Του Βασίλη Σταρακά: Η κίτρινη φανέλα με το νούμερο «5» όταν ήμουν παιδί

Του Βασίλη Σταρακά, παλαίμαχου ποδοσφαιριστή του Παναιτωλικού

Βλέποντας παλιές φωτογραφίες μου αυτές τις συνεχόμενες και άχαρες μέρες του lockdown, έκανα στάση στην παρακάτω, που τραβήχτηκε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου του Παναιτωλικού και είναι με συμπαίκτες της παιδικής ομάδας – τσικό.

Σταμάτησα σε αυτή τη φωτογραφία γιατί κρύβει μέσα της – για μένα – πάρα πολλά συναισθήματα: συγκίνηση, πάθος, αγωνία, φόβο, θαυμασμό, άγχος, απογοήτευση αλλά και παιδικά μου όνειρα και στόχους.

Μετά από πολλές στάσεις που έκανα, γιατί δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από αυτή την τρυφερή ηλικία, η φωτογραφία αυτή ζωντάνεψε στη μνήμη μου αγαπημένα άδολα χρόνια. Κοιτάζοντάς την, γυρίζω το χρόνο πίσω και γίνομαι πάλι… παιδί.

Από αριστερά όρθιοι: Κατεφίδης, Μπεκιάρης, Στεφανάτος, Χρυσανθακόπουλος, Σταρακάς.

Από αριστερά καθιστοί: Πετρόπουλος, Ντόκας, Ζαφαράνας, Σουμέλης.

Βλέπω τον εαυτό μου ανεβασμένο σε μια πέτρα, γαντζωμένο με τα χέρια στο συρματόπλεγμα του γηπέδου, να παρακολουθεί αποσβολωμένος τα παιδικά του ινδάλματα: Παπαδόπουλος – Γάλλος, Μήτσου, Ρόκος, Μπάθας, Τζάνη και άλλους. Κάθε τρίπλα, απόκρουση ή γκολ έφερνε αποθέωση των παικτών από τους φιλάθλους, και εγώ πλημμυρισμένος από ευτυχία ζω ένα όνειρο που δεν θέλω να τελειώσει.

Η προσοχή μου όμως είναι ιδιαίτερα στραμμένη στο πρότυπό μου, τον μυθικό – για μένα – διεθνή Βασίλη Μήτσου, με εκείνο το νούμερο 5 στην πλάτη, ένας αριθμός που με γοητεύει αφάνταστα (την εβδομάδα εκείνη, ο Βασίλης επέστρεψε στο Αγρίνιο από τη Βουδαπέστη όπου αγωνίστηκε σε όλα τα παιγνίδια με την Εθνική μας ομάδα, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων – 1956.

Σύμφωνα με τη Γαλλική εφημερίδα L’Equip, ο Βασίλης εξελέγη ένας από τους 3 MVP του τουρνουά. Αξίζει να αναφερθεί ότι στην αποστολή της Εθνικής μας, ήταν ο μοναδικός επαρχιώτης ποδοσφαιριστής. Με την επιστροφή του στο Αγρίνιο, όπου τον υποδέχτηκαν εκατοντάδες φίλαθλοί μας στο ΚΤΕΛ, του «κόλλησαν» το προσωνύμιο «ο Ούγγρος»).

Κάποια στιγμή λοιπόν που η μπάλα βγήκε άουτ κοντά στο μέρος όπου ήμουν, ο Βασίλης Μήτσου έρχεται να την πάρει για να συνεχιστεί το παιγνίδι, κάνοντας μια μικρή στάση για να πάρει λίγες γρήγορες και βαθιές αναπνοές.

Ήρθαμε αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο, μόνο το συρματόπλεγμα μας χώριζε. Φαίνεται ότι εντυπωσιάστηκε από τον τρόπο που ήμουν κρεμασμένος από το χοντρό συρματόπλεγμα – λες και ήμουν χαλκομανία – και σίγουρα διέκρινε και τον θαυμασμό μου για αυτόν, και με κοίταξε για λίγο ίσια στα μάτια. Ένιωσα ένα δέος. Μου φάνηκε ότι είχαμε μια επικοινωνία στη βουβή γλώσσα του σώματος. Όταν ηρέμησα έβαλα σε τάξη αυτόν το «διάλογο».

