Ο κόσμος του Παναιτωλικού δεν αξίζει τέτοιο κατάντημα

Έχοντας εξαντλήσει κάθε περιθώριο ποδοσφαιρικής ανάλυσης, καθότι σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι η εικόνα είναι πανομοιότυπη, μόνο ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί: Ο κόσμος του Παναιτωλικού δεν αξίζει τέτοιο κατάντημα.

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Το ημερολόγιο γράφει 9 Απριλίου, στον απόηχο της ήττας ΚΑΙ από τον Ιωνικό στο Αγρίνιο. Ένα Αγρίνιο που υφίσταται ως ιδέα, διότι έδρα για τον Παναιτωλικό δεν είναι. Ειπώθηκε τόσες φορές.

Μετά το κακό ξεκίνημα στα Play Outs, ο κόσμος, 1.500 άτομα που ήρθαν στο γήπεδο –και πραγματικά πλέον είναι να απορεί κανείς το πώς και αυτοί μαζεύονται– περίμενε να δει μία ομάδα πεισμωμένη, μία ομάδα που θα «χτύπαγε» το τρίποντο, εξασφαλίζοντας και τυπικά την παραμονή.

Αντιθέτως, στα πρώτα 45′ είδε μηδέν τελικές. Ούτε μία φάση δεν έκανε ο Παναιτωλικός. Τόσο κακή εικόνα αδυνατεί να θυμηθεί φίλος του τα τελευταία χρόνια.

Μία ομάδα υπνωτισμένη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος στο γήπεδο. Πασούλες παράλληλα στην άμυνα, αδυναμία να περάσει η κατοχή στο μισό του Ιωνικού και φυσικά αδυναμίες στην άμυνα, με ατομικά λάθη που στοιχίζουν. Και στοιχίζουν ασταμάτητα.

Στο δεύτερο ημίχρονο μέχρι και το 60′ η εικόνα παρά τις αλλαγές του Αναστασίου δεν άλλαξε. Ο Ιωνικός θα μπορούσε κάλλιστα να είχε τελειώσει το παιχνίδι στη φάση του δοκαριού του Ελευθεριάδη.

Από εκείνο το σημείο κάπως φάνηκε να «ξυπνά» ο Παναιτωλικός. Έβγαλε μία κάποια μαχητικότητα, η οποία σκιαγραφήθηκε κυρίως στο πρόσωπο του Στάγιτς που έκανε ένα αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο. Πρώτη ουσιαστικά καλή φάση για τον Τίτορμο; Στο 73′. Εκεί όπου ο πρώτος σκόρερ του έχασε την ευκαιρία να ισοφαρίσει.

Ομολογώ ότι στο σημείο εκείνο, με την ισοφάριση να μην έρχεται περίμενα να δω από τις εξέδρες αρνητική αντίδραση. Ωστόσο το γήπεδο έδειχνε να μην εγκαταλείπει την πίστη του. Η Θύρα 6 ασταμάτητα με συνθήματα, γενικότερα η αίσθηση στην κερκίδα δεν ήταν η ίδια με της «μουρμούρας» του πρώτου μέρους.

Το δοκάρι του Κολοβού ήταν η επιβεβαίωση ότι η ομάδα αυτή θα κάνει στραβά ή θα της πάνε στραβά όσα δύνανται. Τόσο απλά. Εμποτισμένη με μία νοοτροπία που καθιστά αδύνατο να «κυνηγήσει» κάτι από παιχνίδι στο οποίο μένει πίσω στο σκορ. Απόδειξη ότι ούτε η τύχη πλέον δεν της είναι ικανή για να το πράξει.

Μηδέν στα τρία ο Παναιτωλικός στα Play Outs, με το τελικό σφύριγμα. Ευθύνες; Τόσες πολλές που δεν μπορεί κανείς να τις κατανείμει ορθά.

Καταρχάς σε διοικητικό επίπεδο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο κόσμος του Παναιτωλικού στηρίζεται στο τι «λέγεται» και «ακούγεται». Δεν έχει ιδέα του τι πραγματικά συμβαίνει. Στις αρχές του έτους περίμενε δολάρια. Επενδύσεις, αλλαγή επιπέδου, μία νέα «αυγή». Το τελευταίο διάστημα έχει «σκοτεινιάσει» σα τη Νορβηγία στα βάθη του χειμώνα. Με δεδομένο ότι από όσα «κυκλοφορούν» ζυγώνει η ημερομηνία όπου θα υπάρχουν οριστικές εξελίξεις στο «κεφάλαιο Καμίνσκι», υπάρχει ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να δοθούν εξηγήσεις.

