Κανένας σεβασμός σε όσους δε μας σέβονται

Το να πούμε το οτιδήποτε για ποδόσφαιρο ή το να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το παραμικρό περισσεύει. Ο Παναιτωλικός είχε αμυντικούς προσανατολισμούς, στην έδρα της Α.Ε.Κ έπαιζε εξάλλου, κατόρθωσε στο πρώτο ημίχρονο να εξουδετερώσει την προβληματική επίθεση των γηπεδούχων και είδε την αμυντική του προσπάθεια να πηγαίνει «περίπατο» από μία λανθασμένη διαιτητική απόφαση. 

Δεν πρόκειται περί λάθους, πρόκειται περί αλητείας. Όταν το VAR και ο διαιτητής επί 3 λεπτά προσπαθούν να επιβάλλουν με το «έτσι θέλω» μία καθαρή περίπτωση φάουλ εκτός περιοχής σε πέναλτι, δίχως κιόλας να δει ιδίοις όμμασι ο Τάσης τη φάση, δε μπορεί να ονομαστεί κάπως αλλιώς.

Δεν πρόκειται περί λάθους, πρόκειται περί αλητείας. Όταν φαίνεται από το ριπλέι ότι ο Λιβάγια σπρώχνει τον Κέβιν αλλά πάλι δεν «ανοίγει μύτη», δε μπορεί να ονομαστεί κάπως αλλιώς.

Δεν πρόκειται περί λάθους, πρόκειται περί αλητείας. Κι όσες φορές και να το πούμε και να το γράψουμε δεν αρκεί. Δεν έχει σημασία αν οι αποφάσεις ήταν υπέρ της Α.Ε.Κ. Τα ίδια θα γράφαμε και θα λέγαμε είτε με τον Ολυμπιακό, είτε με τον Π.Α.Ο.Κ.

Πρόβλημα και παθογένεια δεν είναι μόνο τα διαιτητικά λάθη. Είναι και το γεγονός ότι οι ομάδες αυτές και οι ιδιοκτήτες τους επιβάλλουν μέσα από την ισχύ των μέσων ενημέρωσής τους την παραποίηση της πραγματικότητας. Πρόβλημα και παθογένεια δεν είναι μόνο τα διαιτητικά λάθη. Είναι και η αδυναμία των φιλάθλων των «μεγάλων» ομάδων να δεχτούν ότι ευνοούνται. Όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουν. Τόσο απλά.

Ο Παναιτωλικός έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος, αλλά δεν είδα προσωπικά, τουλάχιστον ακόμα, την έντονη αντίδραση που θα επιθυμούσα, από την ομάδα. 

Το σύστημα δε μας σέβεται, δε μας θέλει, δε μπορούμε να κρατάμε τα προσχήματα. Όχι να περάσουμε στο άλλο άκρο, αλλά απαιτείται πυγμή. Κανένας σεβασμός σε όσους δε μας σέβονται. Εντός κι εκτός Αγρινίου, είτε μιλάμε για ομάδες είτε για πρόσωπα.

Βέβαια, «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα», θα πει κάνεις, μιας και η σημερινή ήττα ήταν στο πρόγραμμα, ενώ την ίδια στιγμή ο Πανιώνιος ηττήθηκε. Ναι, δεν άλλαξε κάτι στη βαθμολογία, αλλά δεν δέχομαι να γίνομαι έρμαιο στις ορέξεις του καθενός. Κανένας μας δε το δέχεται. Η ομάδα έδειξε διάθεση, έδειξε ψυχή, το πάλεψε όσο μπορούσε, δεδομένων και των απουσιών. Όπως και να έχει, τα παιχνίδια με Πανιώνιο, Ατρόμητο και Λαμία είναι “do or die”. 

Πριν κλείσω, να αναφέρω το εξής. Με το που αναδημοσίευσαν τα μέσα της Α.Ε.Κ τα παράπονα του Παναιτωλικού, τα social media της ομάδας, ακόμη και το TitormosNet, δέχθηκαν «κυβερνοεπίθεση» από κάθε λογής… πικραμένο. Δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά πρέπει να μπει ένας φραγμός, κάποιος να τους… το ξεκόψει, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζουν. Αυτή μου η αναφορά έχει και μία δεύτερη πτυχή: Την ενότητα που παρουσιάζουν τα… πικραμένα αυτά ανθρωπάκια, που λυσσάνε να υπερασπιστούν την ομάδα τους, επειδή απλώς τους λένε την αλήθεια, ότι ευνοήθηκαν. Εκεί ομολογώ, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός.

Εμείς που αδικούμαστε; Τι κάνουμε; Είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε ενότητα για να προστατέψουμε και να σώσουμε την ομάδα μας;

Καλή χρονιά και ΜΟΝΟ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ

Y.Γ: Τσιγγάρα και Λιάβα, φοράτε «παντελόνια» μαγκάκια. Συνεχίστε έτσι.