Μαθαίνει και προχωράει με το κεφάλι ψηλά

Ο Παναιτωλικός γνώρισε ήττα στο φινάλε από τον Παναθηναϊκό, ωστόσο μόνο χειροκρότημα του πρέπει. Μαθαίνει, και προχωράει με το κεφάλι ψηλά.

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Μπορεί να πει κανείς ότι έφυγε από το γήπεδο χωρίς να είναι πεπεισμένος ότι ο Παναιτωλικός έδωσε ότι είχε απέναντι στον Παναθηναϊκό; Δεν το νομίζω.

Το σύνολο του Πετράκη κλήθηκε να δώσει ένα δύσκολο ματς. Αντικειμενικά δύσκολο, όπως ήταν αυτό με τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον Άρη. Ο Παναθηναϊκός διαθέτει ποιοτικές μονάδες και έδειξε μέσα στο γήπεδο ότι ήταν αποφασισμένος για το αποτέλεσμα. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Παναιτωλικός δεν μπήκε στο γήπεδο με την απαιτούμενη ετοιμότητα κατάφερε να κυριαρχήσει στο πρώτο ημίχρονο.

Αυτός είναι ο πρώτος αστερίσκος για τους Αγρινιώτες. Σε τέτοια παιχνίδια (και γενικότερα) απαγορεύεται να μπαίνεις έτσι στον αγωνιστικό χώρο. Στο κέντρο ο Παναιτωλικός δεινοπαθούσε, στα άκρα της άμυνας είχε «πονοκεφάλους» από Τετέ-Βαγιαννίδη. Οι αποκρούσεις του Τσάβες και η μαχητικότητα- αυτοθυσία των Σιέλη, Μαυρία κράτησαν το 0-1.

Ειδικά ο κίπερ του Παναιτωλικού πραγματοποίησε μία εξαιρετική εμφάνιση. Τα δύο τέρματα που δέχθηκε τον αδικούν, καθότι έχει πραγματοποιήσει άρτιο παιχνίδι σε όλους τους τομείς. Έβγαλε κρίσιμες περιπτώσεις, τροφοδοτούσε εξαιρετικά τους συμπαίκτες του, ηρεμούσε το παιχνίδι όπου έπρεπε και απαιτούνταν. Αλάθητος.

Με τον Παναθηναϊκό να γυρνάει στο γήπεδο στο δεύτερο μέρος χάνοντας μεγάλη στιγμή με τον Γερεμέγιεφ, ο Πετράκης σήκωσε παίκτες για αλλαγές. Δεν πρόλαβε να τις κάνει. Οι παίκτες του βρήκαν τον τρόπο να σκοράρουν. Βρήκαν τον τρόπο εκεί που το momentum τους ήταν κόντρα να «σπάσουν» τον τσαμπουκά των φιλοξενούμενων.

Το γκολ του Μπουζούκη ήταν πανέμορφο, με τον μεσοεπιθετικό του Παναιτωλικού να πιστοποιεί ότι έχει επιστρέψει για τα καλά φέτος. Ήταν από τους καλύτερους της ομάδας στο δεύτερο, πολύ καλό ημίχρονο.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Παναιτωλικός είχε το παιχνίδι στα μέτρα του. Οργανώθηκε καλά, βρήκε τους χώρους, μπόρεσε να δημιουργήσει και να απειλήσει. Αφού ο Τετέ δεν σκόραρε, θα μπορούσε να είχε κάνει την ανατροπή στην φάση του Πέρες. Εξαιρετικός για ένα ακόμα ματς ο Παλόμα.

Φτάσαμε κάπως έτσι στις καθυστερήσεις. Είναι άδικο για την συλλογική προσπάθεια να μπαίνουμε σε λογικές «ποιος δεν έδιωξε σωστά» ή «ποιος δεν μάρκαρε εκεί που έπρεπε». Ο Πετράκης και το επιτελείο του μπορούν να επισημάνουν ότι πρέπει σε αυτούς που πρέπει. Ναι, ο Παναιτωλικός θα μπορούσε να είχε «καθαρίσει» την φάση. Δεν το έκανε, η μπάλα τον «πλήρωσε» άτιμα.

Όλοι οι ποδοσφαιριστές, μηδενός εξαιρουμένου, κατέθεσαν ψυχή και μαχητικότητα στο γήπεδο. Μπράβο τους αξίζει. Όπως τους άξιζε μετά τις σπουδαίες νίκες. Κι εδώ κοντά έφτασαν.

Το ζητούμενο για την ομάδα είναι από αυτό το μάθημα να βγει πιο δυνατή. Λεπτομέρειες καλείται να βελτιώσει. Γιατί για μία ακόμα φορά πιστοποίησε ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άφοβα τον οποιονδήποτε. Το χειροκρότημα του κόσμου στο φινάλε είναι τρανή απόδειξη ότι αυτό που βλέπουμε εκτιμάται.

Όχι λοιπόν «μα» και «μου». Όχι δάκρυα και όχι «κρίμα» για αυτόν τον Παναιτωλικό. Κεφάλι ψηλά, πάμε Λιβαδειά. Ο δεύτερος αστερίσκος είναι αυτός.

Υ.Γ. 1: Ο κόσμος φέτος ακολουθεί πορεία παράλληλη με το ποδοσφαιρικό level της ομάδας. Coreo και κερκιδάρες να διαδέχονται η μία την άλλη. Μπράβο αξίζουν μόνο. Μακάρι η προσέλευση να είναι υψηλή και στα επόμενα ματς.

Υ.Γ. 2: Αν ο Παναθηναϊκός θεωρείται μεγάλη ομάδα, τότε παράγοντες τύπου Παπαδημητρίου είναι «κηλίδα».