Στο καθιερωμένο, πλέον, αυτό blog (μετά το τέλος κάθε αγώνα) δε θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στο αγωνιστικό. Και αυτό γιατί η ομάδα στερείται ακόμη βασικών της μονάδων (όπως ο Αριγίμπι και ο Μουνιέ), χρήζει ενίσχυσης, ενώ δεν πρέπει να αναιρούμε και τον βασικό παράγοντα του μεσοβδόμαδου αγώνα που κράτησε 120′. Με προβληματίζει, σαφώς, η πτώση στο ρυθμό και την απόδοση, μετά το 30′, η δυσκολία στο σκοράρισμα -ενώ δημιουργούνται αρκετές κλασσικές ευκαιρίες- όπως και το γεγονός ότι στον… αέρα η άμυνα έχει θέμα.
Ο Παναιτωλικός βρίσκεται σε διαδικασία… extreme makeover αλλά η μεταμόρφωσή του αυτή έρχεται σε λανθασμένο timing. Οι εξαιρετικές προσθήκες που έχουν γίνει στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, ή έστω όμοιές τους, όλοι συμφωνούμε ότι θα έπρεπε να είχαν γίνει μήνες νωρίτερα. Τώρα τρέχουμε.
Ο Χάβος μπορεί να κριθεί για το γεγονός ότι η ομάδα έχει θέμα στην άμυνα σε μακρινές μπάλες ή στατικές φάσεις, δε μπορεί να κριθεί όμως για το γεγονός ότι έχουμε «σπάσει» τα δοκάρια εδώ και δύο αγώνες. Η δουλειά του φαίνεται σιγά σιγά στο γήπεδο, τώρα που έχει και ποιοτικό υλικό στα χέρια του.
Καλείται σε κάθε περίπτωση να διορθώσει πράγματα, τα περιθώρια στενεύουν και πλέον και αυτός κρίνεται.
Αυτά ως προς τα του αγώνα. Πάμε τώρα στο «ζουμί». Στο γήπεδο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση η εικόνα της μικρής κερκίδας. Μία χούφτα μπόμπιρες προσπαθούσαν φωνάζοντας συνεχώς συνθήματα, κουνώντας χέρια και σημαιάκια να «ζεστάνουν» κάπως την ατμόσφαιρα. Το είχαν επιχειρήσει και στον προηγούμενο αγώνα. Δυστυχώς, το υπόλοιπο, μισάδειο, γήπεδο δεν ανταποκρίθηκε στο… κάλεσμα αυτό.
Σίγουρα, η βαθμολογική κατάσταση της ομάδας έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο να μην έρχεται ο κόσμος στην Προυσιωτίσσης. Πολλές θέσεις διαρκείας ήταν κενές. Αυτό είναι απόρροια της απογοήτευσης και της στεναχώριας.
Μία άλλη σημαντική παράμετρος, ωστόσο, είναι η επιλογή της διοίκησης να επιτρέψει την είσοδο στο γήπεδο μόνο σε κατόχους διαρκείας. Όσο οικονομικά κι αν είναι, κακά τα ψέματα και η εικόνα του γηπέδου είναι μάρτυρας: δεν βοηθά το μέτρο σε τίποτα, ίσα ίσα κακό κάνει.
Εμφανώς και η κόντρα οργανωμένων-διοίκησης διαδραματίζει το (σημαντικό) ρόλο της, αλλά ειλικρινά αναρωτιέμαι ποιος είναι ο πραγματικός χαμένος της υπόθεσης. Γιατί θυμάμαι πολύ καλά όταν ο Παναιτωλικός βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση το 2013, την πρώτη φορά που ήρθε ο Χάβος, ότι η ομάδα κέρδισε την άνοδο στην Super League, μέσα από τη διαδικασία των μπαράζ (τα οποία θα κληθεί να παίξει και τώρα για την παραμονή) σε ένα γήπεδο «καμίνι».
