Συγκινεί η Ντζάνη: Νίκησε τον καρκίνο κι έβαλε στόχο να ανεβάσει τον Παναιτωλικό κατηγορία

Η ιστορία της Στέλλας Ντζάνη είναι συγκλονιστική. Μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες ποδοσφαιρίστριες πέρασε τον δικό της μεγάλο Γολγοθά, αλλά έμεινε όρθια.

Στα 32 της δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον γιατρό. Οι προληπτικές εξετάσεις έδειξαν κάτι πολύ σοβαρό. Καρκίνος. Στο άκουσμα της λέξης, το πρώτο που περνάει από το μυαλό της είναι ο θάνατος και οι δικοί της άνθρωποι.

Εκτός από την στήριξη της οικογένειάς της, αυτό που την κράτησε και της έδωσε κουράγιο και δύναμη ήταν ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο. Ηταν η διέξοδός της, ο τρόπος για να αντιμετωπίσει μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Παρότι της είπαν ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξει, η ίδια ολοκλήρωνε τη θεραπεία της και πήγαινε στο γήπεδο.

Το περασμένο καλοκαίρι είχε μία ακόμα περιπέτεια με την υγεία της, έμεινε για δύο μήνες στο νοσοκομείο και όλα έδειχναν πως είχαν τελειώσει.

Γι’ αυτό και είπε «όχι» στην πρόταση του Παναιτωλικού. Όμως η Στέλλα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Παρότι μένει μόνιμα στην Αθήνα, κάθε σαββατοκύριακο κάνει 600 χιλιόμετρα για να αγωνιστεί με την ομάδα του Αγρινίου και να δώσει και την ψυχή της.

Η Στέλλα ξεκίνησε την καριέρα της στις Ελπίδες Αγρινίου και στη συνέχεια αγωνίστηκε σε Δόξα Άρτεμις Δραπετσώνας, ΑΕ Αίγινας, Οδυσσέα Γλυφάδας, Ολυμπιάδα Υμηττού, Αθηναϊκή Αγ. Δημητρίου, ΑΕ Γλυφάδας, Άβαντες Χαλκίδας, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ενώ από το περασμένο καλοκαίρι αγωνίζεται στον Παναιτωλικό.

Από το 2009 έως το 2016 ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας Γυναικών.

– Πώς ξεκινάει η ενασχόλησή σας με το ποδόσφαιρο;

«Αρχικά στο Αγρίνιο, έκανα πρωταθλητισμό στα 800 μ. και στα 1.500 μ. Παράλληλα, πήγαινα και έπαιζα με τις Ελπίδες Αγρινίου κρυφά από τον προπονητή μου. Πιο ενεργά με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα στην Αθήνα που ήρθα για σπουδές. Πήγα στη Δραπετσώνα, έπαιξα τρία χρόνια και έτσι ξεκίνησα».

– Και μπήκε το μικρόβιο για τα καλά…

«Ναι, απλώς ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία, στα 18. Δεν έπαιξα καθόλου στις μικρές εθνικές ομάδες και κλήθηκα απευθείας στην εθνική γυναικών. Είμαι η μοναδική αθλήτρια που το έχει κάνει αυτό».

– Αρα είχατε ταλέντο και ξεχωρίζατε…

«Πιστεύω ότι δούλεψε πολύ ο στίβος. Είχα τα τρεξίματα, αλλά δούλεψα πολύ με την μπάλα για να αποκτήσω τεχνική».

– Και ξαφνικά, εκεί που είστε στο απόγειο της καριέρας σας, η ζωή σας αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη…

«Ακριβώς… Εκεί που είχα καθιερωθεί στην Εθνική ομάδα, σταμάτησα γιατί ήθελα να κάνω οικογένεια. Εμεινα έγκυος στα 28 μου και έκανα τον Χαρούλη μου. – Επέστρεψα στην ενεργό δράση, αρχικά στη Β’ Εθνική, μετά στη Χαλκίδα και κάπου εκεί έρχεται η μεγάλη ανατροπή στη ζωή μου».

