Ο Παναιτωλικός ενόψει των 100 θα πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη του

Την ίδια στιγμή που ο Παναιτωλικός εξασφάλισε μαθηματικά την παραμονή του στην Super League και τη νέα σεζόν, αυτή των 100 του χρόνων, γνώρισε μία ντροπιαστική ήττα από τον Βόλο στο Αγρίνιο, η οποία ενέτεινε την «μουρμούρα» και την απογοήτευση στις τάξεις του κόσμου.

Μέσα στο 2025 οι φίλοι του Τίτορμου είδαν τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από την ίδια την ομάδα στο γήπεδο, μέσα στο 2024 να καταρρέουν.

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Από τις εικόνες που ο κόσμος έμενε ακούνητος στις εξέδρες και καταχειροκροτούσε τα παιδιά του Πετράκη, σε νίκες και ήττες, από τις νικητήριες φωτογραφίες μετά από «διπλά», στα χθεσινά γιουχαΐσματα και την απογοήτευση, σε άδειες εξέδρες… Κάπως έτσι η σεζόν οδεύει στο τέλος της.

Ο Παναιτωλικός έφτασε να κοιτάξει την «κορυφή» στα μέσα της σεζόν, να καλλιεργήσει προσδοκίες και όνειρα. Ήταν «καβάλα στο άλογο». Πλέον, δείχνει να έχει «αδειάσει», όντας σε συνεχώς πτωτική πορεία.

Εδώ και καιρό, όσο κι αν ο Γιάννης Πετράκης εκφράζει τις αντιρρήσεις του, η ομάδα χωλαίνει. Δεν πείθει, δεν αποδίδει αυτό που ο κόσμος περίμενε και ήθελε, με βάση τα όσα είχε δει μέσα στη χρονιά. Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες. Το παιχνίδι απέναντι στον Βόλο ήταν μία ακόμα επιβεβαίωση κι ένα ακόμα «χαστούκι». Βίαιη προσγείωση σε μία διαμορφωμένη καιρό τώρα πραγματικότητα θα έλεγε κανείς.

Ο Παναιτωλικός στα Play Outs έχει τρεις εντός έδρας ήττες, τρεις ισοπαλίες και μόλις μία νίκη. Πολύ δύσκολα -με βάσει τα βαθμολογικά δεδομένα και την εικόνα του- θα τερματίσει στην 9η θέση. Η δε διαφορά από τους διώκτες έχει «μαζέψει». Απομένουν βέβαια ακόμα τρία παιχνίδια. Κίνητρο ακούει ο κόσμος, κίνητρο δε βλέπει. Κίνητρο σε μία τέτοια διαδικασία σίγουρα θα είχαν μεγαλύτερο παιδιά νέα ως βασικοί, που θα ήθελαν να δείξουν πράγματα στο γήπεδο, όπως π.χ. ο Κοντούρης, ο Χότζα ή οποιοσδήποτε. Ούτε το πριμ του Κωστούλα συνετέλεσε σε αυτή την κατεύθυνση (όσο κι αν επικοινωνιακά ο κόσμος θα περίμενε να ακούσει για πριμ στο φινάλε της κανονικής διάρκειας με διακύβευμα την 8αδα, όπως και να το κάνουμε «ξενίζει»).

Ο Γιάννης Πετράκης και οι ποδοσφαιριστές του, όλοι τους ανεξαιρέτως, μας χάρισαν ένα μαγικό πρώτο μισό στη σεζόν. Το πιστώνονται, δεν τους το παίρνει κανείς. Δεν μπορούμε να είμαστε ισοπεδωτικοί. Το να αμφισβητείται το τι κατάφερε αυτή η ομάδα και η αξία των παιδιών που τα έδωσαν όλα είναι άδικο για όσα έκαναν σε μεγάλο μέρος της χρονιάς. Όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα παραμίλησε. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν είχε εκκινήσει έτσι στο πρωτάθλημα ο Παναιτωλικός. Έδωσαν όραμα σε έναν κόσμο που διψούσε. Τον έταξαν «στρατιώτη» πίσω τους και όλοι πίστεψαν στην υπέρβαση.

