Η συνέντευξη ήταν εφ’ όλης της ύλης και το TitormosNet σας παρουσιάζει διεξοδικά τα όσα ειπώθηκαν:
«Παίζω ακόμα μπάλα, είναι η τελευταία μου χρονιά, στις ακαδημίες που ουσιαστικά είμαι προπονητής τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι στην Αθήνα, στα Βόρεια Προάστια, μία πάρα πολύ καλή ακαδημία. Από πέρυσι κάναμε ένα πλάνο, κατεβάσαμε το εφηβικό μας ως ανδρική ομάδα στη Γ’ Κατηγορία, από πέρυσι έχει πάρει πρωτάθλημα, έχει ανεβεί στη Β’ κατηγορία. Ουσιαστικά επέλεξα να βοηθήσω τα παιδιά που προπονώ ως παίκτης-προπονητής, γιατί υπάρχει πολύ καλό υλικό και αξιόλογα παιδιά. Είμαι έτοιμος να κάνω το επόμενό μου βήμα».
«Με ακαδημίες ασχολούμαι τώρα. Στόχος μου είναι να αναλάβω ανδρική ομάδα. Είμαι ήδη κάτοχος του UEFA Α’ αλλά στόχος μου είναι η προπονητική σε επαγγελματικό ποδόσφαιρο».
«Τα τελευταία χρόνια που ανέβηκα από τη Ρόδο, γιατί ήμουν εκεί στον Διαγόρα, έχω μπει σε μία κατάσταση που έλεγα ότι κάθε χρονιά είναι η τελευταία. Το ποδόσφαιρό μας όμως είναι… Αθηνοκεντρικό και ήρθα εδώ για να ξεκινήσω την προπονητική. Είχα μία χρονιά στον Άγιο Στέφανο ως πρώτος σκόρερ και πέρυσι με τη Βάρη ήμουν στους τρεις πρώτους σκόρερ του πρωταθλήματος».
«Έχω περάσει τα καλύτερα μου χρόνια ποδοσφαιρικά εκεί. Η πρώτη χρονιά, το ’04’-’05 ήταν δύσκολη, εκεί που καταφέραμε να σώσουμε την ομάδα υπό πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι μεγάλο κεφάλαιο εκείνη η χρονιά για πολλούς, από εκεί υπήρξε αυτό το δέσιμο, με αυτές τις δύσκολες συνθήκες να καταφέρεις κάτι πολύ καλό. Όχι ότι ήταν μεγάλο πράγμα για τον Παναιτωλικό να πανηγυρίζει σωτηρία στη Γ’ Εθνική αλλά αυτοί που έχουν γνώση ξέρουν ότι εκείνη η χρονιά ήταν άθλος πραγματικά. Είχα κάνει πολύ καλή σεζόν, είχα βγει πρώτος σκόρερ και καλύτερος παίκτης στην κατηγορία αλλά το μεγαλύτερο κέρδος ήταν το δέσιμο με τον κόσμο».
«Σίγουρα, για πολλούς, το έχω γράψει κατά καιρούς και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το μπαράζ στη Νέα Σμύρνη. Και πάλι δεν είναι στο μέγεθος του Παναιτωλικού να πανηγυρίζει άνοδο από την Γ’ Εθνική στην Β’ αλλά ήταν όλα όσα είχαν προηγηθεί, εκείνη η έκρηξη χαράς, εκείνο το συναίσθημα που έφερε το παιχνίδι ήταν απίστευτο, απερίγραπτο. Ήταν απόβαση, κάτι το απίστευτο. Ήταν η κορυφαία μου στιγμή σαν ποδοσφαιριστής. Όχι η άνοδος. Είχα έρθει από τον πάγκο σε εκείνο το παιχνίδι και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είναι η πρώτη φορά που πραγματικά έτρεμαν τα πόδια μου. Είχαμε κάνει ήδη 2 αλλαγές, έμενε μόνο μία, μπαίνω και ο κόσμος φώναζε το όνομά μου…
Ήμουν πίσω από το τέρμα του κουμπάρου μου, του Νίκου Μπαμπανιώτη και του φώναζα ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΦΑΣ ΓΚΟΛ, ΘΑ ΜΠΩ ΝΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ! Δεν είχα κάνει πάρα πολύ καλή σεζόν, έπαιζε κυρίως ο Στάθης ο Καραμαλίκης και όμως ακόμα και τότε ο κόσμος αναγνώριζε ότι ο Πέτρος ίσως μπορεί κάτι να αλλάξει. Είναι η μεγαλύτερή μου διάκριση, ξεκάθαρα. Δε με λύγισε το άγχος της στιγμής αλλά ότι ο κόσμος από μένα περίμενε κάτι…»
«Ο Παναιτωλικός κέρδισε νέους φιλάθλους εκεί. Ήταν ένα ξέσπασμα της πόλης, ούτε η άνοδος στην Super League δεν πανηγυρίστηκε έτσι. Ο τρόπος που ήρθε, έτσι ψυχοφθόρα με τα μπαράζ, ήταν απίστευτο!»
