Περί «τελικών», «αδιάφορων» αντιπάλων και προπονητικής

Ο Νίκος Δρέλλιας προσπαθεί να βάλει σε τάξη κάποιες σκόρπιες μεταμεσονύχτιες σκέψεις για τη φετινή μαρτυρική πορεία του Παναιτωλικού.

Η εμφάνιση του Σαββάτου ενάντια στο Βόλο ήρθε να καταρρακώσει το ηθικό κάθε φιλάθλου του Παναιτωλικού, που ευελπιστούσε σε θετικό αποτέλεσμα μετά την ισοπαλία του Αλκαζάρ.

Ο Τίτορμος είναι, βάσει αγωνιστικής εικόνας, εκεί που του αξίζει: στην τελευταία θέση. Και πώς να μην έχει πιάσει πάτο, όταν του κάνει πλάκα ακόμα και ο αδιάφορος Βόλος; Μια ομάδα εξασφαλισμένη, με σημαντικές απουσίες (Μπαριέντος, Μαρτίνες, Δουβίκας), που κατέβηκε να παίξει ποδόσφαιρο… αλάνας. Μετά το 70′, μάλιστα, όχι μόνο πάτησε «φρένο», αλλά σήκωσε… «χειρόφρενο» αφήνοντας τον Παναιτωλικό να κάνει παιχνίδι.

Η αντιμετώπιση του ματς από πλευράς Παναιτωλικού ήταν τραγική. Είχε τονιστεί ότι η αμυντική προσήλωση προέχει, αλλά οι Αγρινιώτες ακολούθησαν το τέμπο των γηπεδούχων. Παιδαριώδη λάθη, η μια γκάφα πίσω από την άλλη κι ένα τελευταίο εικοσάλεπτο που χάθηκαν τα άχαστα. Ακόμα και ο Μπέος, μιλώντας χθες βράδυ στην εκπομπή «Η δίκη στο Open» μας είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι μας… λυπήθηκε. Τέτοια κατάντια.

Οι εναπομείναντες «τελικοί»

Ο φετινός «Γολγοθάς» θα λάβει τέλος σε ένα μήνα από τώρα, με τέσσερα παιχνίδια να απομένουν. Ο χαρακτηρισμός τους ως «τελικοί», μόνο αστείος μπορεί να θεωρηθεί πλέον. Από τον Φλεβάρη και την εντός έδρας ήττα με τον ΠΑΣ όλο «τελικούς» παίζουμε, κι όλο «σφαλιάρες» τρώμε.

Ας τα ονομάσουμε, λοιπόν, κάπως αλλιώς. Ας τα πούμε «φιλικά», μπας και οι ποδοσφαιριστές αποφορτιστούν. Άλλωστε, στους λεγόμενους «τελικούς» με Λαμία και Βόλο κατάφεραν να δεχθούν από τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο, πόσο χειρότερα θα αποδώσουν σε ένα «φιλικό»;

Προφανώς, το μερίδιο ευθύνης αφορά τόσο αυτούς αλλά και τους διοικούντες, από τους οποίους επιλέχθησαν και στηρίχτηκαν. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει ότι είναι αποδεκτές εμφανίσεις τύπου Λαμίας και Βόλου.

Παρ’όλα αυτά, κι ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θα σταθώ στην τελευταία ανάρτηση του κίπερ Κνετ, που καλεί σε ανασύνταξη και μάχη μέχρι τέλους. Ο Αυστριακός, άλλωστε, είναι από τους λίγους παίκτες με καταπληκτική απόδοση.

Δέχθηκε κριτική πέρυσι, έμεινε στο Αγρίνιο, δούλεψε το καλοκαίρι και… «βούλωσε» στόματα. Ουκ ολίγες φορές θα τον πετύχαινε κάποιος μέσα στο «λιοπύρι» στη παραλίμνια οδό της Τριχωνίδας, με το θερμόμετρο να αγγίζει «40άρια» να «καταπίνει» χιλιόμετρα τρέχοντας.

Οι «αδιάφοροι» αντίπαλοι

Το ματς του Πανθεσσαλικού κατέδειξε ότι όσο «αδιάφορος» κι αν είναι ο αντίπαλος, αν εσύ δεν μπορείς, δουλειά δε γίνεται. Επίσης, καλό θα ήταν να μην βλέπουμε «φαντάσματα» και… στημένους αντιπάλους, αλλά να κοιτάξουμε πρωτίστως τη δικιά μας «καμπούρα».

Η Λαμία, για παράδειγμα, εξασφάλισε την παραμονή της νικώντας τον ΠΑΣ με ανατροπή. Τα σχόλια σε αθηναϊκά και τοπικά μέσα κατακλύστηκαν με… σημαίες Μαλαισίας, αστεία περί στησίματος κλπ.