Στο ποδοσφαιρικό «ταμείο» όμως, που οι ομάδες ανταγωνίζονται για το πλασάρισμα σε βαθμολογικό πίνακα, μετράει το νούμερο που πετυχαίνει να τερματίσει η καθεμία στο τέλος.

Μία χρονιά, λοιπόν, που ο Παναιτωλικός έφτασε στο σημείο να έχει συσπειρώσει σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο του, που γέμιζε πέταλα στα εκτός έδρας, που πήρε μεγάλα αποτελέσματα στο Αγρίνιο και μακριά από αυτό, που έγινε ουκ ολίγες φορές πρώτο θέμα στις εφημερίδες και τα αθλητικά sites, καταλήγει σε απογοήτευση. Καταλήγει με τον κόσμο να προβληματίζεται για το πού πηγαίνει η ομάδα και ποιο θα είναι το μέλλον της. Καταλήγει στο να «σβήνει» η «φλόγα» που είχε ανάψει.

Τι κι αν ήταν 3/4 της χρονιάς ήταν μέσα στην εξάδα ο Παναιτωλικός; Λέει κάτι αυτό αν τελικώς τερματίσει 12ος; Ασφαλώς και όχι…

Κατά την διάρκεια της σεζόν το σύνολο αυτό πήγε τον πήχη ψηλά και μάλιστα για μεγάλο μέρος έδειχνε ικανό να τον περάσει. Να καταφέρει δηλαδή να μπει στην οκτάδα. Αν το κατάφερνε, πιθανώς τα πράγματα -σε ότι αφορά την αγωνιστική εικόνα- να ήταν διαφορετικά. Αν στην χειμερινή μεταγραφική περίοδο και παρά τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις Πετράκη περί πληρότητας, το ρόστερ ενισχυόταν, ίσως να μιλάγαμε αλλιώς. Δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Τα «αν» δεν παίζουν ποδόσφαιρο. Οι επιλογές, προπονητή, διοίκησης και ούτω καθεξής οδηγούν στα τελικά αποτελέσματα.

Σηκώνει μεγάλη συζήτηση το τι έγινε και το τι δεν έγινε σε αυτή την μεταγραφική περίοδο. Και κατά πόσο θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας η προσθήκη 1-2 ποιοτικών επιλογών μεσοεπιθετικά. Είναι εύκολα τα αναθέματα σε βάρος οποιουδήποτε δίχως να υπάρχει σαφής εικόνα. Σηκώνει επίσης μεγάλη συζήτηση το γεγονός ότι ακόμη και οι δύο ποδοσφαιριστές που ήρθαν, Τετέι και Αποστολόπουλος, χρειάστηκε να κάνουν αρκετή υπομονή -μαζί τους και ο κόσμος- για να μπουν στην αγωνιστική εξίσωση. Σηκώνει τέλος σοβαρή συζήτηση και το γεγονός ότι στην τελική ευθεία ο Παναιτωλικός είχε να ανταγωνιστεί αντίπαλο για την οκτάδα που έπαιρνε κατά ριπάς και μαρς τα πέναλτι, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν.

Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι ότι ο Παναιτωλικός πέτυχε μία άνετη, εν συγκρίσει με περασμένες σεζόν, παραμονή. Μέχρι εκεί. Τελεία. Παρουσίασε μία εξαιρετική άμυνα -την οποία δεν «σμπαράλιασε» κανείς από τους «μεγάλους» αλλά ο… Βόλος, βάζοντας τρία γκολ- και μία εξαιρετικά προβληματική επίθεση. 23 γκολ, μόλις 3 περισσότερα από την χειρότερη επίθεση -προς ώρας- του πρωταθλήματος, Λαμία.

Το αποτέλεσμα της χρονιάς είναι ότι ο Παναιτωλικός μένει πάλι στο «έχω όλα τα φόντα και τις προδιαγραφές» και τελικώς… στην μετριότητα. Μία μετριότητα που φέρνει δικαιολογημένα γκρίνια, όταν έρχονται ήττες σαν αυτές με την Athens Kallithea και τον Βόλο. Όσο για όσους αντιτείνουν το θέμα του κινήτρου, ο Λεβαδειακός π.χ. πώς το βρίσκει;

Η γενική εικόνα -με επιμέρους ασφαλώς διαφορές- παραπέμπει στην σεζόν 2021-22. Και τότε ο Παναιτωλικός, με Αναστασίου στον πάγκο, είχε πιάσει σε σημείο του πρωταθλήματος εξαιρετική απόδοση. Είχε κάνει συνεχόμενες, σπουδαίες νίκες στις αρχές του ’22, για να μπει στα Play Outs με σχετική βαθμολογική άνεση και για να πάρει τελικώς μία μόλις νίκη στην διαδικασία, απέναντι στον ΟΦΗ.

