Ο Παναιτωλικός, το «πρέπει» και η διαχείριση του Πετράκη

Χωρίς νίκη παραμένει ο Παναιτωλικός μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές στο πρωτάθλημα και δεδομένα απέναντι στον Πανσερραϊκό υφίσταται ένα μεγάλο «πρέπει». Πρέπει να νικήσει, στην έδρα του, πρέπει να νικήσει μία ομάδα που αγνοεί και αυτή την βαθμολογική συγκομιδή.

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Το σύνολο του Γιάννη Πετράκη στις πρώτες δύο αγωνιστικές δεν παρουσιάστηκε συνονθύλευμα, όπως ορισμένοι περίμεναν ότι θα είναι. Τα φιλικά δεν διαμορφώνουν την εικόνα των επισήμων, νόμος. Δεν είναι ασφαλώς και αυτό που θα θέλαμε να δούμε, βάση των αποτελεσμάτων.

Ο Παναιτωλικός που είδαμε στις δύο πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος δεν διαφέρει από τον Παναιτωλικό του Πετράκη πέρυσι. Και μάλιστα με αρκετές από τις βασικές περσινές μονάδες να έχουν αποχωρήσει.

Τι ακριβώς είδαμε όμως; Ένας Παναιτωλικός με μαχητικότητα, με τακτική προσήλωση, με συγκεκριμένο πλάνο και τρόπο παιχνιδιού που σε αυτό το 3-5-2 μπορεί να λειτουργήσει και να υπηρετήσει τα «θέλω» του προπονητή του. Είδαμε όμως και μία ομάδα που πληρώνει -όπως και πέρυσι- το παραμικρό λάθος της και που μέχρι στιγμής δεν έχει βρει το γκολ.

Στο παιχνίδι με την Λαμία, ο Παναιτωλικός κατάφερε και έχασε. Ήταν καλύτερος με παίκτη λιγότερο από το 13′, σπατάλησε τις ευκαιρίες του να σκοράρει, έχασε πέναλτι. Δεν είχε την ουσία, έμεινε με άδεια χέρια.

Απέναντι στον ΠΑΟΚ, ο Παναιτωλικός ήταν αυτό ακριβώς που είδαμε σε πολλά ματς με «μεγάλους» πέρυσι. Άψογος για το πρώτο μέρος. Εξαιρετικός ανασταλτικά, έβγαλε φάσεις στις αντεπιθέσεις, ωστόσο «πλήρωσε» την κακή του στιγμή/διάστημα. Ότι προτιμά κανείς.

Ο Γιάννης Πετράκης έχει μία συγκεκριμένη φιλοσοφία για το πώς προσεγγίζει τους αγώνες. Επιλέγει την ομοιογένεια. Σχεδόν ίδιες ενδεκάδες στα δύο πρώτα παιχνίδια, προσπαθώντας να εισαγάγει σιγά-σιγά τους νεοαποκτηθέντες.

Η επιλογή αυτή έχει φανατικούς υποστηρικτές, έχει και φανατικούς πολέμιους. Οκ, έχει μία λογική, δεν λέω. Προσωπικά δεν θα το βάλω εγώ στην ζυγαριά με ανέξοδες αναλύσεις, το γήπεδο είναι αυτό που «ζυγίζει». Και μέχρι στιγμής ο αριθμός είναι «0».

Ο Γιάννης Πετράκης δεν διστάζει να δώσει φανέλα βασικού και χρόνο συμμετοχής σε νέα παιδιά. Το έκανε και στα δύο παιχνίδια και την φράση του «αυτά τα παιδιά πρέπει να τα βοηθήσουμε για να μας βοηθήσουν» δείχνει διατεθειμένος να την κάνει πράξη. Αυτό επικροτείται απόλυτα, ωστόσο απαιτείται να συνδυάζεται με αποτελέσματα και βαθμούς. Χρειάζεται σωστή διαχείριση για να γίνει ορθολογικά.

Προπονητής και παίκτες είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι. Όχι μόνο στον Παναιτωλικό, για κάθε ομάδα ισχύει αυτό. Μαζί έκαναν το εξαιρετικό πρώτο μέρος, μαζί χάλασαν την προσπάθεια στο δεύτερο. Οι παίκτες μένοντας στα… αποδυτήρια μετά τα πρώτα 45′ και ο Πετράκης αποπροσανατολίζοντας παρά βοηθώντας τους παίκτες του με την αλλαγή σχηματισμού.

Είναι τέλος ζωτικής σημασίας οι νεοαποκτηθέντες να ενταχθούν το αμεσότερο δυνατόν στο αρχικό σχήμα. Και ιδίως μεσοεπιθετικά, όπου η ομάδα δείχνει να δυσκολεύεται. Όχι τόσο στην δημιουργία, όσο στο σκοράρισμα. Υφίσταται στην περιέρρευσα ατμόσφαιρα το ζήτημα μεταγραφής φορ, επιφυλάσσομαι για το αν κάτι τέτοιο από μόνο του θα αλλάξει δεδομένα.

Όλα τα παραπάνω δεν αξιολογώ ότι είναι συμπεράσματα μόνο δικά μου, μα και συμπεράσματα εντός των «τειχών» της ομάδας. Περιθώριο για άλλο αποτέλεσμα πλην της νίκης επί του Πανσερραϊκού δεν υπάρχει. Ο Παναιτωλικός πρέπει να πάρει το πρώτο τρίποντο της σεζόν, πρέπει να «ζεστάνει» τον κόσμο, πρέπει να «φτιάξει» ψυχολογία.

Κλείνοντας, ένα πράγμα. Ο κόσμος μοιραία θα κάνει συγκρίσεις. Θα συγκρίνει το ότι ο Παναιτωλικός δεν πήρε κάτι στην Τούμπα την στιγμή που η Λαμία πήρε Χ με την ΑΕΚ. Μοιραία θα πει «μα γιατί να μην ξεκινήσουμε με νίκη ενώ μπορούσαμε;» Δεν μπορείς να του πάρεις το άδικο. Μπορείς όμως όπως στα περσινά Play Outs να τον κάνεις να βοηθήσει και να τον ζεστάνεις. Δεν βλέπω το γιατί απέναντι στον Πανσερραϊκό δεν πρέπει να υπάρχει γενική είσοδος ή εν κάποιο… «κίνητρο» έξτρα για μία καλή προσέλευση.

Καλή εβδομάδα σε κάθε Παναιτωλικό.