Τα «όνειρα τεράστια» δεν θα τα «κόψει» κανένας Σιδηρόπουλος

Ο Σιδηρόπουλος ήρθε στο Αγρίνιο και έκανε την δουλειά του. Τα «όνειρα τεράστια» του Παναιτωλικού και του κόσμου του, ωστόσο, δεν μπορεί κανένας Σιδηρόπουλος να τα «κόψει».

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Η 17η αγωνιστική «έκλεισε» με κρότο. Ξανά το Αγρίνιο είδε ένα παιχνίδι το οποίο κατέληξε σε γκραν γκινιόλ. Δυστυχώς αυτή την φορά (όπως και με τον Βόλο), πρωταγωνιστής δεν ήταν το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν η χαρά (βλέπε γκολ Μπελεβώνη με Άρη) ή η λύπη (βλέπε γκολ Αραό με Παναθηναϊκό) που αυτό προσφέρει στους φίλους του Τίτορμου. Ήταν οι διαιτητικές αποφάσεις.

Ο Παναιτωλικός του Πετράκη μπήκε στο γήπεδο να παίξει για μία ακόμα φορά έναν «μεγάλο» στα ίσια. Όπως τους έπαιξε όλους, μέχρι ώρας. Και στα πρώτα 45′ τα πήγε περίφημα. Ήταν μέσα στο ματς, είχε ισορροπήσει το αρχικό καλό διάστημα του Ολυμπιακού, είχε «βγάλει» τις ευκαιρίες του και ετοιμαζόταν να πάει με το μηδέν στα αποδυτήρια.

Ο κύριος Ευαγγέλου και ο κύριος Σιδηρόπουλος είχαν άλλη άποψη. Ο ένας κάλεσε σε on field review για μία μη προφανή φάση, ο άλλος αποφάσισε να δει χέρι του Τορεχόν. Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που δεν είδε την καρατιά του Μπρινιόλι, προ διαστήματος. Το «έργο» το ολοκλήρωσε με την αποβολή του Πέρες. Με συνοπτικές διαδικασίες «καθάρισε» και ο Ολυμπιακός πέρασε από το Αγρίνιο.

Και η ζωή… συνεχίζεται. Συνεχίζεται, ναι. Γιατί ο Παναιτωλικός είναι μία υγιής επαρχιακή ομάδα που δεν μπλέκει στο παρασκήνιο. Που δεν έχει επικοινωνιακό στρατό, που δεν έχει «φουσκωτούς» να περιφέρονται, που έχει επιλέξει τον διαφορετικό δρόμο. Που ξέρει ότι την ανεξαρτησία του, την οποία περήφανα τραγουδούσαν οι οπαδοί του στο γήπεδο μετά τα σφυρίγματα του Σιδηρόπουλου, έχει κόστος. Αυτό είναι. Βαρύ το διακύβευμα.

Όλο αυτό που συνέβη θα πρέπει να συσπειρώσει και να πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Και να βγει μία σωστή αντίδραση. Μη γελιόμαστε, «αντίδραση» δεν είναι μία ανακοίνωση η μία διαρροή. Παρότι από αυτές έχουμε δει αμέτρητές. Αντίδραση είναι το τι θα παρουσιάσει η ομάδα στο γήπεδο και πόσο ο κόσμος θα συσπειρωθεί περισσότερο γύρω από αυτή. Κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση ναι, καλοδεχούμενες.

Παρότι εγώ ο ίδιος έστρωσα στον Πετράκη το «χαλί» στην συνέντευξη τύπου να σχολιάσει την διαιτησία, ορθώς δεν το έπραξε. «Τηρώ αυτό που είπα», ανέφερε λακωνικά και δεν έκανε καμία μνεία. Η ποδοσφαιρική Ελλάδα είδε, παρότι θα προσπαθήσουν οι ειδήμονες να πείσουν για το αντίθετο. Πιθανώς και ο ίδιος ο Λανουά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναιτωλικός αδικείται από την διαιτησία και δεν είναι η τελευταία. Το έργο των παιδιών του Πετράκη ωστόσο συνεχίζεται. Και αυτό που έγινε θα πρέπει να βρει τον Παναιτωλικό, το Αγρίνιο, τον οργανισμό, το επιτελείο, τον κόσμο, πάνω κατά πάνω σε αυτά τα παιδιά. Ακόμα πιο κοντά, ακόμα πιο ενωμένα, ακόμα πιο παθιασμένα.

Αναμενόμενα τα βαθμολογικά «γάλατα» έχουν «σφίξει». Πλέον υπάρχουν μπροστά δύο παιχνίδια με Αστέρα και ΟΦΗ. Βασικοί ανταγωνιστές, παιχνίδια στα οποία θα πρέπει ο Παναιτωλικός να «φάει σίδερα».

Είμαστε στο κομβικότερο σημείο της σεζόν και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση η ομάδα να αποπροσανατολιστεί.

Από εκεί και πέρα, διάγουμε μεταγραφική περίοδο. Ο Πετράκης ήταν απόλυτος ότι εμπιστεύεται τους παίκτες και τα παιδιά που τον έφεραν μέχρι στιγμής στην 6η θέση. Μπράβο του και καλά κάνει. Το ότι η ομάδα χρειάζεται «βάθος» είναι μία άλλη πραγματικότητα που θα πρέπει να την συνυπολογίσουμε.

Υ.Γ: Στον κόσμο αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου, με όλα του τα «ωραία», από εντός τεσσάρων γραμμών μέχρι και τα… δημοσιογραφικά θεωρία, να νιώθετε ευλογημένοι που είστε Παναιτωλικοί.