Τότε, ο Παναιτωλικός επίλεξε να συνεχίσει με τον ίδιο άνθρωπο στο «τιμόνι» του. Ενισχύθηκε το καλοκαίρι, έκανε έναν εξαιρετικό πρώτο γύρο και μετά φτάσαμε στο κεφάλαιο Καμίνσκι και τα όσα αυτό επέφερε. Τότε, ήταν 2023. Τώρα; Μεγάλη η διαφορά, πάμε για 2026. Είναι μία χρονιά ορόσημο για τον Παναιτωλικό.

Η διοίκηση του Φώτη Κωστούλα είναι αυτή που έβαλε τις βάσεις του οικοδομήματος που βρίσκεται ανελλιπώς από το 2013 στην Super League. Fact. Στα χέρια της όμως έχει δύο «καυτές πατάτες».

Η πρώτη και αμεσότερη; Τι Παναιτωλικό θέλουμε στα 100χρονα; Το ερώτημα αφορά όλους. Όλους. Στον αιώνα ζωής, όντας εδραιωμένος τόσα χρόνια στην Super League, ο Παναιτωλικός θα παλέψει πάλι για την παραμονή; Θα μείνει στάσιμος σε αυτό το minimum; Αν ναι, να δηλωθεί ρητά, ο κόσμος πρέπει να ξέρει τι να περιμένει. Αν όχι, οι κινήσεις θα πρέπει να είναι οι αντίστοιχες. Να αποτυπώνουν όραμα. Σε όλα τα επίπεδα. Ένας Παναιτωλικός που θα βλέπει ψηλά, που θα πάει να κάνει μία χρονιά πράγματι ορόσημο.

Η δεύτερη; Το μακροπρόθεσμο μέλλον της ομάδας. Ο 20ετής κύκλος Κωστούλα νομοτελειακά κλείνει κάποια στιγμή στο μέλλον, είναι πράγμα ειπωμένο από τον ίδιο. Ουκ ολίγες φορές. Βλέποντας τι γίνεται γειτονικά του Αγρινίου (ΠΑΣ Γιάννινα, Παναχαϊκή) αλλά και σε ομάδες που υποβιβάζονται και εξαφανίζονται από τον ποδοσφαιρικό χάρτη είτε οριστικά είτε για χρόνια (Ξάνθη, Απόλλων Σμύρνης, Πανιώνιος, Ιωνικός κ.ο.κ), είναι χρέος (του ίδιου του Κωστούλα πρώτα από όλα) να διασφαλιστεί συνέχεια. Να εξασφαλιστεί το καλύτερο δυνατό διοικητικό μέλλον της ομάδας στην εποχή μετά από αυτόν, όταν αυτή έρθει. Το φαινόμενο Χριστοβασίλη -με τον ΠΑΣ να πέφτει κατηγορία και να βρίσκεται στα πρόθυρα διάλυσης- στα χέρια της οικογένειας του ανθρώπου που τον έβγαλε στην Ευρώπη, δεν πρέπει να συμβεί και στο Αγρίνιο.

Η φθορά έχει φυσιολογικά επέλθει μετά από τόσα χρόνια. Δεν είναι παράλογο, συμβαίνει σε όλες τις ομάδες της επαρχίας. Να είμαστε πραγματιστές. Το ζήτημα εδώ είναι να υπάρξει αναγέννηση με την δεδομένη την ύπαρξη της βάσης των τόσων καλών που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια επί Κωστούλα και όχι κατήφορος προς χαμηλότερη ή χαμηλότερες κατηγορίες…

Το ζήτημα είναι το 2026 ο Παναιτωλικός να κοιτάξει στον καθρέφτη του και να δει εικόνες από ένα μέλλον με προοπτική για το καλύτερο.

Αυτά, δίχως υποσημειώσεις και δίχως υστερόγραφα.