Από τον Βασίλη Σταρακά, παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού
Ο Πρόεδρος του Παναιτωλικού, νομίατρος Γιάννης Καραβάνας και οι σύμβουλοί του, 1964-67, είχαν καθιερώσει κάθε πρωτοχρονιά να κρατάνε ζωντανό το έθιμο της βασιλόπιτας.
Πότε ανήμερα πότε σε μια από τις πρώτες προπονήσεις του νέου χρόνου, μαζευόμασταν όλοι στα παλιά γραφεία της ομάδας, τα οποία ήταν στο γήπεδο, και εκεί κόβαμε την βασιλόπιτα.
Εδώ πρέπει να ενημερώσω, ότι ο πρόεδρος, από την πρώτη χρονιά είχε αντικαταστήσει την βασιλόπιτα με τούρτα.
Παναιτωλικός 1969-1970. Από αριστερά όρθιοι: Ντόκας, Σταρακάς, Τσάμης, Ευθυμίου, Τσαμπάς, Μπάθας. Από αριστερά καθήμενοι: Αγραφιώτης, Ταλαμάγκας, Παπαμέτης, Παππάς, Γκανιάτσας
Την επόμενη μέρα της πρωτοχρονιάς του 1966 η αποστολή για τον εκτός έδρας αγώνα με τον Πανελευσινιακό ήταν έτοιμη για αναχώρηση από τα γραφεία της ομάδας. Διοίκηση – παίκτες – προπονητής όλοι παρόντες, όπως και κάποια πιτσιρίκια της γειτονιάς. Η διοίκηση είχε ετοιμάσει πριν την αναχώρηση, μια απλή γιορτή για το κόψιμο της βασιλόπιτας, που στην ουσία όπως είπαμε παραπάνω ήταν τούρτα.
Ήδη επάνω στο γραφείο του προέδρου ήταν μια τεράστια τούρτα στα χρώματα του Παναιτωλικού, η οποία είχε στο κέντρο ένα ομοίωμα ποδοσφαιριστή που έδειχνε την υψηλή τεχνική του ζαχαροπλάστη. Κάπου μέσα της η τούρτα έκρυβε – για τον τυχερό – όχι ένα Αγιβασιλιάτικο φλουρί, αλλά μια ολόχρυση λίρα. Φυσικά από τη γιορτή δεν θα μπορούσε να λείψει ο συμπαθέστατος επιστάτης μας Κώστας Γεροβασίλης με το ψευδώνυμο «παρδάλος», παλαίμαχος παίκτης του σωματείου μας.
Παναιτωλικός 1970-71. Από αριστερά όρθιοι: Μπάθας, Ευθυμίου, Μπεκερτζής, Γαλανός, Τσάμης, Καραθανάσης (τερματοφύλακας), Ταλαμάγκας, Ντέμος, Κοντοπάνος (τερματοφύλακας), Σταρακάς. Καθήμενοι από αριστερά: Λουκόπουλος, Παππάς, Γκανιάτσας, Τζήλιος, Καβάγιας, Αγραφιώτης, Ζαπαντιώτης
Διοίκηση – προπονητής – επιστάτης παραιτήθηκαν όλοι από την διεκδίκηση της λίρας υπέρ των ποδοσφαιριστών. Εάν η λίρα έπεφτε σε έναν από αυτούς, θα γίνονταν κλήρωση μεταξύ των ποδοσφαιριστών.
Αφού ανταλλάξαμε γρήγορα – γρήγορα ευχές – με το μυαλό του κάθε ενός ποδοσφαιριστή στη λίρα – και ενώ ο πρόεδρος ήταν έτοιμος να ξεκινήσει τη διαδικασία, ο τερματοφύλακάς μας Θεόφιλος Ντόκας, πρόβαλε ένα επιχείρημα, όχι μόνο να πάρει το πρώτο κομμάτι αυτός, αλλά να υποδείξει από ποιο σημείο της τούρτας να ξεκινήσει το κόψιμο. Μου είπε κρυφά ότι διέκρινε μια φουσκάλα στο σημείο που υπέδειξε και υπολόγισε ότι την δημιούργησε η… λίρα.
