Το ποδόσφαιρο είναι ο «βασιλιάς των σπορ». Τα συναισθήματα και τα κοντράστ που χαρίζει δεν συγκρίνονται. Έτσι και χθες στο Αγρίνιο.
Το τελευταίο σφύριγμα του Σιδηρόπουλου στα πρώτα 45′ βρήκε τον Τίτορμο πίσω με 0-2. Αποδοκιμασίες. Προς όλους. Παίκτες και προπονητή.
«Είναι βαριά του Πάναι η φανέλα» και «Αλλιώς ονειρευόμαστε τον Παναιτωλικό» ακούστηκαν, μεταξύ άλλων. Μαζί με αρκετά «γαλλικά».
Το 1-2 του Ζοάο Πέδρο ήταν «παρών» στο σημείο καμπής. Το γήπεδο αναθερμάνθηκε.
Οι 1.700 (υπερβολικά λίγοι αν αναλογιστεί κανείς την κρισιμότητα) που έσπευσαν έδειξαν πίστη σε εκείνο το σημείο.
Έσπρωξαν την ομάδα και αυτή τους δικαίωσε. Η λύτρωση, το «ξέσπασμα», η χαρά του «δε τα παρατήσαμε». Όλοι μαζί με «χιαστί» στο τέλος.
Το βίντεο του Αλέξανδρου Κουτσιούμπα από το Facebook:
Επειδή ειμουν στο γήπεδο ανάμεσα στους 1700 αποθέωση γιατί; σε ποιους; με το Λεβαδειακο έπαιζαν όχι με τη Μπαρτσελονα. Το ότι σταθήκαμε τυχεροί με το πεναλτυ στη λήξη και την ισοφάριση μη τρελαθούμε; Για μια ακόμη φορά είδαμε παίκτες αδιάφορους κάτω του μηδενός. Ένα προπονητή να κατεβάζει ενδεκάδα λεγεωναριων και ένα παίκτη που άλλαξε προς το καλύτερο την εικόνα της ομάδας και με φοβερή ψυχραιμία να σώζει τη παρτίδα για εφέτος.. Μπράβο του. Αλλά μέχρι εκεί…..