήνων ειδικά, επικρατεί. Το γνωρίζουν.

Είμαι κι εγώ από τα Γιάννενα. Οπότε είπα στον μάνατζέρ μου ότι άμα γυρίσω στην Ελλάδα και δεν γίνεται να πάμε σε κάποια από τις τρεις ομάδες, θα πάω στον Παναιτωλικό. Αλλιώς σταματάω. Είχα προτεραιότητα να είμαι κοντά στη γυναίκα μου και στα Γιάννενα για την γέννηση του παιδιού μας, δεν ήθελα με τίποτα να φύγω ξανά στο εξωτερικό και παράλληλα αυτό που ένιωθα για τον Παναιτωλικό να προχωρήσει. Τυχαία με πήρε ο Μπακάκης, που επέστρεφε από τον τραυματισμό του, και μου είπε “Πώς θα σου φαινόταν να έρθεις;”.

Μετά συζήτησαν οι άνθρωποι του Παναιτωλικού με τον μάνατζέρ μου, τον κ. Αποστολόπουλο. Από την στιγμή που πήραμε τηλέφωνο και μας πήραν πίσω ήταν τυπικό. Ούτε καν το ποσό δεν κοίταξα. Ήρθα και υπέγραψα πολύ γρήγορα».

Για το αν πήρε την γνώμη του πατέρα του (σ.σ.: υπήρξε παλαιότερα ποδοσφαιριστής της ομάδας):

«Δεν έχουν σχέση τα δεδομένα. Ο πατέρας μου έπαιξε στο Αγρίνιο όταν το γήπεδο ήταν ακόμα ξερό. Παρόλα αυτά αγαπήθηκε από την πόλη και την αγάπησε. Παρά τις δυσκολίες. Ο πατέρας μου ήταν γενικά κατά της επιστροφή μου στην Ελλάδα. Δεν ήθελε με τίποτα και ακόμα συνεχίζει να μου λέει να επιστρέψω στο εξωτερικό. Όχι γιατί δεν θέλει να είμαι στον Παναιτωλικό ή σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αλλά γιατί ξέρει, επειδή έχει δει με τα μάτια του, ότι έξω τα πράγματα είναι και λειτουργούν πολύ καλύτερα».

Έχοντας αναφέρει ότι σκέφτηκε ακόμη και να «κρεμάσει» τα παπούτσια του, δεν γινόταν να μην ερωτηθεί για το αν νιώθει τόσο «γεμάτος» από ποδοσφαιρικές εμπειρίες, αν και μόλις 31 ετών:

«Ένιωθα έτοιμος να σταματήσω. Ένιωθα γεμάτος, ότι υπήρχε χρόνος και τρόπος να αφοσιωθώ σε άλλα πράγματα στη ζωή μου. Δεν σας κρύβω ότι το σκέφτομαι ακόμα. Αλλά η χρονιά στον Παναιτωλικό αποδείχθηκε πάρα πολύ ευεργετική για μένα. Ένιωσα πολύ όμορφα, αγκαλιάστηκα και από την ομάδα και τον κόσμο. Αυτό εισέπραξα. Αγκαλιάστηκα από ένα club που διατήρησε την κομψότητά του καθ’ όλη την διάρκεια της δύσκολης σεζόν. Έπαιξα με νέα Ελληνόπουλα. Μου έμεινε αυτό. Ήθελα να το ξαναζήσω, να δώσω συμβουλές σε νέους Έλληνες».

Για το γεγονός ότι ο κόσμος τον αγάπησε και το πώς αξιολογεί ο ίδιος την φετινή του παρουσία στο γήπεδο όσο και για το τι περιμένει για τη νέα σεζόν:

«Η συσπείρωση από τον κόσμο ειδικά στις δύσκολες στιγμές που τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευοίωνα, ήταν πρωτοφανής. Έβλεπες μία πόλη οριακά νευριασμένη απέναντι στην αδικία ότι εμείς παίζαμε καλό ποδόσφαιρο και αξίζαμε να σωθούμε, συγκριτικά με άλλους.

Ήταν μία συσπείρωση-έμπνευση για μας. Σε ξύπναγε. Το να πηγαίνει ο Παναιτωλικός στην Αθήνα, να έρχονται με την αποστολή στο ξενοδοχείο, να έρχονται στο γήπεδο παρότι απαγορεύτηκε η είσοδός τους και να έχουν κατακλύσει τα βράχια γύρω από αυτό, ήταν εικόνες οριακά συγκινητικές για εμάς. Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά έδωσαν το κάτι παραπάνω στην ομάδα.

