Ο Τίτορμος όχι μόνο έβγαλε αντίδραση μετά από ένα κάκιστο πρώτο ημίχρονο. Αλλά ανάγκασε τον αντίπαλο προπονητή να παραδεχθεί ότι η ομάδα του υπέφερε στο δεύτερο μέρος. Είχε πραγματικά νοοτροπία μεγάλης ομάδας, κυνηγώντας ένα ακόμα εκκωφαντικό τρίποντο.
Του Νίκου Δρέλλια
Με αποτέλεσμα που θα μπορούσε να αποφευχθεί, να είχε κριθεί από το πρώτο ημίχρονο αλλά ακόμα και να είχε ανατραπεί στην επανάληψη συνέχισε την πορεία του στο πρωτάθλημα ο Παναιτωλικός. Ματσάρα και πραγματικό ντέρμπι στο Αγρίνιο.
Τυχερή η ομάδα του Πετράκη στο πρώτο μέρος. Μέσα στην ατυχία της, βέβαια. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος, πιάνοντας ασυνήθιστα υψηλά στάνταρ απόδοσης. Έκανε ένα εξαιρετικό 45λεπτο, ειδικά στους τομείς της κυκλοφορίας μπάλας και του σπασίματος της πίεσης των Αγρινιωτών.
Εκτός του πρώτου γκολ, θα μπορούσε να πετύχει τουλάχιστον ακόμα ένα. Δεν είχε πολλές μεγάλες ευκαιρίες σε αριθμό, με εξαίρεση την απίστευτη διπλή του Τετέ. Ήταν όμως ξεκάθαρα κυρίαρχος.
Ο άξονας και η αριστερή πτέρυγα του Τίτορμου υπέφεραν. Βασικό και καθοριστικό μειονέκτημα ήταν η αδυναμία να κερδηθούν μονομαχίες.
Κάτι που ανατράπηκε στην επανάληψη. Οι παίκτες του Πετράκη μπήκαν πιο δυναμικά, με περισσότερο καθαρό μυαλό και πίστη στις δυνατότητές τους.
Ο Μπουζούκης στο πρώτο μισό έμοιαζε ανήμπορος απέναντι στους ποιοτικούς χαφ των φιλοξενούμενων. Στη φάση του γκολ όχι μόνο τελειώνει ιδανικά. Συμμετέχει εξ αρχής, κερδίζοντας εναέρια διεκδίκηση με τον Ουναΐ, πριν φύγει στην πλάτη της άμυνας.
Θα μπορούσε, μάλιστα, να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής στιγμές αργότερα. Ούτε αυτός, όμως, ούτε ο Πέρες σημάδεψαν σωστά σε κλασσικότατες στιγμές για την ολική ανατροπή.
Μια ανατροπή που πραγματικά θα μας έστελνε στα ουράνια, τόσο ψυχολογικά, όσο και βαθμολογικά. Αντί αυτού, ήρθε η ψυχρολουσία του 92’. Μεγάλο μάθημα και αφορμή για… μελέτη και διόρθωση τα χθεσινά τέρματα που δεχθήκαμε.
Μεγάλη και η αισιοδοξία, βέβαια, για την εικόνα και τη μαχητικότητα. Ο Τίτορμος όχι μόνο έβγαλε αντίδραση μετά από ένα κάκιστο πρώτο ημίχρονο. Αλλά ανάγκασε τον αντίπαλο προπονητή να παραδεχθεί ότι η ομάδα του υπέφερε στο δεύτερο μέρος. Είχε πραγματικά νοοτροπία μεγάλης ομάδας, κυνηγώντας ένα ακόμα εκκωφαντικό τρίποντο.
Ουσιαστικά ο Παναιτωλικός πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα τον ΠΑΟ. Ο Μλαντένοβιτς και ο Ίνγκασον ήταν αυτοί που υπέφεραν για περίπου μισή ώρα. Λαχούντ, Πέρες, Μπουζούκης, Λομόνακο, έκαναν άνω κάτω μια άμυνα που έδειξε σημαντικές αδυναμίες σε στιγμές μετάβασης.
Κι ας σταθούμε λίγο παραπάνω στον τελευταίο, τον Λομόνακο. Υπάρχουν «φωνές» ότι η ομάδα χρειάζεται φορ. Συφωνούμε απόλυτα. Έχει γραφτεί επανειλημμένα, άλλωστε. Ένας φορ διαφορετικού τύπου, πιο δυνατός και ογκώδης είναι απαραίτητος.
Αλλά πρέπει να τονιστεί ότι χθες ο Λομόνακο στο καλό μας ημίχρονο τα πήγε περίφημα. Ήταν μέσα σε κάθε αξιόλογη στιγμή του Παναιτωλικού, έσπαγε άρτια την μπάλα, κινούνταν εξαιρετικά στον κενό χώρο. Αποτελεί σημαντικό μέλος του συνόλου και είναι απαραίτητο να ανανεωθεί η παρουσία του στο Αγρίνιο, ανεξάρτητα της όποιας ενίσχυσης.
Προχωράμε, λοιπόν. Στον δρόμο που έχει χαραχτεί από τον Πετράκη και τα παιδιά του. Η όποια παρέκκλιση ισοδυναμεί με πισωγύρισμα.
Η συνέχεια σαφώς απαιτητική. Ακολουθούν δυο εκτός έδρας παιχνίδια που θα κρίνουν πολλά. Τα θετικά αποτελέσματα σε Λιβαδειά και Λαμία θα αποτελέσουν μια ξεκάθαρη δήλωση: «Συνεχίζουμε να κοιτάμε ψηλά και αφήνουμε… χιλιόμετρα πίσω τα χαμηλά της βαθμολογίας».
