Η πρώτη μου απόπειρα να δω τον Παναιτωλικό από κοντά καταγράφεται στο μακρινό 1977. Πιτσιρικάς τότε (ούτε 8 χρονών), είχα τα «μέσα» να μπω στο ως τότε «άβατο» για μένα κλουβί. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν «τσεκαδόρος» στην είσοδο κόβοντας τα εισιτήρια και μετά από πολύ δικό μου παρακάλι που απ’ όσο θυμάμαι είχε κρατήσει… μήνες, μου είχε πει το μεγάλο ναι!
«Έλα να με βρεις στην είσοδο της κεντρικής θύρας, στο ημίχρονο όμως», η κουβέντα του. Παναιτωλικός – ΑΕΚ το ματς. 27 Μαρτίου του 1977… Δεν έκατσα να το συζητήσω καν, ούτε να μπω στη διαδικασία γιατί όχι από την αρχή κ μόνο στο δεύτερο ημίχρονο. Μου αρκούσε που θα έβλεπα για πρώτη φορά από κοντά την ομάδα που από τη μέρα που γεννήθηκα, άκουγα τον μπαμπά να μιλάει συνέχεια γι’ αυτή στο σπίτι, τον ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ!
Εν τέλει, στο γήπεδο δεν μπήκα ποτέ. Αν και το σπίτι μας ήταν μόλις 300 μέτρα μακριά και μου ήταν πολύ εύκολο να το προσεγγίσω, κάτι η αστυνομία (είχε μπόλικη…), κάτι τα πάρα πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα μαζί με το «άβγαλτο παιδάκι» που ήμουν τότε, μου συνέθεσαν ένα σκηνικό φόβου μέσα μου. Αν και έφτασα κοντά στη «Μέκκα» και είχα ήδη πάρει μια πρώτη τζούρα από φωνές, χαμό και την ατμόσφαιρα της τότε εποχής, όλο αυτό το σκηνικό με οδήγησε στο δρόμο της επιστροφής, κλαίγοντας μάλιστα…
«Πόσο είναι Βασίλη το ματς;», ρωτάω επιστρέφοντας στη γειτονιά μου και στην αλάνα όπου παίζαμε τότε μπάλα. Γείτονας ο Βασίλης, παιδί κι αυτός, άκουγε ραδιόφωνο στο μπαλκόνι του και μας ενημέρωνε. 1-3 η ΑΕΚ… έβαλε κι άλλο γκολ, μας λέει… (εν τέλει, τόσο έληξε).
Η δεύτερη απόπειρα να δω τα ιδνάλματά μου (είχαν ήδη γίνει!) από κοντά, έγινε λίγους μήνες μετά στις 26 Δεκεμβρίου του 1977 και είχε επιτυχία! Τι κι αν ο Παναιτωλικός είχε πέσει στη Β΄Εθνική; Ούτε που με ένοιαζε! Αυτό που ήξερα μόνο ήταν ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα έβλεπα με τα μάτια μου τον Παναιτωλικό!
Ο «άγιος» και αγαπημένος μου θείος Τάκης (εκλιπών επίσης…) που είχε και αυτός το ίδιο μικρόβιο μέσα του, με πήρε απ’ το χέρι και μπήκαμε μέσα! Στη μεγάλη. Παναιτωλικός – Ρόδος 1-3 (λες κ έπρεπε να αρχίσω την ανηφόρα μου ως οπαδός της ομάδας με 1-3 στην πλάτη…). Εμπειρία τραυματική. Στεναχώρια. Ο Γ. Παππάς είχε ισοφαρίσει με φάουλ! Το θυμάμαι. (Ομαδάρα τότε η Ρόδος. Στο τέλος ανέβηκε κατηγορία).
Από κει και πέρα τα πάντα είχαν πάρει το δρόμο τους. Ένα δρόμο που πλέον ήξερα καλά και είχα μάθει τα «κατατόπια» του που συνήθως με οδηγούσαν στην εξέδρα πίσω απ’ το τέρμα με το γνωστό παρακάλι «κύριε θα με πάρετε μαζί σας να μπω»; Πάντα έπιανε. Άφηναν πιτσιρικάδες τότε οι πορτιέρηδες αν συνοδευόταν από ένα μεγάλο που είχε εισιτήριο.
Οι δε προπονήσεις της εβδομάδας είχαν γίνει «must» για πολλούς πιτσιρικάδες από μας τότε. Να βλέπουμε τα είδωλά μας έστω και σε προπόνηση. Να στήνει ο κυρ Νίκος τέρματα στο φινάλε στην άμμο (ανάμεσα στους δύο πάγκους) και να παίζουν στοιχήματα μεταξύ Γάκη και Τζέκου πόσα πέναλτι θα πιάσει ο πρώτος του δεύτερου.