Ο Παναιτωλικός, ανεξάρτητα της έκβασης της υπόθεσης της μεταβίβασης, στα τέλη Δεκέμβρη ήταν μία «ανάσα» από την εξάδα. Μετά από όλο αυτό το φιάσκο, διότι ανεξάρτητα τελικής έκβασης, όλα όσα έχουν συμβεί το διάστημα αυτό έτσι χαρακτηρίζονται, απλώς βρέθηκε πολυεπίπεδα ζημιωμένος.

Ο αντίκτυπος στο αγωνιστικό τμήμα είναι παραπάνω από εμφανής. Ανεξάρτητα του ποιος θα έχει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ στα χέρια του, ο κόσμος του Παναιτωλικού που πληρώνει το εισιτήριό του και στηρίζει έχει ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μάθει τι έχει συμβεί. Με κάθε λεπτομέρεια. Από αυτούς που είναι σε θέση να γνωρίζουν ΚΑΘΕ λεπτομέρεια.

Περνώντας σε επίπεδο τεχνικής ηγεσίας, ο Γιάννης Αναστασίου δεν παρουσιάζει ομάδα που παράγει ποδόσφαιρο. Εκεί που τελειώνουν οι ευθύνες των ποδοσφαιριστών του ξεκινούν οι δικές του. Αυτός ηγείται του συνόλου του και αυτό που παρουσιάζουν στο γήπεδο του Αγρινίου είναι ένας παρατεταμένος πονόματος.

Ακολούθως υπάρχουν και οι ευθύνες των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Το κλισέ με την κερκιδίστικη ατάκα «είναι φευγάτοι ήδη», ας τεθεί όσο πιο ωμά γίνεται: Εδώ και πάρα πολύ καιρό η εικόνα που παρουσιάζουν στο γήπεδο οι παίκτες του Παναιτωλικού δεν επαρκεί για να πει ο φίλαθλος της ομάδας ούτε ένα «μπράβο». Δεν τιμούν τους ίδιους τους εαυτούς τους, δεν τιμούν ούτε και τη φανέλα που φοράνε. Τόσο απλά.

Αυτοί οι τρεις άξονες συνθέτουν την υφιστάμενη κατάσταση. Ο κόσμος παρακολουθεί και υπομένει. Και κυρίως αγωνιά. Γιατί χάνει τον ύπνο του και φεύγει από το γήπεδο στεναχωρημένος. Το πρόσημο της χρονιάς, που πλέον έχει και αστερίσκους για το αν τελικώς ο Παναιτωλικός θα κινδυνέψει, είναι ξεκάθαρα αρνητικό, παρότι μεσούσης της σεζόν καλλιεργήθηκαν βάσιμες φιλοδοξίες.

Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την ξενέρα, την κατήφεια, την αποδοκιμασία, όλα όσα μπορεί να αισθάνεται και να εκφράζει ένας Παναιτωλικός τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και αυτό το «γιατί» κάθε χρόνο αυτή η ομάδα να μπλέκει σε καταστάσεις που δεν έχουν προηγούμενο μας «τρώει» όλους. Μπαράζ, υπόθεση Κουτσοσπύρου, Καμίνσκι και αγωνιστική κατρακύλα, πρόχειρα-πρόχειρα τα τελευταία τρία χρόνια.

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω ούτε το τι πρέπει να γίνει για να γυρίσει το «τσιπάκι», ούτε το ποιο θα είναι το μέλλον της ομάδας διοικητικά. Ούτε προπονητής είμαι, ούτε μέντιουμ, ούτε παράγοντας.

Είμαι Παναιτωλικός. Και αυτό που βλέπω εδώ και μήνες στην Προυσιωτίσσης με θλίβει. Ενδεχόμενη συνέχεια αρνητικών αποτελεσμάτων θα επιφέρει σίγουρα επιπτώσεις. Ας αντιληφθούν επομένως άπαντες την κρισιμότητα.

Υ.Γ: Καραγκιόζης, ο: Άνθρωπος γελοίος στη συμπεριφορά.