Το επιχείρημα που πρόβαλλε ήταν ότι επειδή όλες οι ενδεκάδες των ομάδων ξεκινούν από τον τερματοφύλακα που φορούσε – τότε – υποχρεωτικά το νούμερο 1, έτσι και το μοίρασμα θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτόν, αφού το νούμερο 1 τον συντροφεύει από την παιδική του ηλικία που βρίσκονταν στον Παναιτωλικό.
Έγινε αμέσως αποδεκτό το αίτημά του – μιας και ήταν ο αγαπημένος των μεγαλύτερων σε ηλικία συμπαικτών μας Μήτσου – Μαυρίδη – Γιαννόπουλου – Κουτσογιάννη – Μπαρχαμπά – Δρόσου – Καλύβα – Ζαρκαβέλη, και έτσι ο Θεόφιλος πήρε το πρώτο κομμάτι το οποίο μασούσε απαλά και προσεκτικά μην σπάσει κανένα δόντι από τη…λίρα.
Σιγά σιγά, κομμάτι με το κομμάτι, η τούρτα έφτανε στο τέλος, και τότε υπενθυμίσαμε στον Πρόεδρο ότι πρέπει να δώσουμε και στον Παπαμέτη το μερίδιό του, ο οποίος έλειπε από τη γιορτή. Ο Πάνος Παπαμέτης είχε τότε σφαιριστήρια – μπιλιάρδα, πινκ πονκ, ποδοσφαιράκια κ.λπ. και στα εκτός έδρας παιγνίδια περνούσε το λεωφορείο από το μαγαζί του που ήταν κοντά στην κεντρική πλατεία, σε ένα υπόγειο της οδού κέντρου, και τον παίρναμε. Το κομμάτι της τούρτας μέχρι να τον ανταμώσουμε θα το κρατούσε ο αρχηγός μας, Γιάννης Δρόσος.
Από αριστερά όρθιοι: Ζουμπουλάκης, Σταρακάς, Παχής, Αγραφιώτης, Κοντοπάνος, Μπαϊρακτάρης (προπονητής), Ντέμος, Τσαμπάς, Ντόκας, Κατσακιώρης (γυμναστής), Μπάθας. Καθήμενοι από αριστερά: Μέντας, Λουκόπουλος, Δενδρινός, Σκαμπαρδώνης, Ευθυμίου, Γαλανός, Γκανιάτσας.
Όλοι εμείς οι παρόντες καταβροχθίσαμε το μερίδιό μας, με μεγάλη όμως προσοχή μην καταπιούμε τη… λίρα. Τέλος όμως η τούρτα. Άφαντη όμως και η λίρα. Ένας μικρός πανικός. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο με απορία. Μην προβληματίζεστε άδικα, είπε ο Νίκος Κουτσογιάννης, η λίρα είναι σίγουρα στο κομμάτι του Παπαμέτη.
Στραφήκαμε όλοι προς τον Δρόσο, ο οποίος έβαλε το κομμάτι του Παπαμέτη επάνω στο τραπέζι, και όπως είπε και ο πρόεδρος «και να μη φάει λίγο τούρτα θα γλυκαθεί περισσότερο όταν θα του δώσουμε τη λίρα». Ο πρόεδρος άρχισε να τεμαχίζει το κομμάτι της τούρτας και η αγωνία μας στο ζενίθ. Όλοι πιστεύαμε ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της εμφάνισης της λίρας στο τελευταίο κομμάτι του Παπαμέτη. Αποδεχθήκαμε όλοι ότι ο Πάνος θα ήταν ο τυχερός.
Το κομμάτι έγινε θρύψαλα. Μεγάλη απογοήτευση μας περίμενε, εξαντλήθηκαν και οι τελευταίες μας ελπίδες. Άφαντη οριστικά η λίρα. Μουρμούρες και ερωτηματικά από όλους μας. Μήπως ξέχασε η διοίκηση να πάει τη λίρα ή ο ζαχαροπλάστης να τη βάλει στην τούρτα;
Η τούρτα είχε παρασκευαστεί στο καλύτερο τότε ζαχαροπλαστείο του Αγρινίου των αδερφών Ματραλή που ήταν στην πλατεία Μπέλλου, από τον δεξιοτέχνη υπάλληλο ζαχαροπλάστη Βαγγέλη Ράπτη, ο οποίος άνοιξε αργότερα δικό του ζαχαροπλαστείο στο Σιντριβάνι, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα – 2025 – που γράφονται οι γραμμές αυτές.
