Μεγαλύτερη ντροπή η νέα τριάρα ή η «παράταση σωτηρίας» ελέω Βόλου;

Ο Κωνσταντίνος Ρίγκος γράφει για τη ντροπιαστική ήττα του Παναιτωλικού που επισφράγισε τη συμμετοχή του στα μπαράζ ελέω… Βόλου.

Το να ειπωθεί ή να αναλυθεί κάτι για τη σημερινή εικόνα του Παναιτωλικού απέναντι στον Ατρόμητο είναι περιττό. Το Αγρίνιο αποτελεί κατά κανόνα φέτος μία έδρα στα… χαρτιά. Σάμπως βέβαια και εκτός τα κατάφερε καλύτερα η ομάδα;

Να πούμε για τα παιδικά αμυντικά λάθη τι; Να πούμε για την τραγική μεσοεπιθετική λειτουργία τι; Να πούμε πάλι για τον Ντάλσιο τι; Να πούμε για την άνευρη και άψυχη εικόνα των παικτών τι; Να πούμε για το πέναλτι του Μεντίνα τι; Τι από όλα τα μείον δεν έχει χιλιοτονιστεί;

Εξαιρέσεις ήταν τα νικηφόρα αποτελέσματα που ήρθαν σε όλη τη χρονιά. Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που η κριτική στηρίζεται στην εικόνα και το αποτέλεσμα. Αρκεί αυτό για τους ειδήμονες, ας το κλείσουμε εδώ. Το άσπρο μαύρο δεν βαφτίζεται, κύριοι.

Μία «στροφή» πριν το τέλος των Play Outs ο Τίτορμος ξέρει τη μοίρα του. Και του άξιζε και με το παραπάνω με βάση την εικόνα που παρουσίασε. Προτελευταίος, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει κάποιον εκ των Ιωνικού/ Ξάνθης/ Λεβαδειακού για την παραμονή του σε διπλούς αγώνες.

Σε όλα τα παιχνίδια της σεζόν που η μπάλα «έκαιγε», το φετινό σύνολο ήταν «λίγο». Έτσι και σήμερα. Για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές μιλάμε, οι οποίοι δεν φαίνονται αντάξιοι των προσδοκιών. Το «μέταλλο» λείπει. Η ομάδα δεν μπορεί να «τρέξει» ένα σοβαρό νικηφόρο σερί… Η ρίζα του προβλήματος έχει πολλάκις αναζητηθεί και εντοπιστεί στον κάκιστο, κατ’ επανάληψη, σχεδιασμό της ομάδας από το καλοκαίρι. Δεν είδε ουδείς φως και μπήκε.

Όσα λεφτά και να δαπανήθηκαν τον Ιανουάριο οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι. Αυτό το ρόστερ δεν διαθέτει την απαιτούμενη συνοχή, πυγμή, συνέπεια και συνέχεια για να αποδώσει στο γήπεδο.

Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα για τον Παναιτωλικό και φέτος. Επίσημα πλέον, έχει στις «πλάτες» του ως οργανισμός μία σεζόν η οποία είναι περισσότερο αποτυχημένη από την περσινή. Ανεξάρτητα από το αν θα σωθεί εν τέλει. Ομοίως, φυσικά και στο ζήτημα του προπονητή. Δουλειά του Δέλλα ήταν να σώσει τον Παναιτωλικό. Ίσως να το καταφέρει στο μπαράζ, κρίνεται ωστόσο και αυτός αποτυχημένος.

Το γεγονός είναι ένα: Ο Παναιτωλικός έχει μπροστά του ένα αδιάφορο ματς με τον ΟΦΗ και δύο ματς που κρίνουν το μέλλον του. Ο Παναιτωλικός έχει μόνο ένα έργο: να μην αποδειχθεί και εκεί «λίγος». Όλοι οι συντελεστές και του φετινού «ναυαγίου», εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου έχουν μόνο μία αποστολή: να κρατήσουν την ομάδα στην κατηγορία.

Από εδώ και πέρα, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Και όποιος και να είναι αντίπαλος στο μπαράζ ο Παναιτωλικός οφείλει να τον «πατήσει». Και για να το κάνει αυτό σε ορισμένα πράγματα οφείλει να αλλάξει νοοτροπία άμεσα.

Παράδειγμα: Και σήμερα ο Μανούσος στο γήπεδο έκανε τα… δικά του. Προκάλεσε, έβρισε, Μπελεβώνης και Κουτσοσπύρος «πέσανε» πάνω του και υπήρξε ένταση στο τέλος. Προσωπικά, δε θα ήθελα να φανταστώ το ενδεχόμενο το μπαράζ να είναι με τον Ιωνικό π.χ. και στο Αγρίνιο να εμφανιστούν 30 διαπιστευμένοι επαγγελματίες οργανωμένοι από τη Νίκαια. Ο νοών νοείτω. Όλα παίζουν ρόλο από εδώ και πέρα.

Το δια ταύτα: Πριν μιλήσουμε για τις οποιεσδήποτε ριζικές αλλαγές που απαιτούνται από εδώ και στο εξής, πρωτίστως απαιτείται στο μπαράζ να σωθεί η κατηγορία. Πάση θυσία παραμονή. «Όπως στρώσαμε, Παναιτωλικέ μου, κοιμόμαστε».

Δυστυχώς, 10 χρόνια μετά τη σπουδαία άνοδο στην Λίγκα μπροστά σε 8.000 και πλέον λαού με τον Διαγόρα η ιστορία γράφει. Και γράφει ότι εκείνος ο μεγαλειώδης Παναιτωλικός, που έφτασε στα πρόθυρα της Ευρώπης, εν τέλει μίκρυνε πάρα πολύ.

Τόσο που δεν μπορεί να διαχωριστεί με ευκολία ποια είναι η μεγαλύτερη ντροπή: Η νέα τριάρα στα Play Outs ή το γεγονός ότι το μπαράζ πρακτικά το οφείλουμε στη νίκη της ομάδας του Μπέου;