Για την δική παρουσία φέτος, όσο και για την παρουσία και των άλλων παιδιών που έχουν παραστάσεις (π.χ. Μαυρίας, Μπακάκης κ.α.) δεν παίρνουν αξιολόγηση. Όταν μία ομάδα όπως ο Παναιτωλικός κάνει υπερβάσεις για να φέρει κάποια παιδιά εμείς οφείλουμε να ξεκινάμε από μία βάση και να δίνουμε παραπάνω πράγματα. Ότι δίνουμε παραπάνω από την βάση αυτή κέρδος είναι. Δεν πρέπει να βαθμολογήσουμε εμείς τον εαυτό μας. Θα ήταν άδικο απέναντι στην ομάδα».

Για το αν φοβήθηκε το ενδεχόμενο του υποβιβασμού, ιδίως μετά την ήττα από τον Βόλο:

«Τελείωσε το ματς με τον Βόλο και το γήπεδο χειροκρόταγε. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαμε 90-10% κατοχή, κάναμε ευκαιρίες αλλά δεν βάζαμε γκολ. Το γήπεδο όμως να χειροκροτάει. “Κάτι βλέπουν αυτοί”, σκέφτηκα. Είχαμε Κηφισιά εκτός, Αστέρα εκτός, εντός τον Ατρόμητο, εκτός τον ΟΦΗ. Έπρεπε να πάρουμε δέκα βαθμούς με απαραίτητα νίκη επί της Κηφισιάς. Με μηδέν “διπλά” στην διάρκεια της σεζόν. Δεν έβγαινε στατιστικά και μόνο. Όχι απλά τον φοβήθηκα… Δεν θα πω ότι τον πίστεψα αλλά μου πέρασε πολύ έντονα από το μυαλό ότι όντως θα πέσουμε.

Αλλά αυτό που οφείλω να σημειώσω και μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων της ομάδας. Ήταν όλοι ψύχραιμοι, λειτουργούσαν τα πάντα όπως πριν. Όταν μία ομάδα πέφτει κατηγορία και χάνει στην έδρα της, όπως εμείς από τον Βόλο, περιμένεις να υπολειτουργούν πολλά. Να πέσει η ψυχολογία πολλών, να αλλάξει ο τρόπος σκέψης, χίλια δυο. Σας πληροφορώ ότι δεν άλλαξε τίποτα. Και αυτό δεν το έχω ξαναδεί ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερες ομάδες. Αυτού του είδους την ψυχραιμία, την λειτουργία της ομάδας.

Μπαρτσελόνα δεν είμαστε αλλά δεν μας έλειψε τίποτα, όπως δεν μας έλειπε από την αρχή της χρονιάς. Τα πρόσωπά τους ήταν ήρεμα, δεν έχασαν ούτε δευτερόλεπτο την πίστη. Πήγαμε να παίξουμε στην Κηφισιά, ακούγονταν ότι ακούγονταν, ήταν δύσκολο. Βγάζω το καπέλο στην στάση που είχε όλο το club».

Για το γεγονός ότι υποβιβάστηκε η ομάδα της πόλης του, ο ΠΑΣ Γιάννινα:

«Δεν είναι μόνο ο τόπος καταγωγής μου. Στον ΠΑΣ Γιάννινα έχω ζήσει από την πρώτη μέρα της ζωής μου ακόμα και σήμερα. Είτε στα αποδυτήρια από μωρό παιδί λόγω του πατέρα μου ως ποδοσφαιριστή, είτε από την σκοπιά του ως προέδρου του ερασιτέχνη ΠΑΣ. Δεν υπήρξε μέρα στο τραπέζι της οικογένειας που να μην ακούσαμε κάτι για τον ΠΑΣ. Όχι ως φίλαθλοι, αλλά όπως ο πατέρας λέει στο γιο για την μέρα του στην δουλειά. Είναι λυπηρό που μία τέτοια ομάδα, σε μία τέτοια πόλη, με ιστορία βρίσκεται πλέον στην δεύτερη κατηγορία».

Για το αν δέθηκε παραπάνω με κάποιον/κάποιους εκ των συμπαικτών του:

«Η ομάδα είχε δέσιμο γενικά φέτος, από ένα σημείο και μετά. Τον Μπακάκη τον ήξερα από την ΑΕΚ, δωμάτιο ήμασταν μαζί. Περάσαμε διάφορα. Δεν δεθήκαμε φέτος με αυτόν. Δέθηκαν οι πάντες στην ομάδα. Έλληνες και ξένοι ήταν ένα. Δεν συμβαίνει συχνά. Οι δυσκολίες έδεσαν τους Αργεντίνους με τους Έλληνες, τους Γεωργιανούς με τους Έλληνες. Δέθηκαν ακόμα και οι Έλληνες μεταξύ τους, δεν είναι δεδομένο ξέρετε. Ήταν πολύ ευχάριστη εικόνα να βλέπεις παιδιά υγιή να δουλεύουν και να έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Ανεξάρτητα από το αν έπαιζαν ή όχι. Πολύ σημαντικό».