– Πότε έγινε αυτό;

«Το 2022 όταν πήρα με τον Παναθηναϊκό την άνοδο στη Β’ Εθνική. Τότε έκανα κάποιες προληπτικές εξετάσεις και ο γιατρός βρήκε έναν όγκο, ο οποίος ήταν κακοήθης. Αυτό μου πήρε όλη τη χαρά που είχα με την κατάκτηση της ανόδου και ανατράπηκαν τα πάντα. Πίστεψα ότι όλα είχαν τελειώσει, αλλά ανάρρωσα μέσα σε έναν μήνα και επέστρεψα στον Παναθηναϊκό όταν δεν το περίμενε κανείς».

– Πάντως, δεν είναι και πολύ συνηθισμένο έπειτα από τέτοιο χειρουργείο να επιστρέφει κάποιος άμεσα στον αθλητισμό…

«Οχι, δεν είναι συνηθισμένο. Ο γιατρός μού είχε πει ότι δεν έπρεπε. Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στους λεμφαδένες και είχα κάνει επέμβαση και στο χέρι μου. Οπότε, ήθελε μεγάλη προσοχή να μην υπάρχει κούραση στο χέρι, να μην σηκώνω βάρη. Ηταν λίγο απαγορευτικός ο πρωταθλητισμός για μένα μετά, αλλά εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το ποδόσφαιρο και έτσι έκανα τα πάντα για να συνεχίσω».

– Τι ρόλο έπαιξε ο αθλητισμός στην ψυχολογία σας;

«Φυσικά με βοήθησε. Είχα στο μυαλό μου συνέχεια ότι έπρεπε να τελειώσω με το χειρουργείο και την ανάρρωσή μου για να ξεκινήσω προπονήσεις ώστε να μην σκέφτομαι το πρόβλημά μου. Θυμάμαι, στην αρχή, έκανα ακτινοβολίες και με περίμενε ο προπονητής μου έξω από το νοσοκομείο και φεύγαμε για να πάμε με την ομάδα».

– Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις μόλις μάθατε ότι έχετε καρκίνο;

«Οταν μου είπαν πως είναι κάτι κακό, έκλαιγα και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Στη δεύτερη επαφή με τον γιατρό, τον ρωτούσα αν θα ζήσω. Είχα ένα μικρό παιδί και έπρεπε να γνωρίζω τι θα γίνει. Οταν ακούς ότι έχεις καρκίνο, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ο θάνατος. Μου είπε ότι δεν πρόκειται να πεθάνω απ’ αυτό. Ημουν πολύ τυχερή που ο καρκίνος δεν ήταν επιθετικός, ούτε μεταστατικός. Πλέον, ο καρκίνος του μαστού είναι κατά 99% θεραπεύσιμος. Με καθησύχασε ο γιατρός, αλλά σίγουρα όταν ακούς για χημειοθεραπείες δεν μπορείς να νιώθεις και τόσο όμορφα. Ημουν 32 στα 33 τότε».

– Πώς βιώσατε όλη αυτή τη δοκιμασία;

«Είχα συνεχώς δίπλα την οικογένειά μου που με στήριζε και δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα πάθω κάτι κακό. Δεν το πήρα έτσι μέσα μου. Δεν χρειάστηκα ψυχολόγο. Η ψυχοθεραπεία μου ήταν το παιδί μου και το ποδόσφαιρο. Ξεχνιόμουν γιατί είχα κάνει και μια εξαιρετική χρονιά με τον Παναθηναϊκό τότε και ήμουν πολύ χαρούμενη. Αν δεν περάσουν πέντε χρόνια, δεν μπορείς να πεις ότι είσαι καθαρός, αλλά κοντεύουμε. Είμαστε ήδη στα τρία και ελπίζω να πάνε όλα καλά».

– Παρόλα αυτά οι περιπέτειές σας συνεχίστηκαν…

«Ναι. Το περασμένο καλοκαίρι ήμουν για δύο μήνες στο νοσοκομείο. Είχα κάποιους πόνους, πυρετό και υποβλήθηκα σε ένα χειρουργείο στους λεμφαδένες. Οι γιατροί μού είπαν ότι είχα λέμφωμα και ότι θα χρειαστεί να κάνω χημειοθεραπείες. Εκεί είπα ότι όλα τελείωσαν. Ενώ μιλούσα με τους ανθρώπους του Παναιτωλικού για να πάω στην ομάδα, τους είπα ότι δεν μπορέσω να συνεχίσω το ποδόσφαιρο. Τελικά, μόλις βγήκε η βιοψία αποδείχθηκε πως δεν είχα τίποτα. Ηταν μια αντίδραση του οργανισμού σε μία ένεση που έκανα στο πλαίσιο μιας θεραπείας για το άσθμα».