Οι Κυριακές πλέον είχαν καθιερωθεί ως ιεροτελεστία. Φαγητό νωρίς το μεσημέρι και βουρ για γήπεδο! Στις 3! Ματσάρα με Ηρόδοτο! Έχει πιάσει ο Μαράκης το άπιαστο με το πόδι σε φάση που λες, δεν βγαίνει αυτό ρε! Όλο το γήπεδο να σείεται απ’ την ιαχή «Πα-ναι-τω-λι-κός» και να μπιζάρουμε τον Βασίλη τον Μπεκατώρο να σκοράρει! «Μπεκ, Μπεκ, Μπεκ…»… Ένα γήπεδο, ένας παλμός! Κερδίσαμε 1-0 με τον «φονιά» τελικά (ναι, τον Χρήστο το Δημόπουλο) να σκοράρει το γκολ.
Ματς με Κόρινθο, ντερμπάρα! Στέφας τότε τερματοφύλακας στους αντιπάλους. Τεράστιος πορτιέρο. Κερδίσαμε 1-0 και απ’ την «6» ακούγονταν ένα μακρόσυρτο «Στέεεεεφα, Στέεεεεφα….» θέλοντας να «την πουν» στον αντίπαλο γκολκίπερ!
Ματς με Αιγάλεω, πίκρα. 0-1 με Χατζησκουλίδη να μας στέλνει αδιάβαστους.
Ματς με Βύζα, 1-2 με σφαγή απ’ τον διαιτητή ο οποίος μετά ντύθηκε αστυνομικός για να φύγει μετά από 4 ώρες ομηρίας μιας και ο κόσμος δεν έφυγε πριν τις 9 το βράδυ ενώ το ματς είχε τελειώσει στις 5…
Ματς με Αχαρναϊκό 3-2 με γκολάρα του Ρούμπα στο φινάλε ενώ είχαν κάνει το 2-0, 2-2 οι αντίπαλοι.
Ματς με Ατρόμητο Αθηνών, ντερμπάρα μίσους της τότε εποχής με Αντ. Αντωνιάδη φορ του Ατρόμητου που είχε και δοκάρι στο 0-0. Νίκη 1-0 με Τάκο!
Ματς με Διαγόρα μεγάλη πίκρα 0-3 με τον Σωτηρόπουλο να μας καθαρίζει, ματς με Χανιά 1-0 στο 85’ , ματς με Αγρ. Αστέρα 2-2 με Γυφτάκη φορ του Αστέρα να μας στερεί τη νίκη, ματς με Α.Ο. Πάτρας 2-0 με «φονιά» να σκοράρει και να αποβάλλεται στη συνέχεια και τον Γάκη να πιάνει πέναλτι σε γήπεδο τουλούμι απ’ τη βροχή!
Ματς με Καστοριά, με Βέροια, με Νάουσα (ένα επικό 4-0) με Ολυμπιακό Λιοσίων, με.. με.. με… πόσα ματς Θεέ μου!
Στα εκτός έδρας το στέκι μας ήταν το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του κ. Καμποσιώρα. Μάθατε πόσο πήγαμε σήμερα; Μισό λεπτό παιδιά να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία Ρόδου (παίζαμε στον Διαγόρα…). 1-2, κερδίσαμε!!! Αξέχαστες στιγμές.
Μεγαλώνοντας και μετακομίζοντας στην Αθήνα, το μόνιμο άγχος ήταν να βρω τις συγκοινωνίες είτε για Χαϊδάρι, είτε για Καισαριανή, είτε για Ελευσίνα είτε για πιο «σκληρά» γήπεδα όπως αυτά του Αιγάλεω και της Προοδευτικής.
Εποχές Κανατσούλη, με όραμα η ομάδα για άνοδο (από Γ’ σε Β’…) βρίσκομαι στα τσιμέντα του Κορυδαλλού ανάμεσα σε 5 χιλιάδες Προοδευτικάνους. Ναι, τόσοι ήταν. Καρφίτσα δεν έπεφτε. Ματς ζωής και θανάτου. Και για μας και για κείνους. Ψάχνοντας με τα μάτια μου και με μεγάλη προσοχή (μη με πάρουν… χαμπάρι) μπας και δω κάνα δικό μας, βλέπω δυο σκαλιά από πάνω μου τον Πάνο. Τον γνωστό Πάνο τον «Λιντς» όπως τον λέω εγώ, που είναι μόνος του «μια κατηγορία» ή αν θέλετε, μια μεγάλη Παναιτωλική εξέδρα. Κάνουμε νοήματα με τα μάτια. Μου διπλώνει τα δυο δάχτυλα και ψιθυριστά μου λέει: Παπάκι σήμερα. Παπάκι ίσον διπλό για τον Πάνο! Τελικό 0-1! Μέγας είσαι Πάνο! Στο τέλος οι Προοδευτικάνοι έβριζαν τον Κανατσούλη κ έψαχναν κάνα κρυμμένο Αγρινιώτη για να ξεσπάσουν. Ευτυχώς, τη σκαπουλάραμε. Απ’ τα σοκάκια.
Στην Ελευσίνα χάσαμε 2-1, είχε και νεράτζια ως… επιδόρπιο. Στο Χαϊδάρι επίσης πίκρα 3-2 αν κ είχαμε προηγηθεί. Μεσοβδόμαδο το ματς, Τετάρτη. Ε, και; Παναιτωλικός είμαστε. Μαθημένοι απ’ αυτά.
