Τα… «αν» δεν είναι της πραγματικότητας και μπροστά μας έχει παιχνίδι ΤΕΛΙΚΟ

Αν ο Παναιτωλικός άντεχε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα τώρα θα μιλούσαμε για έναν παλικαρίσιο βαθμό. Ομοίως αν ο Αγκίρε ευστοχούσε στο πέναλτι στη Νίκαια θα μιλούσαμε για «μεγάλο» διπλό. Πόσο τετριμμένο μα συνάμα και πόσο αληθινό;

Του Κωνσταντίνου Ρίγκου

Δεύτερο σερί ματς στο πρωτάθλημα που οι λεπτομέρειες «κοστίζουν» οδυνηρά, στο φινάλε. Που μένεις με το «γαμώτο».

«Αν» την είπε ο Παπακαλιάτης την ταινία πριν κάτι χρόνια, που παρουσίαζε στο κινηματογραφικό πανί δύο διαφορετικά σενάρια της ίδιας ιστορίας. Ούτε Παπακαλιάτης είμαστε, ούτε κινηματογράφο κάνουμε. Στην πραγματικότητα ζούμε και με τα «αν» δεν γίνεται δουλειά.

Η ομάδα του Γιάννη Αναστασίου ηττήθηκε στις καθυστερήσεις από την ΑΕΚ και έχασε βαθμό που θα μπορούσε να αποδειχθεί «χρυσάφι». Έμεινε στους 8 πόντους και βάζει πλέον ένα μεγάλο «πρέπει» στην πλάτη της.

Ήταν δεδομένο εξ αρχής ότι η δουλειά των Αγρινιωτών ήταν δύσκολη. Όσο προβληματική και να είναι η ΑΕΚ, δεν παύει να είναι μία ομάδα με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ, με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και μάλιστα σε μία συγκυρία όπου «καιγόταν» για νίκη.

Ο Παναιτωλικός τακτικά είχε διαβάσει καλά το παιχνίδι και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το κομμάτι ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό. Αντιμετώπισε όμως αρκετά προβλήματα από το αριστερό άκρο της άμυνας, εκεί όπου κατ’ ανάγκη αγωνίστηκε ο Στάγιτς και από εκεί προέκυψαν τόσο η φάση του ακυρωθέντος γκολ του Γιόβιτς, όσο και αυτή του γκολ του Πινέδα.

Το μεγαλύτερο ζήτημα, βέβαια, ήταν η επιθετική εικόνα. Ο Παναιτωλικός πέραν της φάσης του Μίχαλακ στο πρώτο ημίχρονο δεν είχε να επιδείξει απολύτως τίποτα. Δεν κράτησε μπάλα (παρά μόνο όταν ο Μπουχαλάκης ανέβηκε στα χαφ), δεν τροφοδοτήθηκε ο Άλεξιτς και μοιραία δεν φάνηκε, οι ακραίοι σε πολύ «ρηχά» νερά, γενικότερα ένα παθητικό και προβλέψιμο παιχνίδι. Ανεξαρτήτως της δυναμικής του αντιπάλου, είναι γεγονός ότι αυτό προβληματίζει.

Είναι σαφές ότι αυτό απέχει παρασάγγας από την φιλοσοφία που θέλει ο Αναστασίου να έχει η ομάδα του. Όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι η μετάβαση από ένα άλλο στυλ παιχνιδιού σε μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη.

Ο φετινός Παναιτωλικός είναι δομημένος πάνω σε μία εντελώς διαφορετική ποδοσφαιρική θεώρηση και εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Αναστασίου. Στο να την αλλάξει έγκαιρα και σωστά. Στην OPAP Arena η ομάδα θύμιζε την version… Πετράκη.

Το «πρέπει»; Πλέον η προσοχή στρέφεται στο παιχνίδι του Σαββάτου με αντίπαλο την Λάρισα. Ο θάνατός σου, η ζωή μου. Οι Θεσσαλοί ηττήθηκαν από τον Λεβαδειακό και «καίγονται». Είναι στον έναν πόντο κάτω από τον Παναιτωλικό. Ο βαθμολογικός πίνακας αρχίζει να «απλώνει», με τις διαφορές να σχηματίζονται. Είναι καταστρεπτικό το ενδεχόμενο να μην πάρει ο Παναιτωλικός αυτό το παιχνίδι.

Θα πρέπει να παρουσιάσει πειστική εικόνα, σωστή νοοτροπία και να επικρατήσει. Θα καθοριστούν πολλά για το πού πηγαίνει η χρονιά από το συγκεκριμένο ματς. Νίκη πάση θυσία. Για να έρθει αυτή, θα πρέπει ο Παναιτωλικός να έχει το «μαχαίρι στα δόντια» και την θέληση. Θα πρέπει και ο κόσμος να σταθεί στο πλευρό της ομάδας. Να γεμίσει εξέδρες.

Μην πιάσουμε τα… «αν» πάλι. Είπαμε, δουλειά με αυτά δεν γίνεται. Από σήμερα στο μυαλό όλων είναι το τρίποντο με την Λάρισα.

Κι αφού αναφερθήκαμε στον κόσμο, να δοθούν για πολλοστή φορά τα εύσημα σε αυτόν τον υπέροχο λαό. Τον λαό που ακολουθεί πιστά και μαζικά, που έχει γίνει από τα ωραιότερα δείγματα… εκδρομισμού στην οπαδική σκηνή της χώρας. Έγινε λοιπόν ο πρώτος που κάνει μία τέτοια μαζική παρουσία στην OPAP Arena, από τις επαρχιακές ελληνικές ομάδες, κερδίζοντας ξανά σεβασμό.

Αφού το αποτέλεσμα δεν ήρθε στην Φιλαδέλφεια, ας «αποζημιωθεί» με τη νίκη επί της ΑΕΛ.

Υ.Γ.: Καθαρό φάουλ του Γιόβιτς στον Μαυρία. Τελεία και παύλα.