Ρωτάς τι είναι ο Παναιτωλικός για μένα λοιπόν;

9η Μαρτίου 2022. 96 χρόνια ιστορίας, τελική «ευθεία» για τα 100. Ρωτάς τι είναι για μένα ο Παναιτωλικός; Επίτρεψέ μου να σου εξηγήσω.

Τρία χρόνια τώρα που αυτό το site είναι στον «αέρα» η πιο δύσκολη μέρα δεν είναι μετά από κάποια ήττα. Δεν είναι μετά από μία είδηση που «χάθηκε», ή από οτιδήποτε «στραβό». Είναι η μέρα πριν την 9η Μαρτίου.

Η μέρα που η σκέψη πώς ότι κι αν γραφτεί δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να «χωρέσει» όσα πρέπει. Κι έτσι είναι, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Γιατί όσες αράδες και να γράψουμε για το τι είναι ο Παναιτωλικός, το τι πρεσβεύει, το τι σημαίνει για τον καθέναν μας ξεχωριστά δεν αρκεί.

96 χρόνια ζωής, λοιπόν. Θεέ μου, πώς περνούν. Για εμένα, για εσένα, για όλους μας. Για όλους δίπλα στην ομάδα, για τις δεκάδες στιγμές χαράς, λύπης και λύτρωσης που ζούμε καθημερινά κοντά της.

To «ταξίδι» ξεκινά…

Το δικό μου «ταξίδι» δίπλα της αρχίζει πριν 20 χρόνια. Στο ΔΑΚ Αγρινίου, με άλλους 300 περίπου στις κερκίδες. Απρίλης του 2002 απέναντι στην Καβάλα για τη Γ’ Εθνική. 1-4 το σκορ, με τον Σενεγαλέζο Ντιάρα να σκοράρει. Από τις πιο βαριές ήττες της σεζόν, το τέλος της οποίας βρήκε τον Παναιτωλικό να υποβιβάζεται στο περιφερειακό πρωτάθλημα, την τότε Δ’ Εθνική.

Γιατί βρέθηκα εκεί; Τύγχανε ως παιδί της Ά Δημοτικού, το 2001, να φοιτώ στις παλαιές εγκαταστάσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων που στεγάζονταν στη συμβολή Προυσιωτίσσης και Νικηταρά. Κάθε μεσημέρι περιμέναμε να μπούμε στα σχολικά για να πάμε σπίτια μας. Στην παλιά, σιδερένια είσοδο της Θύρας 6, είχε μία τρύπα. Μεγάλη για το μάτι ενός μικρού παιδιού, αρκετή για να μπορέσει να δει καθαρά μέσα…

Θυμάμαι να ρωτώ επίμονα πότε θα με πάνε γήπεδο. Δεν είχε σημασία ποιον ρώταγα. Οποιονδήποτε. Σχετικό ή άσχετο. Κάπως έτσι «μπήκε νερό στο αυλάκι» αλλά όχι -ακόμη- στην Προυσιωτίσσης. Πρώτη φορά στο «κλουβί» την επόμενη χρονιά, με την Αναγέννηση Άρτας. Χειμώνας ήταν, ένα «ξερό» 3-0 στο δεύτερο ημίχρονο.

Θυμάμαι καθαρά τα ματς της Γ’ Εθνικής. Θυμάμαι να αγοράζουμε φελιζόλ έξω από τη μεγάλη κερκίδα. Μας στοίχιζε ο πατέρας μου στη σειρά, εμένα και 2-3 μπόμπιρες ακόμα στα τσιμέντα. Όποτε δεν βλέπαμε μπάλα διαγωνιζόμασταν ποιος θα χαλάσει γρηγορότερα το φελιζόλ του με τα τσόφλια από τα σπόρια.

Ναι, θυμάμαι καθαρά το ματς με την Πτολεμαΐδα. Το γκολ παραμονής του Ζουρούδη, την χαρά, την απερίγραπτη χαρά στο τέλος του αγώνα.

Η μεγάλη αλλαγή

Είναι ξεκάθαρες στο μυαλό μου οι ερωτήσεις του στυλ «τι είναι αυτοί οι Σουηδοί που ήρθαν να πάρουν τον Παναιτωλικό;» ή «γιατί ξηλώνουν τα ευκάλυπτα έξω από το γήπεδο;». Οι πρώτες εικόνες στις εφημερίδες της πόλης με τα πλαστικά καρεκλάκια σε όλες τις κερκίδες. Η έλευση Κωστούλα σηματοδότησε την μεγάλη αλλαγή. Στα πάντα.

Με τα φρεσκοβαμμένα κάγκελα, το ποτισμένο και φροντισμένο χορτάρι, τους τεράστιους μπλε πυλώνες να παίρνουν θέση πίσω από την μεγάλη κερκίδα για να την σκεπάσουν.

Θυμάμαι το πόσο απίστευτο μου φαινόταν ότι το γήπεδο είχε ένα μικρό κιόσκι, εκεί που χρόνια τώρα στεγάζεται το Pan Cafe, που πουλούσε κασκόλ, μπλούζες και μπρελόκ της ομάδας. Παρακάλεσα για να πάρω ένα μπρελόκ τότε. Ακόμη βρίσκεται περασμένο στα κλειδιά του αυτοκινήτου μου σήμερα…

Ναι, όσο «βυθίζεσαι» στις αναμνήσεις όλα έρχονται από μόνα τους. Από το 2006 ανελλιπώς κάθε Κυριακή μεσημέρι εκεί. Από Παρασκευή ή Σάββατο στην ουρά για το εισιτήριο, τα δεκάδες αποκόμματα των οποίων είναι φυλαγμένα ευλαβικά.

