Τρεις «στροφές» πριν το τέλος του πρωταθλήματος στις τάξεις του κόσμου του Παναιτωλικού η κατάσταση που επικρατεί μπορεί να περιγραφεί γλαφυρά με μόλις μία λέξη: απελπισία.
Πάει καιρός από τότε που η ομάδα νικούσε τον Πανιώνιο και άπαντες αισιοδοξούσαν ότι στα Play Outs η διαδικασία θα είναι τυπική. Μεσολάβησαν μέτρα, καραντίνα, αποχή από προπονήσεις και πολλά πράγματα που δε τα γνωρίζουμε και ενδεχομένως να μη τα μάθουμε και ποτέ.
Η ουσία είναι ότι με μόνη εξαίρεση ένα δεύτερο ημίχρονο, απέναντι στην ΑΕΛ, η εικόνα του Παναιτωλικού είναι αποκαρδιωτική.
Δε θυμίζει σε καμία περίπτωση ομάδα, όχι που να μπορεί, μα που να θέλει να παλέψει για την παραμονή της. Και αυτό είναι που απογοητεύει περισσότερο.
Η κατάσταση των τελευταίων ημερών είναι τουλάχιστον περίεργη. Μόνιμη «μουρμούρα» στα οπαδικά στέκια της πόλης, βεβαιότητα ότι η ομάδα θα υποβιβαστεί, διάχυτη απογοήτευση. Δικαιολογημένα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μιλάμε για τη χειρότερη σεζόν στην ιστορία του Παναιτωλικού σε επίπεδο πρώτης εθνικής και φυσικά για τη χειρότερη σεζόν κάτω από τη διοίκηση του Φώτη Κωστούλα. Οι κάκιστες επιλογές του καλοκαιριού έχουν οδηγήσει τον Παναιτωλικό στα «βράχια» αυτή τη στιγμή και παρά το γεγονός ότι έγινε σοβαρή προσπάθεια τον Ιανουάριο να ισορροπήσει το πράγμα, με μεταγραφικές προσθήκες και την έλευση του Μάκη Χάβου, κάτι τέτοιο προς το παρόν δεν φαίνεται να συμβαίνει.
Φυσικά, δεν μπορεί να προδικάσει κανείς κάτι, καθότι η σεζόν έχει ακόμη τρεις αγώνες. Ωστόσο, η αποστολή του Παναιτωλικού, με την εικόνα που παρουσιάζει, τις ελλείψεις στο ρόστερ που έχει «ξεμείνει» από στόπερ και τις απουσίες που έχει, είτε λόγω της όποιας κακής διαχείρισης από την τεχνική ηγεσία πιθανώς να έχει συμβεί, είτε λόγω τραυματισμών, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολη.
Τι απομένει λοιπόν; Τη στιγμή που πολύς κόσμος -και ξαναλέω, δικαιολογημένα- έχει αρχίσει να κοιτά «κατάματα» το φάσμα της Β’ Εθνικής που «πλανάται» πάνω από το Αγρίνιο, ζητώντας παράλληλα ευθύνες, η ομάδα έχει να δώσει ακόμη τρεις τελικούς. Πριν λοιπόν απελπιστεί ο ίδιος ο Παναιτωλικός μπορεί να καθορίσει τη μοίρα του.
Προέχει και πρέπει να εξασφαλιστεί η ηρεμία της ομάδας.
Δυστυχώς, έχει ξεκινήσει ήδη (και όχι τυχαία) μία ακατάσχετη παραφιλολογία αναφορικά με το ζήτημα του προπονητή, διάφορες «αρβύλες» για το μέλλον των παικτών «δίνουν και παίρνουν» και ο Παναιτωλικός έχει ακόμη να δώσει τρεις τελικούς…
Πολύ πιθανό η ομάδα του χρόνου να βρεθεί και πάλι στα «αλώνια». Πολύ πιθανό και όχι. Απομένουν ακόμη τρεις αγωνιστικές και αναμένονται διαβουλεύσεις για τη δομή των εθνικών κατηγοριών (αν και η παραμονή του Παναιτωλικού μέσω αναδιάρθρωσης δεν θα είναι ανακούφιση για μένα προσωπικά).
Μέχρι τότε, πρέπει με κάποιο τρόπο άπαντες στον οργανισμό του Παναιτωλικού να διαπιστώσουν το διακύβευμα και παράλληλα να ηρεμήσουν και να συγκεντρωθούν απόλυτα στο στόχο. Γιατί η μέχρι τώρα εικόνα των Αγρινιωτών στα play outs, μόνο διαπίστωση δε δείχνει: Μία αγχωμένη και «άνευρη» ομάδα.
Προέχουν οι τρεις αγώνες και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Σε κάθε περίπτωση, τι αλώνια τι σαλώνια, Παναιτωλικός είμαστε. Μαθημένο το βουνό στα χιόνια.
αν και η παραμονή του Παναιτωλικού μέσω αναδιάρθρωσης δεν θα είναι ανακούφιση για μένα προσωπικά
Τι εννοεί ο ποιητής…?
Ότι θα προτιμούσα η ομάδα να κερδίσει την παραμονή στο γήπεδο, σαφώς.
Αυτό θεωρείται δεδομένο ότι αγωνιστικά θα προτιμούσαμε όλοι την σωτηρία, μιας και η χρονιά δεν πήγε όπως θέλαμε, αλλά το ότι δεν είναι ανακούφιση αν σωθούμε ακόμη κι από αναδιάρθρωση δεν το καταλαβαίνω ?
Εμμένω σε αυτό που προανέφερα. Υπάρχουν τρεις αγώνες ώστε η ομάδα να μη χρειαστεί καμία αναδιάρθρωση για να μείνει κατηγορία εκτός γηπέδων. Προτιμώ να κερδηθεί έτσι η παραμονή παρά να μας σωθούμε από μία πιθανότητα.
Απο περυσι τον Οκτωβριο και το ματς στη Λαμια… ολο τελικους λεμε οτι δινουμε! Ποσο ακομα;