«Κάνε κάτι να χάσω το τρένο»

Ο Κωνσταντίνος Ρίγκος γράφει για την ήττα του Παναιτωλικού στο Βόλο και σκιαγραφεί τα όσα -δύσκολα- επιφυλάσσει η συνέχεια των Play Outs.

Επιλέγω να αρχίσω πιάνοντας το «κουβάρι» από εκεί που το άφησα στο blog της 3ης Απριλίου. Κατέληγε το κείμενο εκείνο: «Ακολουθούν παιχνίδια με Βόλο εκτός, Απόλλωνα εντός, ΠΑΣ εκτός και Ατρόμητο εντός, πριν το τελικό ματς με τον ΟΦΗ. Ο Παναιτωλικός σήμερα πήρε έναν βαθμό αλλά πρέπει αν θέλει αν μείνει στην κατηγορία να αρχίσει να νικά, είτε εντός, είτε εκτός. Ναι μεν και ο ένας βαθμός πολύτιμος, ωστόσο οι τρεις είναι πάντα καλύτεροι του ενός. Απλά μαθηματικά».

Η οδυνηρή διαπίστωση-γεγονός είναι ότι ουδείς στον Παναιτωλικό, όπως φάνηκε στο Βόλο, δεν έχει αντιληφθεί το τι διακυβεύεται. Η «κλεψύδρα» αδειάζει. Μετά και τον Απόλλωνα ίσως η άμμος να τελειώσει.

Μετά το ματς με τη Λάρισα ορισμένοι έσπευσαν να παραθέσουν «διθυράμβους». Αρθρογραφώντας ή σχολιάζοντας, στους δρόμους ή τα κοινωνικά δίκτυα, λες και η ομάδα είχε πετύχει την παραμονή. Λες και δεν είναι τεκμήριο η βαθμολογική θέση της ομάδας και η εικόνα της όλη τη σεζόν.

Σαν… περιπλανώμενος «θίασος» η ομάδα του Δέλλα πήγε εκδρομή στο Βόλο. Σε ένα 45λεπτο στο οποίο οι γηπεδούχοι άλλαζαν… πασούλες κατόρθωσε να δεχθεί ξανά τρία γκολ. Λες και το ημίχρονο με τη Λαμία δε μας έφτανε…

Στο δεύτερο μέρος δε, σε ένα μνημειώδες ημίχρονο επέδειξε μνημειώδη ανικανότητα να σκοράρει σε πρωτοφανείς, για τα φετινά δεδομένα, ποιότητας και ποσότητας ευκαιρίες.

Να δεχθώ ότι ο Παναιτωλικός αυτή τη στιγμή δεν έχει ψυχολογία. Πώς να δεχθώ όμως ότι μία ομάδα που φεύγει με θετικό αποτέλεσμα από την έδρα βασικού αντιπάλου «μπαίνει» στο αμέσως επόμενο παιχνίδι λες και έχει βγει βόλτα για τσιπουράκι στην παραλιακή του Βόλου;

Ως προς τα αγωνιστικά, εν τάχει:

-Η άμυνα του Παναιτωλικού στο πρώτο ημίχρονο ήταν «παιδική χαρά». Βλέποντας κανείς τα γκολ του ΝΠΣ συμπεραίνει το ίδιο -εύκολα- μόνος του.

-Ακόμη και παίκτες με εμπειρία (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τσότσαλιτς, ο οποίος παρουσιάστηκε από συγκεκριμένους ως «πανάκεια» για δύο κοψίματα στο ματς με τον Παναθηναϊκό) κρίνονται μέχρι στιγμής από τουλάχιστον ανεπαρκούς μέχρι τραγικής απόδοσης.