Ο πρόεδρος όπως έχω ξαναγράψει ήταν ένας πολύ έξυπνος άνδρας με πλούσιο χιούμορ, απλός στις σχέσεις του και πολύ αγαπητός σε όλη την κοινωνία του Αγρινίου, αλλά επίσης γνωστός για τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Μέσα σε αυτή τη σύγχυση που επικρατούσε στο γραφείο λόγω της άφαντης λίρας, σηκώνει όλο νεύρα το τηλέφωνο, καλεί τον υπεύθυνο του ζαχαροπλαστείου Αλέκο Ματραλή – παιδικό του φίλο όπως μας είπε αργότερα στο ταξίδι – και αφού λέει ποιος είναι, με έντονο ύφος μέχρι παρεξηγήσεως ζητούσε ευθύνες για την άφαντη λίρα.
Σε λίγο όταν στην άλλη άκρη της γραμμής ήρθε και ο τεχνίτης της τούρτας, που τον διαβεβαίωσε με όρκο ότι ο ίδιος έβαλε την λίρα στην τούρτα, δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε από τα γέλια με τις βαριές βρισιές με τις οποίες τον έλουσε ο πρόεδρος. Λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο με όση δύναμη είχε, μας εξέπληξε η τελευταία φράση του προέδρου που με τόσο εκνευρισμό είπε: «και ένα λόγο παραπάνω». Όταν τον ρώτησε ο Αντρέας Γιαννόπουλος, που είχε το θάρρος, γιατί το είπε αυτό, ο πρόεδρος του απάντησε: «Αυτός, δηλαδή ο Ράπτης ο τεχνίτης της τούρτας, τώρα που έκλεισε το τηλέφωνο, με βρίζει και με βλαστημάει για αυτό είπα και ένα λόγο παραπάνω, για αυτά που μου σέρνει (άλλα γέλια εμείς).
Τελικά, έγινε συμφωνία, με την επιστροφή μας στην πρώτη προπόνηση θα έχουμε δώρο από τους αδερφούς Ματραλή μια αντίστοιχη τούρτα, που φυσικά θα έχει μέσα και μια ολόχρυση λίρα. Επιτέλους λοιπόν διευθετήθηκε το θέμα της άφαντης λίρας και ηρεμήσαμε όλοι.
Ξεκινάμε λοιπόν για το ταξίδι μας, αφού πρώτα πάμε να πάρουμε τον Παπαμέτη από το μαγαζί του. Επειδή αργήσαμε, περίμενε στο πεζοδρόμιο με μια παρέα από πιτσιρίκια που προηγουμένως τα είχαμε δει στο γήπεδο. Όταν άνοιξε η πόρτα του λεωφορείου, ο Πάνος όρμησε μέσα σαν σίφουνας, φωνάζοντας δυνατά «έχω τη λίρα!». Νάτη και με υψωμένο χέρι μας την έδειχνε. Μείναμε όλοι εμβρόντητοι. Μήπως έμαθε από τους πιτσιρίκους που ήταν στο γήπεδο για την αναστάτωση που δημιουργήθηκε και μας έκανε πλάκα; Αδύνατον σκεφτήκαμε να κάνει τέτοιο αστείο ο Πάνος, τη στιγμή που ήταν παρών ο προπονητής, ο πρόεδρος και κάποιοι σύμβουλοι.
Τον φωνάζει λοιπόν ο πρόεδρος και μας μεταφέρει ότι του είπε ο μικρός που του έδωσε τη λίρα. Ο κυρ Κώστας ο επιστάτης έφαγε λίγο τούρτα από το κομμάτι του για το καλό, και επειδή είχε ζάχαρο το έδωσε σε έναν μικρό. Αυτός, τρώγοντας το υπόλοιπο του κομματιού βρήκε τη λίρα, και νομίζοντας ότι είναι αγιοβασιλιάτικο φλουρί, σαν «τρόφιμος» των σφαιριστηρίων που ήταν στον πρώτο που το έδειξε ήταν ο Παπαμέτης, ο οποίος αμέσως γνώρισε τη γνησιότητα της λίρας.