Πώς να ξεχαστούν;

Ανελλιπώς πάνω από το ραδιόφωνο και την ΕΡΑΣΠΟΡ στα ματς της Τετάρτης ή τα εκτός. Ανελλιπώς να ανοίξουμε το ΕΘΝΟΣΠΟΡ κάθε Δευτέρα για να δούμε τον πίνακα της βαθμολογίας. Να περνάμε από την πλατεία για να δούμε το πινακάκι με τον επόμενο αντίπαλο και την ώρα του αγώνα.

Κλάμα και παρακαλετό για να φύγω νωρίτερα από το σχολείο για τους αγώνες του Κυπέλλου. Σε εκείνο το απίστευτο ματς με τον Εθνικό έπρεπε να φύγουμε πριν την παράταση, υπήρχε λόγος. Είχα στηλώσει τα πόδια και δεν έφευγα. Κατάφεραν να με ξεκολλήσουν από τα κάγκελα και να με βγάλουν από το γήπεδο κάπου στο 107′. Το γκολ του Χατζή στο τέλος δεν το είδα ποτέ μου…

Το ίδιο κακό και στα ματς με την ΑΕΛ ή τον ΟΦΗ. Αγωνία στα πρώτα εκτός, σε κοντινές αποστάσεις. Πάτρα, Άρτα, Πρέβεζα, Γιάννινα. Να νομίζεις ότι όλοι ξέρουν ποιος είσαι και ότι θα σε πετάξουν με τις κλωτσιές από το γήπεδο. Αθώο το παιδικό μυαλό.

Απογοήτευση κάθε χρονιά που λέγαμε «πάμε για άνοδο» κι άνοδος δεν ερχόταν. Κι όσο μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε κι ο Παναιτωλικός. Ήμουν κοτζάμ παιδί πλέον όταν κλονίστηκε το ποδοσφαιρικό σύμπαν γύρω μου. Που το Αγρίνιο άδειασε και όλοι συναντούσαμε συγγενείς, γνωστούς και φίλους στη Νέα Σμύρνη!

Έζησα στο πετσί μου τις χαρές που ακολούθησαν. Τρεις ώρες στο λιοπύρι για ένα εισιτήριο στο ματς με τον Διαγόρα. Τέσσερις ώρες νωρίτερα στο γήπεδο, γιατί αν δεν πήγαινες έγκαιρα θέση καλή δεν έβρισκες. Κι ας ήταν «αριθμημένα» τα εισιτήρια. Τι στιγμές…

Και συνεχίζεται…

Και έπειτα άνοιξε ένα «κεφάλαιο» που γράφεται μέχρι σήμερα. Γιατί ακόμη και την επόμενη χρονιά που η χαρά της ανόδου έγινε «στραπάτσο», ήρθε η δικαίωση του Βόλου για να βάλει ένα ακόμη βαρύ «λιθάρι» ιστορίας.

Μία ιστορίας που γράφεται με τον δύσκολο τρόπο πάντα. Με πόνο, με άγχος, με τρόπο που μόνο όσοι αναγνωρίζουν τον Τίτορμο στο σήμα μπορούν να αντιληφθούν.

Κούρασα, το ξέρω. Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες. Από το 2007 και μετά, εντός έδρας ματς του Παναιτωλικού έχασα μόνο τα χρόνια που απουσίαζα φοιτητής και το εννιάμηνο που ήμουν φαντάρος.

Με μεγάλες στιγμές…

Στις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας του, και σε αρκετές εκτός έδρας ήμουν «παρών». Έφτασα κοντά στην πνευμονία στο «διπλό» της Τούμπας, με τόσο νερό που έριχνε εκείνη τη μέρα.

Είδα τον Παναιτωλικό να νικά Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη. Στο Αγρίνιο αλλά και εκτός έδρας. Στα περισσότερα με φυσική παρουσία. Είδα τον Παναιτωλικό να γίνεται «μόνιμος κάτοικος» της Super League, δέκα χρόνια τώρα. Τον είδα να αισθάνεται το χάλκεον χέρι του υποβιβασμού βαρύ πάνω από το κεφάλι του και τον Βέργο να τον «λυτρώνει».

Τον είδα φέτος να κάνει comeback, με τρόπο υπέροχο. «Φονέας των γιγάντων», ψιθύρισαν πολλοί. Να μιλάει όλη η Ελλάδα για αυτόν με τις πρωτοβουλίες του σε ευαίσθητα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Να γράφει ιστορία με νέες μεγάλες νίκες. Να δένεται ξανά με τον κόσμο του.

Τον βλέπω να έχει μπροστά του τα φόντα για το «άλμα». Περιμένω να δω το γήπεδο να γίνεται ακόμη ομορφότερο και μεγαλύτερο. Να γεμίσει ξανά!

Έχεις και εσύ την ιστορία σου. Τις αναμνήσεις σου. Το δικό σου «κουβάρι» μπορεί να «πιάνεται» από πιο παλιά. Να μην έχουν κάτι να σου πουν όλα αυτά που γράφω γιατί εσύ έζησες εποχές ξερού, καλτίλα και παικταράδες δεκαετίας ’80 ή και την πρώτη φορά στην ‘Α Εθνική το ’74. Να είδες το ’97 να ξεφεύγει η άνοδος μέσα από τα χέρια σου.

Ρωτάς τι είναι ο Παναιτωλικός για μένα λοιπόν; Μέρος της καρδιάς μου. Μέρος της ζωής μου, της καθημερινότητας, της δουλειάς μου. Το ίδιο αίσθημα και η ίδια σκέψη όπως τότε. Όταν κοίταξα για πρώτη φορά με τα παιδικά μου μάτια από την τρύπα σε εκείνη την παλιά, σιδερένια πόρτα.

Χρόνια σου πολλά, Παναιτωλικέ μου.