Δηλαδή αν φτάσουμε να παίξουμε την παραμονή σε μπαράζ με ομάδα της Β’ Εθνικής θα ποντάρουμε σε ατμόσφαιρες σα τη χθεσινή;
Ναι, εδώ θα αρχίσουν πολλοί να μοιράζουν ευθύνες δεξιά κι αριστερά, να λένε πολλά. Δίκιο έχουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά κάπου πρέπει να κάνουμε λίγο κράτει. Παναιτωλικός στις χαρές και στις λύπες.
“We need all Agrinio in the stadium next game, please come to support us”, έγραψε ο Φάρλει στο Facebook του μετά τον αγώνα. Οξύμωρο.
Κι αν αυτά που γράφω εγώ, η άποψή μου, δηλαδή, κακοφαίνεται σε κάποιους, όπου κι αν αυτοί ανήκουν, τουλάχιστον ας εισακουστεί από ΟΛΟΥΣ ο παίκτης της ομάδας
Διότι το ζήτημα δεν αφορά μόνο μία μεριά. Αφορά το σύνολο του Παναιτωλικού γίγνεσθαι.
Ως Παναιτωλικός πονάω να βλέπω την ομάδα έτσι, μέσα κι έξω από το γήπεδο. Δεν είναι αυτό ο Παναιτωλικός μας, ο Παναιτωλικός της Νέας Σμύρνης, ο Παναιτωλικός του ’13, ο Παναιτωλικός των περασμένων ετών.
Λάθη το καλοκαίρι έγιναν πολλά. Όπως και σοβαρή προσπάθεια για να διορθωθούν γίνεται τώρα. Δεν είναι δίκαιο να μηδενίζουμε και να ισοπεδώνουμε την προσφορά της μακράν πιο πετυχημένης διοίκησης στην ιστορία του Παναιτωλικού.
Δεν είναι δίκαιο και από μέρους της διοίκησης αυτής να «κόβει» το γήπεδο από τον κόσμο. Αν δεν υπάρχει ομόνοια η ομάδα δεν μπορεί να βγει από το τέλμα. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλοι.
Δυστυχώς, με λύπη μου διαπιστώνω ότι τα «παναιτωλικόμετρα» έχουν βγει και πάλι στο προσκήνιο για τα καλά από μεγάλη μερίδα του κόσμου. Θλίψη μου δημιουργεί όλο αυτό και μόνο. Και στην τελική, δε φταίει σε τίποτα αυτός που ερχόταν στο γήπεδο με το εισιτήριό του για να δει την ομάδα του, που αποτελεί… «παράπλευρη απώλεια».
Δύο βδομάδες τώρα, προσπαθώ να καταλάβω τη στεναχώρια συγγενικού μου προσώπου, 50 χρονών άνθρωπος που κάθε Κυριακή πήγαινε στο γκισέ… Έτσι έχει μάθει, δεν θα του αλλάξω την τελετουργία και τη συνήθεια τώρα πίσω πίσω
Υ.Γ. 1: Αγνώμονες δεν υπήρξαμε ποτέ. Και μιλώ για το site αυτό στο σύνολό του. Αλάθητος δεν είναι κανείς. Κανείς όμως. Δεν είμαστε αντικειμενικοί, είμαστε Παναιτωλικοί. Και για εμάς ο Παναιτωλικός σημαίνει ενότητα, όχι διχόνοια.
Υ.Γ. 2: Για τα… «παναιτωλικόμετρα» ίσως επανέλθουμε με νέο άρθρο. Αγνώμονες δεν υπήρξαμε ποτέ, ξαναλέω.
Υ.Γ. 3: Η Superleague πριν λίγες μέρες ανέβασε στον επίσημο λογαριασμό της στο Twitter την παρακάτω εικόνα. Πρέπει να προβληματιστούμε όλοι! Ξέρω ότι το σπασμένο γυαλί δεν κολλά ξανά, μα αρνούμαι να δεχτώ ότι ο Παναιτωλικός θα συνεχίσει έτσι.