Δύσκολες αμφότερες οι αποστολές. Ειδικά ο Λεβαδειακός έχει δείξει στοιχεία καλοδουλεμένης ομάδας. Σαφώς, βέβαια, δεν είναι φόβητρο. Ο συσπειρωμένος Παναιτωλικός, ακόμα και με τις σημαντικές απουσίες που θα έχει, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν.
Τα θεμέλια έχουν μπει. Φέτος ΠΡΕΠΕΙ να είναι η χρονιά μας, φέτος κυνηγάμε τα όνειρα μας.
Υ.Γ.: Οι… Τζαβελλοπαπαδημητραίοι δεν είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε. Το ποδόσφαιρο που θέλουμε είναι ο αρχηγός της Εθνικής, Μπακασέτας, που έμεινε στο τέλος να βγάλει φωτογραφίες με μικρούς φίλους του Παναιτωλικού. Το ποδόσφαιρο που θέλουμε είναι οι υποδειγματικές, βροντερές και εμπνευσμένες κερκίδες της Θύρας 6. Το ποδόσφαιρο που θέλουμε είναι οι «πενηνταρίσιες» διαιτησίες, σαν την χθεσινή του ρέφερι Βεργέτη.
Αδύναμος κρίκος ο Μπακάκης. Το κατάλαβε ο αντίπαλος κ φόρτωσε τη πλευρά του στα κρίσιμα τελευταία λεπτά Η μετακίνηση του Λιάβα δίπλα στον Μπακάκη ήταν επιβεβλημένη Κυρ Γιάννη. Κρίμα
Ακολουθούν 3 ματς φωτιά. Με καλό Παναιτωλικό σαν αυτόν του β ημιχρ
θα πάρουμε βαθμούς, αλλιώς θα μείνουμε στους 18 νέχρι τη 2η αγων
Πάμε αγώνα τον αγώνα κ βλέπουμε
Όχι,απλά δεν χρειάζονταν να μπει ο Μπακάκης που εκθέτει κάθε φορά και τους δύο τους.Θα ήθελα να μπει ο Κουντούρης δεξι μπακ και μάλιστα νωρίτερα στον αγώνα μιας και ο Μαυρίας δεν μπορούσε άλλο, που με την ενέργεια του θα βοηθούσε και τον Περεζ αναλστατικα.Τον Μπακάκη τον θέλουμε κυρίως για τα αποδυτηρια
Χαλαρώστε δεν φταίει ο μπακάκης.στη φάση του γκολ έγιναν καραμπολες.ο μπακάκης έχει εμπειρία και θα βοηθήσει.
Συμφωνώ απόλυτα με τους φίλους ποιο πάνω, βάζεις στο 86 ένα .. κρύο ακόμη παίχτη στην ποιο νευραλγική θέση, όπου είναι φανερό ότι θα δεχτείς πίεση.Βγαλε τουλάχιστον επιθετικό,όχι τον Μαυρια.
Δεν αμφισβητώ την εμπειρία του Μπακακη, αλλά σε τέτοια παιχνίδια,με ισοπαλία το σκορ,δεν αλλάζεις τα Μπακ.
Συμφωνω σ ολα με την αναλυση του δημοσιογραφου.Ακομη και για τον διαιτητη.Μακαρι να μας παιζουν ολοι ετσι.Λιγοι εχουν διακρινει οτι πρωτιστως ο λομονακο και λαχουντ και μετα ο μπουζουκης στο β’ επαιξαν φοβερα.Ο λομονακο στο β’εκανε το καλυτερο διαστημα στην ομαδα μας.Ο λαχουντ μαζι με τσαβες και μαυρια αυτη την στιγμη νομιζω οτι ειναι οι καλυτεροι παικτες μας.Μου αρεσει το πρεσαρισμα του και η τεχνικη του(λαχουντ).Τα προβληματα του παναιτωλικου ειναι γνωστα.Δεν ειναι η πρωτη φορα που παιζει ετσι παθητικα στην αρχη.Το ιδιο εγινε και με βολο μετα απο το σπουδαιο χ με ολυμπιακο.Ο προπονητης εσφαλμενα νομιζει οτι απο την καταπακτη θα βγουν τιποτε μεγαθηρια του ποδοσφαιρου ακομη κ οταν παιζουμε με μικροτερους αντιπαλους.Προσεχει την αμυνα του ,αλλα το κανει σε υπερβολικο βαθμο.Τελοσπαντων αμα ειναι να παιρνουμε βαθμους, ας το κανει ετσι.Στο β’ παντως θα μπορουσαμε να κερδισουμε ,δεν ηταν καλυτεροι.Το αλλο προβλημα ,οπως ολοι ξερουμε ειναι οτι χανουμε ευκολα την μπαλα στον αξονα και πεφτει ολο το βαρος πισω.Κανενας ,μηδενος εξαιρουμενου δεν εχει την σιγουρη πασα .Αυτο δημιουργει ανασφαλεια στην ομαδα.Μην σχολιαζουμε μεμονομενα ελληνες παικτες.Ο προπονητης ειναι αλλο πραγμα.Ο λεβαδειακος αδικειται εχθες ακομη και με την ισοπαλια,εχει καλη ομαδα.Το παιχνιδι θα ειναι πολυ δυσκολο.