«Σαφώς και παρακολουθώ. Το αγωνιστικό καθαρά είναι το τελευταίο θέμα, είναι εύκολα αναστρέψιμη η κατάσταση, το ξέρουν και όσοι γνωρίζουν εκ των έσω. Η ομάδα δείχνει ότι έχει να δώσει, δεν είναι εικόνα για μηδέν για βαθμούς. Το μεγαλύτερο θέμα που έχει δημιουργηθεί και πρέπει να λυθεί ήταν πάντα αυτό, δηλαδή το εξωαγωνιστικό. Δε γίνεται να βλέπουμε εικόνες του γηπέδου, που έχουμε παίξει Γ’ Εθνική και να κρέμεται κόσμος από τις πολυκατοικίες και να βλέπεις τώρα άδεια καθίσματα».
«Όσοι γνωρίζουν εκ των έσω ξέρουν. Έχω και εγώ εικόνα. Παρά τον τρόπο που είχα φύγει από την ομάδα, δεν γίνεται να έχεις τέτοιον κόσμο και να μην κάθεσαι σε ένα τραπέζι μαζί του να βρεις τα κοινά σημεία. Δε γίνεται να έχεις τέτοιο κόσμο και να μην το εκμεταλλεύεσαι. Δε γίνεται να υπάρχει διοίκηση με τέτοιο κόσμο απέναντί της. Είναι άλλες ομάδες που θα πανηγύριζαν αν είχαν το 1/5 του κόσμου του Παναιτωλικού. Δε θέλω να εξετάσω και να πω ότι εκεί είναι το λάθος ή ποιος φταίει, γιατί έχω στοχοποιηθεί πολύ ότι είμαι με τον κόσμο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι δεν γίνεται να έχεις τέτοιο κόσμο και να μην τον έχεις στο πλευρό σου. Όλους. Άπαντες. Ξέρω ότι η πόλη ζει και αναπνέει για τον Παναιτωλικό, δε γίνεται να υπάρχει αυτή η εικόνα στο Γήπεδο.»
«Ούτε στο 1%. Έχει πολλές επιτυχίες στην Ευρώπη ο Παναιτωλικός; Καμία. Κακά τα ψέματα, για άλλους λόγους έχει φύγει ο κόσμος. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Τι άλλο θες δηλαδή από το να παίζεις στον Παναιτωλικό; Εκεί είναι το άλλο κομμάτι. Να βρεθούν παίκτες που να σέβονται τη φανέλα του Παναιτωλικού. Αν περνιέται η αντίληψη στον καθένα που έρχεται ότι έλα απλά για να έρθεις, τότε αυτό θα κάνει. Θα πρέπει να καλλιεργείται η νοοτροπία ότι εδώ είναι ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ λαός, παίζεις για την κερκίδα, δεν στηριζόμαστε σε κανέναν. Αυτό λείπει. Δεν γίνεται να είναι διχασμένος αυτός ο κόσμος, πρέπει να βρεθεί λύση. Αν ο κόσμος είναι όπως πρέπει, ο ποδοσφαιριστής θα δώσει και θα πάρει από τον κόσμο. Αν ο κόσμος πάει απλά για να πάει, σε ένα μισάδειο γήπεδο, έτσι θα παίζει και ο παίκτης, απλά για να πάιξει».
«Σαφώς κι εγώ στις επιλογές μου έκανα λάθη. Αν ήταν κάτι στο χέρι μου δε θα έφευγα ποτέ από τον Παναιτωλικό. Αλλά δεν ήταν στο χέρι μου. Σε κάθε ομάδα που πήγα προσπάθησα για το καλύτερο. Παντού. Ακόμη και στον Λεβαδειακό, μόνο στην Καλλονή είχα ευθύνη ότι δεν ήμουν αυτός που έπρεπε να είμαι και δεν εννοώ τα γκολ, απλώς είχα απογοητευτεί. Έφτασα στα 32 να παίξω Super League, με κόπο, όχι χατιρικά κι ας ήθελα να κάνω τις συμμετοχές εκεί με άλλη ομάδα. Δύσκολος σύλλογος ο Λεβαδειακός, γιατί είναι αυτός που είναι.