Ο πρόεδρος έστειλε αμέσως τον νεαρότερο της αποστολής, Ντίνο Ράπτη να πάει το χαρμόσυνο νέο στους αδερφούς Ματραλή (αισθάνονταν τύψεις για αυτά που τους «έσυρε» από το τηλέφωνο). Οι αδερφοί Ματραλή χάρηκαν πάρα πολύ και παρήγγειλαν ότι η προσφορά τους για νέα τούρτα ισχύει, αλλά να τους ξαναπάμε τη λίρα μια και βρέθηκε. Εμείς όμως ήμασταν ανυπόμονοι, και θέλαμε εδώ και τώρα να λήξει το θέμα. Συμφωνήσαμε λοιπόν να γίνει κλήρωση καθ’ οδόν μόνο μεταξύ των παικτών της αποστολής.
Ο οδηγός μας, Πάνος Πρεβεζάνος – φανατικός φίλαθλος – μας έδωσε ένα χάρτινο κουτί που το κρατούσε ο προπονητής μας Χάρι Αουρέτνικ σαν μια πρόχειρη κάλπη. Εμείς πετάξαμε από ένα χαρτάκι διπλωμένο με το όνομά μας, όπως δηλαδή ένα ψηφοδέλτιο. Όταν άνοιξε το κουτί ο Αουρέτνικ να τραβήξει το τυχερό όνομα είδε ότι τα χαρτάκια δεν ήταν 16, όσα δηλαδή έπρεπε να είναι, αλλά περισσότερα (τότε στις αποστολές εντός και εκτός έδρας οι προπονητές καλούσαν 16 ποδοσφαιριστές, δεν χρειάζονταν περισσότεροι, καθώς δεν υπήρχαν αλλαγές).
Ο προπονητής κατάλαβε ότι υπήρχε «λαδιά» και άρχισε να τα ανοίγει ένα – ένα. Καλύβας, Κουτσογιάννης και αυτός που υπογράφει το παρών κείμενο πιαστήκανε στα πράσσα αφού είχανε πετάξει διπλό χαρτάκι με το όνομά τους.
Ήδη με την αναμπουμπούλα είχαμε φτάσει στη Λυκοποριά (ένα χωριουδάκι κοντά στο Ξυλόκαστρο) όπου σταματούσαμε μόνιμα για φαγητό στο εστιατόριο του Αγρινιώτη «Κόκοτου». Τελικά συμφωνήσαμε όλοι να γίνει η κλήρωση στα γραφεία της ομάδας στην επιστροφή και να πάρουν μέρος και οι υπόλοιποι παίκτες που ήταν εκτός 16δας. Πάντως κάναμε ένα ευχάριστο ταξίδι με τα αστεία και τις πλάκες μας και τα διάφορα απρόοπτα, γιατί τότε το ταξίδι Αγρίνιο – Αθήνα ήταν μια Οδύσσεια (λεωφορεία παλαιού τύπου – δρόμοι επαρχιακοί στενοί που περνούσαν μέσα από χωριά και πόλεις – άπειρες στροφές – αργό φέρρυ μποτ -και γενικά άθλιο οδικό δίκτυο.
Στην επιστροφή κόψαμε την… αναπληρωματική τούρτα με τυχερό τον Δημήτρη Τζανέρα.
This website uses cookies.
Read More
View Comments
Τόν Δημήτρη τόν Τζανέρα τόν θυμάμαι γιατί μού έκανε εντύπωση πού ήταν λίγο υπέρβαρος από τούς άλλους ποδοσφαιριστές οι οποίοι ήταν σχεδόν όλοι τους αδύνατοι αλλά μεγάλη παιχτούρα καί γκολτζης.Τον είχαμε πάρει από τόν Ατρόμητο.Να είσαι καλά Βασίλη με τά ωραία σου άρθρα πού γράφεις καί μας θυμίζεις ωραίες αναμνήσεις πού ζήσαμε εμείς οι παλιοί μαζί σας.