Βυθίζεται, ακούει κανείς;

«Βυθίζεται, ακούει κανείς;». Με αυτή τη λιτή φράση θα μπορούσε να περιγράψει συντομότατα κανείς την εικόνα του Παναιτωλικού στο ματς ζωής και θανάτου που έχασε αλλά και στο πρωτάθλημα γενικά…

Μία ήττα που θα μπορέσει κάλλιστα να αποβεί καταδικαστική γνώρισε ο Παναιτωλικός απέναντι στον ΠΑΣ, με την ομάδα να φωνάζει προς πάσα κατεύθυνση ότι πάει όλο και πιο κάτω.

Το φταίξιμο του Δέλλα και των παικτών

Διπρόσωπος. Ένας Παναιτωλικός που γέννησε ελπίδες στο πρώτο μέρος και που τις ισοπέδωσε στο δεύτερο. Το μερίδιο ευθύνης του κόουτς Δέλλα τεράστιο. Ο Αργύρης Γιαννίκης στην επανάληψη του πήρε την «ταυτότητα», εγκλωβίζοντας όλα του τα ατού.

Θα περίμενε κανείς από τον «Κολοσσό» να διαχειριστεί αλλιώς την κατάσταση. Ένας προπονητής και μία ομάδα εγκλωβισμένη στις ίδιες αλλαγές, στα ίδια της τα λάθη. Σαφώς και οι ποδοσφαιριστές δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους. Ο Παναιτωλικός κατέβασε ολοκληρωτικά «ταχύτητα» και δεν μπόρεσε να απειλήσει παρά μόνο μία φορά στην επανάληψη.

Παίκτες που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας αποδεδειγμένα πλέον (Μάζουρεκ, Ντάλσιο και άλλοι) επί μονίμου βάσεως αποτελούν επιλογές (αρχικώς ως βασικοί πλέον ως αλλαγές). Κάποια στιγμή το παραμύθι πρέπει να τελειώσει. Αυτοί που έχουν αποδείξει ότι μπορούν, αυτοί παίζουν.

Βέβαια, και ορισμένες επιλογές του Δέλλα ως προς τους ποιους αποσύρει εγείρουν ερωτήματα. Σήμερα παραδείγματος χάρη, τέτοια περίπτωση ήταν ο Ταχάρ.

Από εκεί και πέρα, μετά από τόσους μήνες στον πάγκο της ομάδας, ο Τραϊνός Δέλλας δεν παράγει αποτελέσματα. Η επιλογή του από τον οργανισμό του Παναιτωλικού για τη διαδοχή του Μάκη Χάβου έγινε με γνώμονα την βελτίωση της βαθμολογικής θέσης. Φευ… Αποδεικνύεται άστοχη. Και με πολύ καλύτερο υλικό στα χέρια του (κακά τα ψέματα, το καλοκαίρι δεν υπήρχαν τα ονόματα που αποκτήθηκαν τώρα).

Οι ευθύνες των άνωθεν

Για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις, δε σημαίνει ότι ο Δέλλας και ο κάθε Δέλλας δεν είναι καλός προπονητής. Όμως οι ομάδες δεν χτίζονται με μπαλώματα. Και ο Παναιτωλικός, όπως έχει τονιστεί πολλάκις πληρώνει μέχρι τελευταίου βαθμού τα λάθη στο σχεδιασμό του. Η αποστολή του κάθε προπονητή, σε κάθε περίπτωση, ήταν και είναι τα αποτελέσματα. Δεν έρχονται, με βάση αυτό κρίνεται, τόσο απλά.

Όλα είναι συνάρτηση, σαφώς. Ένα ντόμινο. Οι αστοχίες στην δόμηση της ομάδας το καλοκαίρι, οι νέες αλλαγές μεσούσης της σεζόν, η καθυστέρηση στην ενίσχυση της ομάδας, η μη απόκτηση ενός ακόμη δημιουργικού παίκτη και άλλα βαραίνουν αποκλειστικά τους κρατούντες τα κλειδιά της ομάδας. Το μέγεθος της αποτυχίας είναι διπλό, εφόσον επαναλαμβάνεται και φέτος. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το γεγονός ότι επιτυχία δεν είναι για έναν σύλλογο όπως ο Παναιτωλικός να μένει με την «ψυχή στο στόμα» στην κατηγορία.

Μπρος γκρεμός…

Ψυχολογία στην ομάδα δεν υπάρχει (και πώς να υπάρξει μετά από τέτοια ματς). Αποφάσεις πρέπει να ληφθούν άμεσα, η συνέχεια είναι απίστευτα δύσκολη και οποιαδήποτε δικαιολογία ή περιθώριο στέρεψαν.

Το φάσμα του υποβιβασμού έχει απλωθεί για τα καλά πάνω από το Αγρίνιο. Μεταγραφές (ορισμένες πρώτης γραμμής) έγιναν, αλλά δεν υπάρχει ουσία στο να ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια. Για να μπορέσει αυτή η ομάδα να σηκώσει κεφάλι θα πρέπει να γίνουν πράγματα και θαύματα…

Χρέος μας, ως Παναιτωλικοί, να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στο κίτρινο και το μπλε, στον Τίτορμο. Μέχρι τελευταίας στιγμής. Αλλά τα πράγματα, ας μη γελιόμαστε, έχουν έρθει σε πολύ δύσκολο σημείο.

Κρατάμε για το τέλος το γεγονός ότι δεν ακούστηκε, τουλάχιστον ακόμη, από τα χείλη κανενός, εκ νέου μία συγγνώμη. Μία ομάδα που έχει μοιράσει συνεχόμενες πίκρες στον κόσμο της φέτος, δεν είναι δυνατόν να μην αναφέρει έστω ένας (πλην του Άγγελου Τσιγγάρα στο προηγούμενο παιχνίδι) το αυτονόητο.

Υ.Γ. 1: Το να μιλήσουμε για τη διαιτησία του Ευαγγέλου ίσως να μας έκανε γραφικούς. Το ότι σφύριξε με δύο μέτρα σαφές. Ειδάλλως ο Λιάσος θα είχε πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια νωρίς.

Υ.Γ. 2: Υποβιβασμός ισούται με απόλυτη καταστροφή. Ας το καταλάβουν ΑΠΑΝΤΕΣ αυτό. Κουράγιο σε όλον τον κόσμο του Παναιτωλικού, όπως και πέρυσι. Τα δύσκολα μπροστά μας, αλλά σε αυτά έχουμε μάθει…