Από αριστερά: Σταρακάς Βασίλης, Θεόφιλος Ντόκας, Σπύρος Νικολάου.

«Να μου μοιάσεις», ξεκίνησε να μου λέει. «Όταν μεγαλώσεις να φορέσεις και εσύ την κίτρινη φανέλα». «Ο Παναιτωλικός είναι ΙΔΕΑ, πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει γιατί είναι ο μοναδικός Ελληνικός σύλλογος που διατηρεί νυχτερινό σχολείο ισάξιο του δημοσίου, όπου εκατοντάδες εργαζόμενα άπορα παιδιά της πόλης μας και της γύρω περιοχής αποκτούν μια στοιχειώδη μόρφωση, και με το απολυτήριο εξασφαλίζουν μια καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία. Ο Κυριακάτικος αγώνας του Παναιτωλικού είναι η μοναδική διασκέδαση και ψυχαγωγία για τους χιλιάδες εργάτες στα καπνομάγαζα της πόλης μας, τους αγρότες αλλά και για τη νεολαία. Ακόμα, όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις στην πόλη μας ο Παναιτωλικός και η ΓΕΑ τις διοργανώνουν. Ο Παναιτωλικός μας έχει ανάγκη όλους».

Μέσα μου έκανα όρκο: «Θα σου μοιάσω, για να βοηθήσω και εγώ την Παναιτωλική ιδέα!» του απάντησα.

Τις παιδικές ανησυχίες μου, όνειρα και στόχους, μοιραζόμουν τότε με τον τερματοφύλακα και συμπαίκτη της παιδικής ομάδας, Θεόφιλο Ντόκα. Από τότε μας συντροφεύει μια βαθιά και αληθινή φιλία, λες και είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο με ένα αόρατο σκοινί. Ο Θεόφιλος, με το χαϊδευτικό «Λαλάκης», ήταν πασίγνωστος από μικρός στις γειτονιές του Αγρινίου για τα εκπληκτικά προσόντα του τερματοφύλακα που είχε. Μαζί παρακολουθούσαμε τους αγώνες του Παναιτωλικού δίπλα – δίπλα, και δεν είχε μάτια για άλλον ποδοσφαιριστή, παρά μόνο για τον κέρβερο τερματοφύλακά μας Σπύρο Τζάννη, τον οποίο διαδέχτηκε σε ηλικία 17 ετών.

Ο καιρός περνούσε. Η φωνή μου από παιδική έγινε εφηβική. Όλο αυτό το διάστημα σχολείο, σκληρή δουλειά στο γήπεδο, σεβασμός στον προπονητή, υπομονή, πειθαρχία, αθλητική ζωή αλλά και πίστη στο στόχο. Το διάστημα αυτό, το πρότυπό μου, μετά από μια λαμπρή καριέρα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Κυριακή μεσημέρι, η ανδρική ομάδα πλαισιωμένη από μερικά μέλη της εφηβικής – Ντόκας, Παπαποστόλου, Μπάθας και φυσικά εγώ – συγκεντρωθήκαμε στα αποδυτήριά μας για τον επερχόμενο δύσκολο αγώνα.

Αποστολή Παναιτωλικού προ αγώνος – σεζόν 1966-67. Από αριστερά: Κουτσογιάννης, Σταρακάς, Ντόκας, Αγραφιώτης, Καλαμίδας, Μπάθας, Καλύβας, Τσάμης, Κωνσταντάτος, Παππάς, Γιαταγάνας (σύμβουλος), Ράπτης, Κιτσοπάνος (σύμβουλος), Τζανέρας (με το πρόσωπο στο φακό).

Ο προπονητής ανακοινώνει με αριθμητική σειρά την ενδεκάδα. Όταν έφτασε στο νούμερο 5, στράφηκε σε εμένα, μου έκανε κάποια κομπλιμέντα για να με εμψυχώσει και μου έδωσε τη κίτρινη φανέλα με το νούμερο 5. Αμηχανία και άγχος άρχισε να με κυριεύει. Θα μπορέσω να αντέξω το βάρος της φανέλας με το νούμερο 5, που σε κάθε αγώνα θα με συγκρίνουν με το πρότυπό μου; Ως πότε θα με ακολουθεί αυτή η σύγκριση; Πόσο καλύτερα ήταν πίσω από το συρματόπλεγμα πάνω στη πέτρα! Σκέφτηκα για μια στιγμή να το σκάσω.

