Συνέντευξη στο gazzetta.gr και στον Παναγιώτη Δαλαταριώφ παραχώρησε ο πρώην προπονητής του Παναιτωλικού, Μπάμπης Τεννές.
Αναφέρθηκε εκτενώς στην παρουσία του στο Αγρίνιο και μίλησε φυσικά και για τη συνεργασία του με τον Φώτη Κωστούλα. Στάθηκε μάλιστα ιδιαίτερα στα πανηγύρια της ιστορικής ανόδου του 2011, την οποία θυμήθηκε με συγκίνηση.
«Το 2010, στα μέσα της χρονιάς ο Παναιτωλικός δεν πηγαίνει πολύ καλά. Εκεί γνωρίζω έναν εξαιρετικό άνθρωπο και είναι άσχημο για το ποδόσφαιρο ότι ο Κωστούλας έφυγε απ’ αυτό. Είχα άριστη συνεργασία μαζί του. Κυνηγημένος ο Παναιτωλικός τότε από το σύστημα, αλλά καταφέραμε να ανέβουμε», ανέφερε αρχικά.
Αυτό το… μαγικό πώς έγινε;
«Η ομάδα είχε ποδοσφαιρικές αρχές. Τα πανηγύρια που έγιναν τότε ήταν λες και είχαμε κατακτήσει το Champions League. Μιλάμε για μια περιοχή που αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο και για πάρα πολλές μέρες όλη η πόλη ήταν μια γιορτή. Τελευταίο ματς που παίζαμε με τον Διαγόρα το γήπεδο είναι τίγκα. Φτάνουμε εκεί βλέπουμε το γήπεδο γεμάτο σημαίες. Η μπάλα κατέβηκε με ελικόπτερο, χορεύτριες. Απίστευτη εκδήλωση. Ήταν 34 χρόνια που είχε να ανέβει η ομάδα. Την επόμενη μέρα ένα φίλαθλος έβαλε 34 αρνιά στο δρόμο να ψήνονται. Από την πλατεία μέχρι το γήπεδο ανά δέκα μέτρα. Απίστευτα πανηγύρια».
«Ο Κωστούλας είχε πει πως αν δεν έφευγα, δεν θα έπεφτε ο Παναιτωλικός»
Σύνθημα εκεί γίνατε;
«Εκείνες τις μέρες έγιναν τρομερές εκδηλώσεις από Δημάρχους, από την τότε ΕΠΑΕ, από ομάδες της περιοχής. Ήταν ένα εορταστικό σκηνικό. Και ξεκινάμε μαζί στην Α’ Εθνική. Κάναμε μια πολύ καλή ομάδα με μεταγραφές όπως ο Χαριστέας. Ήρθε ένα ματς όμως στο β’ γύρο με τη Δόξα Δράμας. Είχαμε 30 τελικές, δοκάρια και το παιχνίδι το χάνουμε. Υπήρξε μεγάλη απογοήτευση και δηλώνω παραίτηση».
Οι άνθρωποι της ομάδας ήθελαν να σας διώξουν;
«Ο Κωστούλας όχι, για τους άλλους δεν ξέρω. Του είπα: “Πρόεδρε, κάτι πρέπει να αλλάξει”. Με αντικατέστησε ο Λεμονής και σε μία συνέντευξη ο Κωστούλας είχε πει: “Αν δεν έφευγε ο Τεννές η ομάδα δεν θα έπεφτε”. Αυτά με τον Παναιτωλικό. Απίστευτα πανηγύρια. Απίστευτες χαρές».
Συγκινείστε νομίζω.
«Είναι ωραίες οι μνήμες. Εβλεπες χαρούμενα πρόσωπα. Κάναμε τρεις ώρες να πάμε στο γήπεδο από το Ρίο που είναι 40 λεπτά. Ενιωθες ότι ήσουν στην πιο πλούσια πόλη, στην πιο χαρούμενη. Και εκεί καταλαβαίνεις την ομορφιά του ποδοσφαίρου».