Μόνο στην Καλλονή δεν ήμουν αυτός που έπρεπε, ακόμη και στην Α.Ε.Λ, μέχρι και στον Π.Α.Σ που έκανα μόνο μία συμμετοχή, όλοι έχουν να πουν ότι ο Πέτρος έμπαινε μέσα και έδινε τα πάντα. Στην Καστοριά, παντού. Αλλά ένα πράγμα αν περνούσε από το χέρι μου, το έδειξα τα τελευταία δύο χρόνια στον Παναιτωλικό, αν εξαρτιόταν από μένα, ακόμα εκεί θα ήμουν».
«Δύσκολο τώρα, γιατί όλες οι Ακαδημίες εδώ είναι πάνω μου. Παίζω κιόλας. Είχα έρθει πριν 3-4 χρόνια στο Γήπεδο με τον Ηρακλή. Δε θέλω να κρυφτώ. Σκοπός μου είναι να γυρίσω στον Παναιτωλικό. Αυτό είναι. Κάτι που μου στερήσανε, εγώ το έχω στόχο να γυρίσω. Μπορεί και σε 15 χρόνια να το καταφέρω. Θα το κάνω. Δεν μου τον κόψατε ακόμα τον Παναιτωλικό. Έστω κι ένα λευκό συμβόλαιο να μου δίνανε, μόνο να μπω μία αλλαγή, να σταματούσα τη μπάλα επαγγελματικά στον Παναιτωλικό. Να μη στοιχίσω κάτι σε κάποιον, αυτό το έλεγα πριν 5-6 χρόνια, δεν ήθελα να φύγω έτσι όπως έφυγα, σα κυνηγημένος. Είναι στόχος μου να αναλάβω στον Παναιτωλικό το οποιοδήποτε πόστο. Τα θέλω μου σε αυτή την ομάδα μπερδευόντουσαν, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρο. Θέλω να ξαναγυρίσω, ξέρω ότι τώρα είμαι σαν persona non grata αλλά…».
«Ακόμα και προπονητές με τους οποίους δεν είχα άψογες σχέσεις έφτιαξαν το χαρακτήρα μου. Ο Χατζάρας στα Γιάννενα, που είχα πάει σαν πρώτο όνομα, με τον οποίο είχα σκοτωθεί, ακόμη κι από ανθρώπους που δεν τους έκανα ποδοσφαιρικά, πήρα κάτι καλό. Δε το λέω ειρωνικά και τους ευχαριστώ. Τον κ. Χατζάρα τον ανέφερα γιατί είχαμε πραγματικά σκοτωθεί. Αλλά κι από αυτόν πήρα πράγματα. Από συμπαίκτες εξαιρετικός ήταν ο Ηλίας Σολάκης ως προς το θέμα συνεργασίας για ένα εξάμηνο. Είχαμε κάνει απίστευτα πράγματα στην Καστοριά, ήμασταν φοβερό δίδυμο».
«Τον Παναιτωλικό δεν μου τον κόψατε ακόμα. Θα ξαναγυρίσω. Ακόμη και σε 20 χρόνια θα επιστρέψω. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη το καταφέρω».
«Απίστευτη χρονιά με τον κ. Ξανθόπουλο. Και με τον κ. Νταλαπέρα, με τον Νταλακούρα, τον Γκόγκιτς, δεν ξεχωρίζω κάποιον. Μπαίνεις σε άλλες καταστάσεις ως αρχηγός της ομάδας. Είσαι θεματοφύλακας. Ακόμη και τις τελευταίες χρονιές που δεν είχα μεγάλη συμμετοχή. Παίζαμε για εμάς, τον κόσμο, τη φανέλα που φοράμε».
«Πραγματικά είναι αυτοί που κρατάνε τη σημαία του Παναιτωλικού ψηλά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Η αναγνώρισή τους είναι κάτι το απίστευτο και μου δίνει δύναμη ακόμη και αυτό που βιώνω μέσω του διαδικτύου. Σε μία ξένη πόλη, κάτι έδωσες για να έχεις μείνει έτσι στον κόσμο. Πραγματικά τους ευχαριστώ».
This website uses cookies.
Read More