Ομάδα να την χαίρεσαι, λαός για να γουστάρεις!

Αυτό που κάνει ο φετινός Παναιτωλικός είναι για να γουστάρεις. Τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο και στην εξέδρα. Είτε στο Αγρίνιο, είτε μακριά από αυτό.

Πού θα πάει αυτή η ομάδα; Πιθανώς και πουθενά. 8η αγωνιστική είμαστε ακόμα, δεν πετάω.

Αλλά ξέρεις τι; Παναιτωλικός κι όπου μας βγάλει…

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Καιρό τώρα όποιος με ρωτάει πριν από τα παιχνίδια του Παναιτωλικού «τι θα κάνουμε», του λέω το ίδιο πράγμα. Κι ας μη το πιστεύω. Δίνω την εικόνα του πιο απαισιόδοξου ανθρώπου. Γιατί; Καθαρά προληπτικά… Αυτό που πραγματικά πιστεύω, εδώ και έξι αγωνιστικές, το παίρνουμε στο σφύριγμα της λήξης. Όμορφο το συναίσθημα, κι ας ξέρω/κι ας ξέρουμε ότι δεν θα κρατήσει για πάντα.

Ο Παναιτωλικός του Πετράκη είναι ομάδα με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Αυτό έδειχνε να δουλεύει από το καλοκαίρι ο άνθρωπος, τότε που όλοι είχαμε το μυαλό μας στο ποιοι παίκτες θα έρθουν. Εκείνος δούλευε το υλικό που από πέρυσι δήλωσε ότι πίστευε. Πήρε τον Λιάβα, τον Μπουζούκη, τον Στάγιτς και τα υπόλοιπα παιδιά του και βάλθηκε να τα κάνει μία καλοκουρδισμένη πολεμική μηχανή.

Ελάτε τώρα, στο ξεκίνημα κανείς δεν πίστευε το ότι ο Παναιτωλικός θα ήταν εδώ σήμερα. Τουλάχιστον πέριξ της ομάδας. «Δεν πήραμε παίκτες», «πού πάμε με τον Μπουζούκη», «δεν έχουμε φορ», και πάει λέγοντας. Ο καθένας ότι έβλεπε. Μέσα στην ομάδα έβλεπαν δουλειά, καλό κλίμα, είχαν πίστη. Τους το δίνω.

Πίστη είχα κι εγώ (χωρίς καμία διάθεση να ευλογήσω τα γένια μου, δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι το “σας τα έλεγα εγώ” και ποτέ μου δεν το έκανα), βλέποντας την δουλειά σχεδόν καθημερινά. Δεν μπορούσες βλέποντας το πώς δουλεύουν αυτά τα παιδιά να μην πειστείς.

Σίγουρα οι 14 βαθμοί στις 8 πρώτες αγωνιστικές υπερβαίνουν κατά πολύ τα «πιστεύω» μου. Και πάλι όμως. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να… «σκοτώνομαι» με φίλο (μου και της ομάδας) να του λέω πως από αυτή την ομάδα θα δούμε ωραία πράγματα φέτος. Το γεγονός ότι ο οργανισμός, ο Πετράκης και οι παίκτες το πιστεύουν παραπάνω από μένα κι από τον φίλο είναι το «κλειδί». Κι ας σκοτωνόμαστε εμείς μεταξύ μας.

Πάμε με την σειρά. Ο οργανισμός: Δουλεύει όπως πρέπει. Υποδειγματικά. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής στο ρόστερ που να μην «στάζει μέλι» για τους ανθρώπους της ομάδας και τον τρόπο λειτουργίας. Ο προπονητής: Στρατηγός. Κέρδισε τον σεβασμό και την πίστη του κόσμου. Έδωσε όραμα, ενέπνευσε. Οι παίκτες: «σκυλιά». Δίνουν απαντήσεις καθημερινά, με δουλειά, αγώνα και συνεχή προσπάθεια.

Σε όλα τα παραπάνω έρχεται και «κουμπώνει» ο κόσμος. Ο κόσμος που στην συντριπτική του πλειοψηφία αναγνωρίζει το τι γίνεται φέτος, που δίνει το χειροκρότημά του, που δεν περιμένει μόνο να «στάξει» χολή. Ο κόσμος που έκανε ένα ακόμα coreo (εκτός έδρας), για το οποίο χειροκροτά η ποδοσφαιρική Ελλάδα.

Ο Πετράκης πάνω στο καλοδουλεμένο του σύνολο «κούμπωσε» τις νέες μεταγραφές. Παίρνει πράγματα από τον Σιέλη, τον Παντελάκη, τον Ρόα, τον Λουίς. Θα πάρει κι από τα άλλα παιδιά. Μεταμόρφωσε παίκτες. Λιάβας, Στάγιτς, Μπουζούκης. Δίνει χώρο και χρόνο στα νέα παιδιά (Μπελεβώνης, Κοντούρης, Νικολάου). Και τον βλέπεις παρόλα αυτά να έχει το κεφάλι χαμηλά και να ζητάει το καλύτερο.

Πού θα πάει αυτή η ομάδα; Δεν ξέρω. Είναι 8η αγωνιστική. Κάποια στιγμή θα έρθουν και τα στραβά. Νομοτέλεια. Αλλά, που να πάρει, είναι τέτοιο το «δέσιμο» που «βγαίνει» που θα πρέπει, στο «κατώφλι» των 100 χρόνων του τεράστιου συλλόγου που ονομάζεται Παναιτωλικός, να το κεφαλαιοποιήσουμε. Όλοι μαζί, χωρίς αστερίσκους, χωρίς παρενθέσεις, χωρίς υποσημειώσεις.

Η ομάδα είναι πάνω από όλα και όλους. Το Αγρίνιο ήταν πάντα για τον Παναιτωλικό κι ο Παναιτωλικός πάντα για το Αγρίνιο.

Το επόμενο Σάββατο υποδεχόμαστε τον Βόλο στην Προυσιωτίσσης. 14+3=17. Ας αποκτήσει η ομάδα 4.200 λόγους (όσα και τα διαθέσιμα καθίσματα του γηπέδου) για να το κάνει, διάολε.