-Μεσοεπιθετικά, ένας Βέργος μόνος, προς τιμήν του, να παλεύει. Το χάος από εκεί και πέρα. Τα πέντε «τσαλίμια» του Αριγίμπι και τα δύο σουτ του Ταχάρ, προσωπικά δε μου λένε κάτι. Όσο για την περίπτωση του «άκαπνου» Καρέλη, αναπολούμε το πόδι «διαβήτη» του Μπαΐροβιτς.

–Αψυχολόγητα λάθη, μεγαλύτερη η έλλειψη συγκέντρωσης και πείσματος. Ακόμη και στο δεύτερο μέρος που -θεωρητικά- ο Παναιτωλικός κυριάρχησε σε πολλές στιγμές υπήρξαν ποδοσφαιριστές που έμοιαζαν «αφηρημένοι» στο γήπεδο, κάνοντας παιδαριώδη πράγματα.

-Θα πρέπει επιτέλους κάποιος να αντιληφθεί ότι δεν είναι καλό (για αυτούς, για την όποια συνέχεια στην καριέρα τους – διότι η ομάδα έχει πληρώσει βαρύ το τίμημα της χρησιμοποίησής τους) να εκτίθενται ορισμένοι ποδοσφαιριστές άλλο. Κάποιοι μάλιστα που έχουν πολλάκις αποδειχθεί ανεπαρκείς. Ο Ντάλσιο, για παράδειγμα, πέραν των όλων όσων έχουμε δει ότι δεν μπορεί να προσφέρει στο γήπεδο. Διαπιστώσαμε, οδυνηρά, ότι δεν μπορεί ούτε και να σκοράρει σε κρίσιμο σημείο.

-Αλλαγές για να λέμε ότι γίνονται αλλαγές καλύτερα να μη γίνονται. Ο Τραϊανός Δέλλας εξακολουθεί να επισφραγίζει με κάθε δυνατό τρόπο ότι δεν είναι σε θέση, δυστυχώς, να βοηθήσει την ομάδα.

–Αφήνω ως απλή καταγραφή το γεγονός ότι ΚΑΙ στο ματς του Βόλου επιστροφές τραυματιών δεν υπήρξαν. Τη στιγμή που, ο ΟΦΗ ας πούμε, παρέχει τακτική, επίσημη ενημέρωση για τα πεπραγμένα των προπονήσεών του, στο Αγρίνιο ακόμη αναρωτιόμαστε τι στο καλό έχει ο Μπαρμπόσα.

Το θέμα της πίστης και της ψυχολογίας

Όπως καταγράφουμε τα δεδομένα και τις σκέψεις μετά από κάθε ματς, όλοι μας, ως Παναιτωλικοί έχουμε και το χρέος να πιστεύουμε μέχρι τέλους ότι ο Τίτορμος δεν θα πέσει.

Τα «μαθηματικά» ακόμη «βγαίνουν», αν η ομάδα κάνει τρεις νίκες τουλάχιστον τα εναπομείναντα τέσσερα παιχνίδια. Στην παρούσα φάση, βάση εικόνας, φαντάζει αδύνατο να το πετύχει και ο κόσμος είναι απογοητευμένος. Δεν υπάρχει ψυχολογία σε κανέναν.

Όταν -κατά τα φαινόμενα- δεν το πιστεύουν οι ίδιοι οι παίκτες της ομάδας πώς να πιστέψει ο κόσμος; Και την πίστη τους αυτοί μόνοι τους και ΜΟΝΟ μπορούν να την επανακτήσουν.

Το δια ταύτα

Για να μη μακρηγορούμε, διότι η φαία ουσία είναι πολύτιμη για όλους, ο Παναιτωλικός είναι και επίσημα τελευταίος.

Μία ομάδα που πέρυσι γλίτωσε κυριολεκτικά από του «Χάρου τα δόντια» έχει καταφέρει φέτος να επαναλάβει την ίδια, τραγική, πορεία. Με σοβαρότατες μάλιστα πιθανότητες να επιτύχει ακόμη μεγαλύτερη... αποτυχία.

