Να τον σώσουν τα «μωρά» του, αλλά να είμαστε ορθολογιστές…

Σημερινό δημοσίευμα εκθειάζει τα… «μωρά» του Παναιτωλικού, τα παιδιά από τις ακαδημίες του, τα παιδιά που ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω απέναντι στον Ατρόμητο, αποσπώντας ισοπαλία στο Περιστέρι.

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά πατώντας εδώ. Αρκούμαι να παραθέσω -και κατ’ επέκταση να σχολιάσω- ένα μικρό απόσπασμα:

“Ένα τόσο καθοριστικό ματς, οι «κυανοκίτρινοι» το ολοκλήρωσαν με τα 4/11 να είναι ποδοσφαιριστές από την ακαδημία. Tην ώρα που ο Φωτιάς έκανε το… τριπλό σφύριγμα της λήξης στον αγωνιστικό χώρο βρίσκονταν ο Λιάβας, ο Παρράς, ο Τσιγγάρας και φυσικά ο σκόρερ Κωνσταντόπουλος, ενώ ένα ακόμη παιδί από τα φυτώρια του Παναιτωλικού, ο Αλέξανδρος Μαλής ήταν στον πάγκο. 

Αν ήταν κάποιο αδιάφορο ματς, όλα τα παραπάνω θα είχαν μικρή σημασία, όμως σε αναμετρήσεις που οι Αγρινιώτες παίζουν σε κάθε 90λεπτο την κατηγορία, να έχουν στην σύνθεση και παιδιά από «τα σπλάχνα τους» σαφώς είναι κάτι που αξίζει μνείας. 

Η ανάγνωση των συνθέσεων στο Περιστέρι προκάλεσε πολλές απορίες όταν με την φανέλα Νο66 εμφανίστηκε στον αγωνιστικό χώρο ο 17χρονος Απόστολος Κωνσταντόπουλος. 

Περίπου δύο ώρες μετά ο Μάκης Χάβος πρέπει να ένιωθε δικαιωμένος με την επιλογή αυτή, να τον ξεκινήσει ενδεκαδάτο σε τόσο σημαντικό παιχνίδι, καθώς όχι μόνο είχε εξαιρετική παρουσία ανασταλτικά, αλλά ήταν αυτός που πέτυχε το γκολ της 2ης ισοφάρισης και έδωσε στον Παναιτωλικό τον βαθμό-ανάσα!”.

Πάμε να δούμε ορισμένα ορθολογικά σημεία που πρέπει να καταγραφούν με βάση τα παραπάνω:

-Ο Παναιτωλικός θα μπορούσε να είχε τη δυνατότητα να δίνει χρόνο συμμετοχής σε αυτά τα νέα παιδιά δίχως να κουβαλάει στις πλάτες του το άγχος για το αν θα μείνει κατηγορία. Τα νεαρά ελληνόπουλα χρειάζονται στο πλευρό τους πεπειραμένους παίκτες που θα τους καθοδηγήσουν ακόμη καλύτερα. Κάτι τέτοιο φέτος δυστυχώς, δε συνέβη.

-Αποδεικνύεται εν προκειμένω, ανεξάρτητα από το αν θα δώσει συνέχεια στις καλές του εμφανίσεις ή όχι, ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να παίζει ο Παρράς παρά να κοιτάμε τον Μπάλμπι και τον κάθε… Μπάλμπι. Πιο λαϊκότροπα; Δικά μας παιδιά, Έλληνες. Αυτούς χρειαζόμαστε, πονάνε αλλιώς τη φανέλα.

-Η μεγαλύτερη δικαίωση του Μάκη Χάβου θα είναι αν εν τέλει ο Παναιτωλικός αγωνιστικά σώσει την κατηγορία. Όχι η χρησιμοποίηση ενός νεαρού, όταν μάλιστα δεν υπάρχουν και άλλες επιλογές στη θέση αυτή. Ο τεχνικός του Παναιτωλικού ανέλαβε μία αποστολή αυτοκτονίας, ο δρόμος μέχρι στιγμής είναι δύσβατος και φυσικά και έχει κάνει και αυτός τα λάθη του. Ωστόσο, τα προπονητικά του διαπιστευτήρια τα έχει καταθέσει προ πολλού.

–Κοινός παρονομαστής των «πιτσιρικάδων» και του Χάβου είναι ότι αγαπούν την ομάδα. Την έζησαν, μεγάλωσαν σε αυτή, τη ζουν καθημερινά, πέτυχαν με αυτή. Σε αντίθεση με τον Χ παίκτη που θα έρθει από το εξωτερικό.

-Όλα τα παραπάνω τα λέμε γιατί πρέπει να επισημανθούν. Η προώθηση των νέων παιδιών απαιτεί στέρεες ποδοσφαιρικές βάσεις, κορμό και συγκεκριμένο πλάνο. Πλάνο που ο Παναιτωλικός έχει αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει, επί Δέλλα. Επομένως, οφείλει να παραμείνει πιστός σε αυτό και όχι να ξεκινάει από το μηδέν.

-Ας μη γελιόμαστε, η χρήση των τόσων πολλών νεαρών έρχεται και ως απόρροια ελλείψεων του ρόστερ. Και το φετινό έχει πάρα πολλές, είτε λόγω των λαθών του καλοκαιριού, είτε λόγω τραυματισμών, που και αυτοί χτύπησαν ανελέητα τον Παναιτωλικό φέτος. Χρειάζεται μία ισορροπία, αν και μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει ο Τίτορμος από τα «μωρά» του. Αλλά να το κάνει με τον σωστό τρόπο.

Ευχή όλων μας είναι οι νεαροί να μασήσουν σίδερα στη Νέα Σμύρνη και να πατήσουν τον Πανιώνιο.

Τους πιστεύουμε. Αλλά μέχρι τότε, το κεφάλι χαμηλά και ο ενθουσιασμός όταν πρέπει.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούμε να ενθουσιαζόμαστε για μία ισοπαλία που δεν προδικάζει τίποτα, τη στιγμή που η ομάδα κινδυνεύει ακόμη για τα καλά.