Πολλά ματς στην Αθήνα, αμέτρητα. Κι όποτε δεν μπορούσα να είμαι κοντά, το ραδιοφωνάκι μόνιμη συντροφιά, συνάμα και άγχος! « Πάμε στη Ρόδο, έχουμε γκολ»! Ωχ, Θεέ μου, κάνε να το βάλαμε εμείς!
Αγωνίες, λαχτάρες, πίκρες, χαρές, απογοητεύσεις, ψεύτικες προσδοκίες (όπως αυτή Γενάρη του 2005 που τρέχαμε στου Ζωγράφου μαζί με 5-6 ακόμα «τρελούς», τον Πάνο, τον Χρήστο και 3-4 ακόμα) για να μας πει ο «επενδυτής» το όραμά του…
Στα πιο… φρέσκα χρόνια, οι εκτός έδρας εκδρομές είχαν γίνει πλέον συνήθεια. Καλαμάτα, Κατερίνη, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Γρεβενά, Πτολεμαϊδα, ακόμα και Μυτιλήνη, ήταν ταξιδάκια της… πλάκας και με καλούς φίλους και συνοπαδούς γευτήκαμε άπειρες χαρές. Και πίκρες. Περισσότερες θαρρώ οι χαρές. Απ’ τις μεγαλύτερες, το αξέχαστο μπαράζ της Ν. Σμύρνης. Ήμασταν όλοι εκεί.
Έχοντας δει με τα μάτια μου θρύλους της ομάδας όπως ο Εφραίμοφ, ο Σαββουλίδης, ο Ρίκος, ο Σιακούφης, ο Καραγιώργος, ο Δήμου, ο Μπεκατώρος, ο Δημόπουλος, ο Τζέκος, ο Γάκης, ο Τάκος, ο Μακρής, ο Καραμπελούσης, ο Χιλ (τον θυμάμαι έστω αμυδρά…), η τερματοφυλακάρα ο Μαράκης (που δυστυχώς έπαιξε μόνο μια χρονιά και μετά έφυγε), ο Αποστολάκης, ο Βασιλείου, ο Μπουλιέρης, ο αξεπέραστος Νίδας, ο Παππάς και πόσοι ακόμα που ζητώ συγνώμη που δεν γίνεται να τους αναφέρω, νιώθω τουλάχιστον ευτυχής που γεννήθηκα σε αυτόν τον τόπο και αγάπησα αυτή την ομάδα.
Περπατάω τα 52 και εκείνος σήμερα κλείνει τα 95. Εγώ κάποια στιγμή θα φύγω, όπως όλοι μας. Εκείνος όμως δε θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ. Γιατί απλά είναι Θεός. Ο Τίτορμος ο Αιτωλός. Και οι Θεοί ζουν αιώνια.
Το δε φιλεκπαιδευτικό του έργο είναι τόσο τεράστιο, τόσο μοναδικό όσο και αξεπέραστο και το σύνθημα «ελιά, καπνός, Παναιτωλικός» θα ηχεί για πάντα.
Ο Παναιτωλικός ήταν είναι και θα είναι πρωταθλητής στις καρδιές μας. Είτε στην Α’, είτε στη Β’, είτε στην… Ωμέγα Εθνική. Γιατί Παναιτωλικός είναι πάνω απ’ όλα ο κόσμος του. Εσύ, εγώ, ο διπλανός, ο γείτονας, ο ετεροδημότης Αγρινιώτης, ο ξενιτεμένος Αιτωλοακαρνάνας, ο «άγνωστος φίλαθλος» άλλης πόλης που έγινε Παναιτωλικός γιατί «έτσι γούσταρε», γιατί του άρεσε το κίτρινο και το μπλε, γιατί του άρεσε αυτό που πρεσβεύει η ομάδα μας. Μια ομάδα που βαδίζει στο ίδιο μονοπάτι 95 χρόνια. Μια ομάδα που το έμβλημά της (ο Τίτορμος) αντιπροσωπεύει και το dna της. Ένα dna που δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ. Ένα dna που παραπέμπει μόνο σε μάχες!
Χρόνια πολλά Παναιτωλικάρα!
Περικλής Καπούλας
Πηγή: agrinionews.gr
This website uses cookies.
Read More
View Comments
Μεγάλωσα Αθήνα στο Γαλάτσι κοντά σε ριζουπολη και Νέα Φιλαδέλφεια και δεν μπορώ να καταλάβω πως κολλήσα αυτή την ευλογιμενη αρρώστια με τον παναιτωλικό (ίσως φταίει ο Πάνος ο Λιντς). Δεν ξέρω πως ειρθε η τρέλα να πήγενω αυθημερόν για αγώνες β-γ εθνικής (Ρόδο Κρήτη Μυτιλήνη Βόλο) και δεν συζητάμε για Αθήνα - Αγρίνιο μου κατάντησε ρουτίνα. Α ΡΕ ΑΡΩΣΤΙΑ ΠΑΝΕΤΟΛΙΚΑΡΑ