Πισωγύρισμα

Η ήττα του Παναιτωλικού από τον Βόλο ήταν ξεκάθαρο πισωγύρισμα για την ομάδα του Πετράκη, γεγονός που ασφαλώς επαναφέρει τον προβληματισμό.

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Προερχόμενος από την μεγάλη νίκη στην Θεσσαλονίκη ο Παναιτωλικός θα ήθελε τη νίκη απέναντι στον Βόλο για πολλούς λόγους. Ψυχολογικούς και βαθμολογικούς, μεταξύ άλλων. Θα περίμενε κανείς να δει μία ομάδα που θα «μασάει σίδερα» στο χορτάρι για να πάρει την πρώτη εντός έδρας νίκη της σεζόν, να ικανοποιήσει τον κόσμο της.

Δεν το είδαμε. Αντίθετα, είδαμε έναν Παναιτωλικό που θύμισε πρεμιέρα. Ο Γιάννης Πετράκης μπορεί να εκτίμησε ότι η εικόνα και η προσπάθεια της ομάδας του απέναντι στον Βόλο ήταν καλές. Στεκόμαστε με σκεπτικισμό απέναντι σε αυτή την δήλωση.

Ο Παναιτωλικός που αντικρύσαμε στο παιχνίδι του Σαββάτου δεν είχε σχέση με αυτό που είδαμε στο «Βικελίδης». Δεν ήταν αυτή η στιβαρή ομάδα που έκανε ένα εξαιρετικό ματς πριν δύο εβδομάδες στο Χαριλάου.

Από πού θέλετε να το πιάσουμε; Από το ότι μπήκε στο γήπεδο και βρισκόταν ακόμα στην… Θεσσαλονίκη; Από το γεγονός ότι στην άμυνα και στο κέντρο στα πρώτα είκοσι λεπτά λάθη και κίνδυνοι διαδέχονταν το ένα τον άλλον; Να αναλύσουμε ότι παίκτες από τους οποίους περιμένεις πολλά πράγματα δεν μπήκαν ποτέ στο πνεύμα του αγώνα;

Μοιραία ήρθε η δεύτερη σερί εντός έδρας ήττα, απέναντι σε μία ομάδα που ήξερε πάρα πολύ καλά τι ήθελε και πώς να το πάρει.

Ο Παναιτωλικός από την άλλη, σε παιχνίδια όπως αυτό, με αντιπάλους στα «μέτρα» του, στα δύο δείγματα που είδαμε προς ώρας, δεν φαίνεται να ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει μέσα στο γήπεδο. Ή ακόμα κι αν ξέρει, αν θέλετε, σίγουρα δεν μπορεί να το αποτυπώσει επί χόρτου ακόμα, με επάρκεια.

Ασφαλώς και ορισμένα πράγματα που επισημαίνει ο Πετράκης ισχύουν. Έχουν αλλάξει πολλά πρόσωπα, έχει αλλάξει φιλοσοφία και προσέγγιση με μία νέα διάταξη. Ναι, θέλει χρόνο. Ναι, θέλει δουλειά. Προφανώς και κανένα πρωτάθλημα δεν διαμορφώνεται-κρίνεται από την 3η αγωνιστική. Σύμφωνοι σε όλα.

Αλλά…

Με τον Ατρόμητο και με τον Βόλο παίζεις. Αν δεν κυκλοφορήσεις λίγο μπάλα σε αυτά τα ματς, αν δεν φτιάξεις 4-5, όχι 10, 4-5 καλές φάσεις σε τέτοια παιχνίδια, πού θα το κάνεις;

Όσο για ορισμένες επιλογές; ΟΚ, διόλου παράλογο να αφήσει τον Σιέλη, που έπαιξε δύο «γεμάτα» 90λεπτα με την Κύπρο στον πάγκο. Επέλεξε όμως να χρησιμοποιήσει και τον Μπουχαλάκη, αφήνοντας… με την απορία την εξέδρα. Γιατί; Το έπραξε λίγες μόλις ώρες μετά την ανακοίνωση της μεταγραφής του, αντιβαίνοντας την δική του προπονητική αρχή. Εύλογες οι απορίες όλων. Καρτερήσαμε μέρες και βδομάδες ολόκληρες κατά το παρελθόν…

Πολλές παράμετροι της αγωνιστικής εικόνας ήταν προβληματικές.

Πρώτα πρώτα, ο Παναιτωλικός μπήκε στο γήπεδο πνευματικά ανέτοιμος. Φαινόταν επαναπαυμένος. Θα έπρεπε να είχε φροντίσει αυτό να μην συμβεί. Τα μπακ, και τα δύο, κάτω από την βάση. Ο πολύ καλός σε όλα τα πρώτα ματς Λουίς, άφαντος. Ο Μανρίκε ξανά ως εξτρέμ (με τον Πετράκη να επιμένει στα αριστερά να βάζει δύο μπακ) δεν μπόρεσε να δώσει πράγματα. Ο Εστέμπαν, στα «ρηχά». Ο Στάγιτς όπως με τον Ατρόμητο, δείχνει ότι σε σύστημα με δύο στόπερ δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει επαρκώς.

Το πώς δέχεται το δεύτερο γκολ ο Τίτορμος είναι για… σεμινάριο του τι να μην κάνει μία ομάδα όταν έχει κερδισμένη στατική μπάλα. Και ασφαλώς όλο το δεύτερο ημίχρονο είναι… σεμινάριο του πώς χάνεται ένα ματς. Ο Βόλος το πήγε το παιχνίδι στον ρυθμό του. Έκανε καθυστερήσεις, έκοβε ρυθμό, ροκάνιζε τον χρόνο. Αντί ο Παναιτωλικός να ανεβάσει ένταση και πίεση, από ένα σημείο και μετά φαινόταν «σκασμένος», χωρίς προσανατολισμό.

Πισωγύρισμα. 0/2 με το «καλημέρα» στην έδρα σου.

Άρης, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός ακολουθούν. Το πρόγραμμα είναι «βαρβάτο» και ο δρόμος ώστε να βρει η ομάδα τα πατήματά της είναι «στρωμένος» με κάθε λογής «αγκάθι».

Ο Άρης έρχεται για να πάρει ρεβάνς. Ο Παναιτωλικός μπορεί να βγάλει ξανά αντίδραση απέναντί του; Τις απαντήσεις είναι αρμόδιοι να τις δώσουν ο Πετράκης και οι ποδοσφαιριστές του.