– Μένετε μόνιμα στην Αθήνα;

«Ακριβώς και πηγαινοέρχομαι για τα παιχνίδια με τον Παναιτωλικό. Είναι ταλαιπωρία δεδομένου ότι υπάρχουν και οικογενειακές υποχρεώσεις, εργάζομαι, ο μικρός πηγαίνει σχολείο. Ερχεται όμως και με βλέπει με τον σύζυγό μου σε κάποια παιχνίδια. Πιστεύω πολύ σ’ αυτό που κάνουν οι άνθρωποι της ομάδας, θέλω πολύ να βοηθήσω και εγώ από την πλευρά μου όσο μπορώ για να φέρουμε τον σύλλογο εκεί που ανήκει».

– Αρα κάνετε περίπου 600 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα…

«Ναι το κάνω γιατί θέλω να είμαι κοντά στην ομάδα. Με γεμίζει όλο αυτό. Η προσέγγιση των ανθρώπων ήταν πολύ ιδιαίτερη και ανθρώπινη. Ηθελαν να εντάξουν παίκτριες που έχουν καταγωγή από τον Αγρίνιο και αυτό με εξίταρε περισσότερο. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να παίξω στην ομάδα της καρδιάς μου που είναι ο Παναθηναϊκός. Τώρα αυτό που ζω με τον Παναιτωλικό είναι ακόμα καλύτερο.

Εκεί γεννήθηκα, εκεί έχω μεγαλώσει και πραγματικά θα είναι μεγάλη τιμή και χαρά να ανέβει η ομάδα στην Α’ Εθνική. Μ’ αρέσουν πολύ οι προκλήσεις. Το ρόστερ απαρτίζεται από μικρότερες σε ηλικία αθλήτριες και κάποιες από το εξωτερικό που έχουν ανεβάσει το επίπεδο. Εβλεπα ότι οι άνθρωποι ήθελαν να το κάνουν σωστά και αυτό μέτρησε πολύ στην απόφασή μου».

– Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στις γυναίκες που περνούν παρόμοιο πρόβλημα;

«Οι πρώτες στιγμές έχουν τρόμο και φόβο. Πρέπει να το αντιμετωπίσουν με ψυχραιμία. Η πρόληψη σώζει ζωές γιατί και εγώ αν είχα κάνει ψηλάφηση, ίσως να είχα καταλάβει κάτι και να μην έκανε μετάσταση. Πάντα να κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις, να μην φοβόμαστε να πάμε στον γιατρό. Ο αθλητισμός κάνει θαύματα, για μένα ήταν διέξοδος. Για μένα ήταν ο αθλητισμός, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι κάτι άλλο. Κάτι που αγαπάει πολύ για να φεύγει το μυαλό του».

– Αλλάξατε ως άνθρωπος μετά τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας;

«Σας ευχαριστώ που με ρωτάτε γιατί είναι πολύ σημαντικό και θα ήθελα να το πω. Φυσικά και άλλαξα. Αρχισα να εκτιμώ τα απλά πράγματα. Προσπαθούσα να ζω την καθημερινότητα και να μην θεωρώ τίποτα ως δεδομένο. Ζω το σήμερα, δεν κοιτάζω το μέλλον γιατί όλα μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή. Με ένα τηλεφώνημα μπορεί να χαθεί η γη κάτω από τα πόδια σου. Δεν θεωρώ τίποτα αυτονόητο».

– Τώρα ποιο είναι το μεγαλύτερό όνειρό σας;

«Το έχω πραγματοποιήσει. Εχω τον γιο μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να είναι καλά η οικογένειά σου και να έχεις την υγεία σου. Οποιον τίτλο και να κατακτήσεις, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευτυχία. Στο ποδόσφαιρο, στόχος μου είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Παναιτωλικό, να ανέβουμε στην Α’ Εθνική και να παραμείνουμε εκεί για πολλά χρόνια».

– Παρακολουθείτε ποδόσφαιρο;

«Ναι, φυσικά. Είμαι Παναθηναϊκός, αλλά όποτε είμαι στο Αγρίνιο και παίζει ο Παναιτωλικός, βλέπω τα παιχνίδια του».

Βαγγέλης Γερογιάννης – Pelop.gr