Αναφορικά με τον Γιάννη Πετράκη και την δουλειά του στον Παναιτωλικό:

«Είναι δεδομένο, το δείχνουν και τα αποτελέσματα. Άλλαξε την κατάσταση της ομάδας. Ο κάθε ένας από εμάς έχει προτερήματα, πλεονεκτήματα όπως και μειονεκτήματα. Είμαστε επαγγελματίες, πρέπει να συνυπάρχουμε. Αυτός ο προπονητής έχει κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα σε Έλληνα στην Ελλάδα. Είναι η πλήρης αφοσίωση -μακάρι να υπήρχε μία λέξη πιο περιεκτική από το πλήρης- στην δουλειά του. Ο άνθρωπος δουλεύει 24/7, για 365 ημέρες το χρόνο. Είναι εντελώς αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει. Το κάνει με τον δικό του τρόπο. Σε όποιον αρέσει. Κι αυτό πρέπει να αναγνωριστεί. Δεν τελειώνει η προπόνηση και ο Πετράκης σταματάει την δουλειά. Οι προπονητές γενικά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Υπάρχουν όμως και τέτοιοι. Αυτός δεν σταματάει να δουλεύει. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και στο επιτελείο του. Πρέπει οπωσδήποτε να αναγνωριστεί».

Τέλος, για το αν θα έβλεπε τον εαυτό του να παραμένει για αρκετά χρόνια στον Παναιτωλικό και το τι να περιμένει ο κόσμος για τη νέα σεζόν:

«Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από την σεζόν που πέρασε. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο απρόβλεπτο που ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να πάει. Αλλάζουν γρήγορα τα πράγματα και τα συναισθήματα. Έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι πιο αποστασιοποιημένος και από τα θετικά συναισθήματα και από τα αρνητικά. Θέλω ισορροπία γιατί έτσι λειτουργώ καλύτερα ως άνθρωπος. Κουβέντες που αφορούν το μέλλον μου ευρύτερα πρέπει να γίνουν με την οικογένειά μου. Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω, μακάρι να μπορούσα. Δεν είναι ώριμο μέσα μου».

Κλείνοντας ο Μάριος θέλησε να παραθέσει ένα περιστατικό που έμεινε χαραγμένο στην μνήμη του, ως έφηβος ποδοσφαιριστής ακόμα, στο μακρινό 2005:

«Έπαιζα με την ΕΠΣ Ηπείρου. Είχαμε μία καλή ομάδα και αντιμετωπίσαμε την αντίστοιχη της ΕΠΣ Αχαΐας, στο Αγρίνιο. Στο γήπεδο του Παναιτωλικού, μόλις είχε ανακαινιστεί για πρώτη φορά. Το έχω πει στους ανθρώπους της ομάδας, όταν υπέγραφα το συμβόλαιό μου. Είναι πολύ περίεργο… Ήρθαμε να παίξουμε και μόλις μπήκαμε στο γήπεδο και τα αποδυτήρια αισθάνθηκα ποδοσφαιριστής. Ήμουν πολύ μικρός για να δω τέτοιες εγκαταστάσεις. Δεν είχαμε τέτοια πράγματα στα Γιάννενα.

Θυμάμαι που είχα πει στα παιδιά, τους συμπαίκτες μου, παρότι δεν μίλαγα πολύ… “Παιδιά, σας παρακαλώ, να κερδίσουμε σήμερα για να απολαύσουμε αυτές τις εγκαταστάσεις, το μπάνιο μας σε αυτά τα αποδυτήρια”. Νικήσαμε.

Ο κ. Κωστούλας, ο κ. Μπελεβώνης και ο Παναιτωλικός μας είχαν τραπέζι στην αίθουσα φιλοξενίας. Να βλέπω εγώ, 14-15 χρόνων παιδί, από τα Γιάννενα, που δεν είχα δει τίποτα, ένα γήπεδο σαν αυτό, με αυτό τον αγωνιστικό χώρο και τα αποδυτήρια ή το τραπέζι μετά το ματς; Ένιωσα τέτοια έμπνευση που είπα ότι αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου. Μου είχαν δώσει δώρο μία κούπα, την οποία την έχω ακόμα. Εδώ μαζί μου, στο σπίτι. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με ένα ποδόσφαιρο που μου άρεσε και με ενέπνευσε. Δεν είναι τυχαίο που ήρθα στον Παναιτωλικό μετά από όλα αυτά τα χρόνια…».