Όμως, άκουσα μια φωνή μέσα μου που με συγκλόνισε: « Αν το σκάσεις πως θα συνεχίσει να υπάρχει η Παναιτωλική ιδέα;» και ξανά: «Και ο όρκος για το νυχτερινό σχολείο;». «Θάρρος μικρέ», μου λένε οι έμπειροι συμπαίκτες μου.

Βγαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο επικρατεί ένα πανδαιμόνιο, από την καυτή ατμόσφαιρα των φιλάθλων μας. Ως δια μαγείας, η ψυχολογία μου άλλαξε. Εξαφανίστηκε από πάνω μου το τρακ, ο φόβος και το άγχος. Κάνουμε κύκλο να χαιρετήσουμε τον κόσμο. Σηκώνω τώρα με θάρρος τα μάτια μου προς την εξέδρα, υψώνοντας τα χέρια για να ευχαριστήσω το φίλαθλο κοινό για την συμπαράστασή του στην παρθενική μου εμφάνιση. Ανάμεσά τους, όλο περηφάνια ο πατέρας μου και τα αδέλφια μου. Σε κάποια από τις ταράτσες των γύρω σπιτιών που μοιάζουν με ουράνιες εξέδρες, διακρίνω την καλή μου που μου στέλνει κρυφά μηνύματα αγάπης και αυτοπεποίθησης.

Και εκεί που ο διαιτητής είναι έτοιμος να σφυρίξει την έναρξη, εγώ έχω χουφτώσει τον Τίτορμο – το σήμα του Παναιτωλικού – που είναι ραμμένο στη φανέλα στο μέρος της καρδιάς κάνοντας όρκο νίκης, κάτι σαν μαγνήτης με έλκει προς το μέρος της αγαπημένης μου παιδικής θέσης που έχω εγκαταλείψει οριστικά. Με έκπληξη βλέπω ένα παιδί ανεβασμένο στην πέτρα μου, γαντζωμένο με τα χέρια στο συρματόπλεγμα, να παρακολουθεί πλημμυρισμένο από ευτυχία τα ποδοσφαιρικά του ινδάλματα. Πλησίασα λίγο, το κοίταξα ίσια στα μάτια, και ξεκινήσαμε ένα σύντομο διάλογο χωρίς λέξεις στη γλώσσα του σώματος, όπου τον παρότρυνα όταν μεγαλώσει να υπηρετήσει και αυτός τον Παναιτωλικό μας.

Από τις εκφράσεις του προσώπου και τα νοήματά του έδειξε πως έλαβε τα μηνύματά μου, αφού μου «απάντησε»: «Θέλω και εγώ όταν μεγαλώσω να φορέσω την κίτρινη φανέλα με το νούμερο 5. Πιστεύω στην Παναιτωλική ιδέα. Καταλαβαίνω πως ο Παναιτωλικός πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει για την πόλη, το νυχτερινό σχολείο, για τη διασκέδαση των αγροτών, των εργατών και της νεολαίας του Αγρινίου και της ευρύτερης περιοχής».

Ο αγώνας ξεκινά. Του ρίχνω μια ταχύτατη ματιά και τον βλέπω να ενώνει με πάθος την ψιλή φωνούλα του στον ίδιο ρυθμό των χιλιάδων θεατών, για να εμψυχώσουν την ομάδα, σπρώχνοντάς την προς τη νίκη.

Σκέφτομαι: Η επόμενη γενιά είναι στη θέση της για να παραλάβει τη σκυτάλη της Παναιτωλικής ΙΔΕΑΣ. Παναιτωλικέ έχεις βαθιές ρίζες, ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ 1000 ΧΡΟΝΙΑ.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στα 98^α γενέθλια του ένδοξου σωματείου μας, που γιορτάσαμε τις 9/3/2024