Οι περισσότεροι αγνόησαν κάποιους κρίσιμους παράγοντες. Πρώτον, ο ΠΑΣ στο 1-1 έχει δοκάρι. Δεύτερον, ο ΠΑΣ, όπως και ο Βόλος, έχουν κάθε δικαίωμα να είναι χαλαροί, αφού δεν απειλούνται από κάτι. Τρίτον, βασικός στόχος του ΠΑΣ είναι το Κύπελλο Ελλάδας.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε γίναμε θιασώτες του σωματείου της Ηπείρου, για το οποίο ουδεμία συμπάθεια δεν τρέφουμε. Απλά με βάση τη φετινή πορεία του Παναιτωλικού δεν μπορούμε να κατηγορούμε κανέναν. Στην τελική, ατυχείς οι ενέργειες του Κάργα με τον ΟΦΗ, ατυχείς κι εκείνες του Καρασαλίδη με ΑΕΛ και Βόλο.

Αν δεν είχαμε διασυρθεί από Λαμία και Βόλο, λοιπόν, ίσως θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τους «γείτονες». Τώρα με τί μούτρα απαιτούμε από τον ΠΑΣ και τον κάθε ΠΑΣ να δίνει το 100%, ενώ δεν έχει ουσιαστικό κίνητρο; Εμείς πόσες φορές δώσαμε το δικό μας 100%;

Περί προπονητικής

Η σχέση μου με την προπονητική περιορίζεται στην ενασχόληση με το Football Manager, είναι, δηλαδή, ανύπαρκτη. Ακόμα και ο πιο αδαής, όμως, μπορεί να διακρίνει ότι ο Παναιτωλικός πάσχει αγωνιστικά.

Από τους βασικούς υπευθύνους για την κατάσταση αυτή είναι ο κόουτς Δέλλας. Στην πρώτη του παρουσία στο Αγρίνιο, όταν ρωτούνταν για τραυματισμούς και μεταγραφές, βασικό του μότο ήταν ότι «η ιστορία γράφεται από τους παρόντες». Με την φράση αυτή πορεύθηκε, κι εν πολλοίς άφησε θετικότατο στίγμα στην ομάδα. Είχε, βέβαια, και ανώτερο ποδοσφαιρικό «υλικό».

Στη δεύτερη παρουσία του, δε φαίνεται να πιστεύει στο σύνολό του. Οι δηλώσεις του, ειδικά το τελευταίο δίμηνο, είναι χαρακτηριστικές. Επιρρίπτει, συνεχώς, την ευθύνη στους ποδοσφαιριστές (ή ακόμα χειρότερα στην τύχη ή τον αγωνιστικό χώρο) και τονίζει ότι η δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις δε δικαιολογεί την αγωνιστική εικόνα.

Εικόνα από τις προπονήσεις δεν υπάρχει αλλά η απορία είναι εύλογη: Στο Εμιλέον όλα πάνε ρολόι, υπάρχουν επιθετικοί αυτοματισμοί και μεσοαμυντική συνοχή κι όταν οι παίκτες βγαίνουν να παίξουν επίσημο αγώνα κομπλάρουν;

Ακόμα κι αν συμβαίνει αυτό, βασική αρμοδιότητα κάθε τεχνικού δεν είναι να βελτιώσει την ψυχολογία των παικτών, να τους δώσει ώθηση, να τους εμπνεύσει;

Πολλά τα ερωτήματα, λοιπόν, και για τον Δέλλα, που μοιάζει να έχει στερέψει από ιδέες και πίστη στην ομάδα. Ας αισιοδοξήσουμε, όμως, και πάλι, πιστεύοντας ότι θα κερδίσει τον προκάτοχό του Χάβο στο επερχόμενο ματς με τον Απόλλωνα.

Άλλωστε, ο κόουτς υποσχέθηκε μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Αν αποτύχει, όμως, και σε αυτόν τον «τελικό» με τον «αδιάφορο» Απόλλωνα, δε θα υπάρχει τίποτα που να μας κρατά -έστω και απατηλά– αισιόδοξους.

Υ.Γ.: Η όποια κριτική σε πρόσωπα και καταστάσεις του «παναιτωλικού στρατοπέδου» γίνεται ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΡΔΙΑΣ. Ο Παναιτωλικός αποτελεί ένα μέρος της ζωής, των σκέψεων και της καθημερινότητάς μας. Μακάρι οι θερινοί προγραμματισμοί και τα «πλάνα τριετίας» να είχαν ευοδώσει, κι όλοι να καμαρώναμε τον Τίτορμο. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική και αναδεικνύει τα σοβαρά σχεδιαστικά λάθη που έγιναν για δεύτερη σερί χρονιά. Πλέον για να σωθούμε ελπίζουμε σε μια «Παναιτωλική Ανάσταση», η οποία προς το παρόν μοιάζει με θαύμα. Οψόμεθα…