Ποδοσφαιριστές και προπονητές σαφώς και φταίνε, διότι πληρώνονται για να φέρνουν μέσα στο γήπεδο αποτελέσματα και η κρίση τους αξιολογεί ως ανεπαρκείς.

Αυτονόητο το γεγονός ότι οι επιλογές τους έγιναν από τα ανώτερα κλιμάκια του οργανισμού του Παναιτωλικού. Αυτονόητο επίσης το να υπογραμμιστούν -για να είμαστε ακριβοδίκαιοι- οι ευθύνες που βαραίνουν τις πλάτες τους για αυτό το συνονθύλευμα.

Οι «Μπαρτσελόνες» και η στυγνή πραγματικότητα

Απέναντι στην ομάδα του Αγρινίου ουδείς δείχνει ανοχή ή «πνεύμα συνεργασίας». Ουδείς Βόλος αποτέλεσε «αδερφό σωματείο» όπως κάποιοι ευαγγελίζονταν και φυσικά ουδείς «χαρίζεται» όπως στις… «Μπαρτσελόνες», που λέει και ο Αλέξης.

Φευ, τούτο δε συνεπάγεται σε καμία των περιπτώσεων ότι θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι για τον Παναιτωλικό. Το αυτονόητο είναι, αυτό που ξέραμε χρόνια τώρα για την ομάδα μας και την καθαρότητά της.

Στην παρούσα φάση ο Παναιτωλικός τραμπαλίζεται σε τεντωμένο σχοινί, με τα «καρφιά» του υποβιβασμού να «απλώνονται» από κάτω του. Οφείλουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα και να καταγράψουμε τα δεδομένα. Η ομάδα δεν φεύγει από τα «σκοινιά» και πρέπει με κάποιο τρόπο αυτό να γίνει.

Οφείλουν όσοι την έριξαν στα «βράχια», άπαντες, ποδοσφαιριστές, προπονητές, διοικητικοί, σε ότι μερίδιο τους αναλογεί, στα παιχνίδια που απομένουν να αντέξουν το βάρος της μεγάλης ψυχολογικής πίεσης που οι ίδιοι δημιούργησαν και με κάποιο τρόπο να κρατήσουν την ομάδα.

Η ρίζα του κακού έχει τα αίτιά της στο καλοκαίρι και τις τότε επιλογές. Αυτή είναι η στυγνή πραγματικότητα. Τα δύσκολα γίνονται ακόμη δυσκολότερα και είναι μπροστά μας. Ο κόσμος του Παναιτωλικού έχει αποδείξει ότι μπορεί να τα αντέξει. Η έκκληση; Απλή και λαϊκή: «Κάνε κάτι, λοιπόν, για να χάσω το τρένο (του υποβιβασμού)».

Υ.Γ. 1: Πώς το έφερε η τύχη και εν τέλει ο Παναιτωλικός θα δώσει τον απόλυτο αγώνα επιβίωσής του απέναντι στον προπονητή που πέρυσι τον κράτησε στην κατηγορία.

Υ.Γ.2: Θα ευχόμουν και ειλικρινά θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο και πολύ πιο ευχάριστο να ήταν η ομάδα στη θέση του Αστέρα ή του ΠΑΣ και να έγραφα κείμενα στα οποία δεν θα ήξερα ποιον να πρωτοεγκωμιάσω. Δύο χρόνια τώρα η κατάσταση αυτή είναι ψυχοφθόρα. Για όλους.

Υ.Γ. 3: Το οδυνηρότερο της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχει «μικρύνει» το ποδοσφαιρικό μέγεθος «Παναιτωλικός». Όλοι έχουν δικαίωμα σε μία κακή σεζόν. Όταν όμως καταρρίπτεις ρεκόρ ηττών και γίνεσαι… περίγελως, μικραίνεις το πρεστίζ σου ως ομάδα. Φτάσαμε στο σημείο να μας κάνει «πλάκα» και η Πύδνα Κίτρους.