Από το βιβλίο του αείμνηστου Αριστείδη Μπαρχαμπά: «Ο Παναιτωλικός που αγάπησα!»

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του αείμνηστου Αριστείδη Μπαρχαμπά, που έφυγε από τη ζωή στα 85 του χρόνια.

Θλίψη σκόρπισε στο Αγρίνιο η είδηση του θανάτου του Αριστείδη Μπαρχαμπά. Παλαίμαχος της ομάδας και πολυγραφότατος. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του τμήματος Ενόργανης Γυμναστικής του Παναιτωλικού. Σπουδαίο έργο του η συγγραφή του βιβλίου «Παναιτωλικός: ΓΦΣ Αγρινίου: Ιστορική αναδρομή – Προεκτάσεις 1893-1967», του 1998.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα του βιβλίου, μαρτυρία του αείμνηστου Τάσου (Τασάκλα) Αναστασιάδη για την ομάδα του Αγρινίου

Ο αείμνηστος Τάσος (Τασάκλας) Αναστασιάδης αγαπούσε με πάθος το ποδόσφαιρο, είχε μάλιστα αγωνιστεί τη δεκαετία του ’50 σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Εργάζονταν πολλά χρόνια ως ταξιτζής στο Αγρίνιο. Δεν έχανε παιχνίδι του Παναιτωλικού.

Τις αναμνήσεις του από τα δύσκολα χρόνια του Παναιτωλικού στις αρχές της δεκαετίας του ’60 αποτύπωσε στο βιβλίο του ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς:

Για την φτώχεια που μάστιζε τον Σύλλογο η μαρτυρία του φίλαθλου «Τασάκλα», ίσως να είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο. Ο Τάσος Αναστασιάδης ή «Τασάκλας», ο Καλυβιώτης ταξιτζής με την στεντόρεια φωνή και την απέραντη αγάπη για τον Παναιτωλικό, θυμάται:

«Μια μαρτυρία θα σας πω – απ΄ όσες έχω ζήσει, τον Παναιτωλικό μας αφορά- που έχω αγαπήσει. Ξέχασα όμως τη χρονιά. Νομίζω 1961-62.

Ο Παναιτωλικός μας έπαιζε στο περιφερειακό πρωτάθλημα. Αντίπαλοί του ήταν ο Πύργος, Αμαλιάδα, Αίγιο, Μεσολόγγι, καλάαα… Γαστούνη, όλες οι Πατρινές ομάδες, εκτός από την Παναχαϊκή. Φόβος και τρόμος γι΄ αυτούς, ο ανίκητος, ο μέγας, ο Παναιτωλικός μας. Όμως φτώχεια στον Σύλλογο, γιατί η ομάδα, αντί να παίζει στη Β΄ Εθνική, έπαιζε στο τοπικό πρωτάθλημα. Παρ΄ ότι πρωταθλήτρια. Ουλ΄ μας κυνήγαγαν, ουλ. Έτσι στον αγώνα με τον Αίαντα Γαστούνης, έμαθα ότι η ομάδα, λόγω οικονομικής αδυναμίας, δεν θα πήγαινε να παίξει στην Γαστούνη. Αμέσως, επιστράτευσα τους συναδέλφους μου ταξιτζήδες, Κ. Καραχρήστο και Λάμπρο Μπουλούμπαση (θεός σχωρές τους), «ψώνια» κι αυτοί με τον Παναιτωλικό μας και πήγαμε την ομάδα στην Γαστούνη.

Οι Γαστουνιώτες φίλαθλοι, έβλεπαν με δέος τους λεβέντες τ΄ Αγρινίου, που προτού όμως ζεσταθούν, τα καμάρια μου φάγανε γκολ. Δεν μπόρεσα να το καταπιώ. Μπούκωσα. Ήταν αχώνευτο γαμούτο. Όμως όταν συνήλθαν οι παιχταράδες μου, άρχισαν τον βομβαρδισμό. Είκοσι σουτ χτύπησαν στα δοκάρια. Βόηθα Παναγιά, οι Γαστουνιώτες. Ξετεντώθηκε ο τερματοφύλακας στο μπλονζόν. Έπιασε ίσα με τριάντα βολίδες, όμως γκολ γιοκ. Φύγαμε με το 1-0 στο λάρυγγα.

Στην επιστροφή, δεν μπορούσα με τίποτα να παρηγορήσω αυτά τα παιδιά. Ήταν οι πιο φιλότιμοι άντρες που γνώρισα. Μα την Παναγιά, σας λέω. Αμίλητοι. Για καλή μου τύχη και για καλή τους, να ένα γάιδαρος που έφραζε κάθετα το δρόμο. Στα κορναρίσματά μου, απαντούσε με γκαρίσματα. Η γαϊδουρινή απάθειά του, ξύπνησε την Καλυβιώτικη ζοχάδα μου. Σβήνω την μηχανή, βγαίνω, πάω μπροστά του, τον πιάνω απ΄ τ΄αυτιά, του ψυθίρισα κάτι γλυκόλογα στ΄ αυτί, αλλά αυτός γαϊδούρι. Τότε, του δίνω μια κεφαλιά  στο δόξα πατρί και ο Μοραϊτικος τετράπους, μ΄ αργά βήματα, παραμέρισε να περάσει η άτυχη Παναιτωλικάρα μου.

Μέχρι το Αγρίνιο έγινε της κακομοίρας.

«Πες μας Τασάκλα τι του είπες;», το ερώτημα απ΄ τα καμάρια μου. Φάνηκε επιτέλους  χαμόγελο στα χείλη τους κι ένας ζόγκος (καρούμπαλο) στη μπάλα μου.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τι χαρές, τι νίκες ήταν εκείνες! Όμως πάντα μας κυνηγούσαν.

Παν τα χρόνια εκείνα… πουν τα χρόνια τα παλιάααα. Γιατί μωρέ χάθηκαν;»

Επιμέλεια: Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος –Kalyvia.gr